კელი
ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს დრო შეჩერდა.
მისტერ ტოდი დისტანციას კიდევ უფრო ასრულებს.
დამარხული ვარ.
უნდა მცოდნონდა, რომ მის თვალებს და ყურებს არაფერი გამოეპარებათ, ან კიდევ ის, რომ აუცილებლად გაიგებდა სიმართლეს.
,,ბოდიში.''
ჩუმად ვეუბნები.
,,რატომ იხდი ბოდიშს?''
,,ამის გაკეთების გამო..'' ჩემს ხელებს სახიდან ვიშორებ, რომელიც რამდენიმე წუთის წინ მივიდე, რადგან ძალიან გავწითლდი. ,,მე- დავიბენი.''
,,რამ დაგაბნია?''
,,სერ?'' დარწმუნებული არ ვარ თუ ეს კითხვა სწორად გავიგე.
,,რამ დაგაბნია? თვალებში შემომხედე როდესაც ვსაუბრობთ, კელი. კომუნიკაცია უფრო ადვილია.''
არ შემიძლია თვალებში შემოხედვა! ვერ ხედავ?
თვალებს ვწევ, და მის თვალებში ძლიერი გრძნობა მაიძულებს, რომ ისევ გავიხედო.
,,მომენტმა..'' ვპასუხობ, მაგრამ ეს პასუხი არაფერს ამბობს.
,,მმ. გულისხმობ წვიმას და იმ ფაქტს, რომ ჩაგეხუტე?''
,,მ-მგონი.. რაღაც მასეთს.''
ღმერთო, დაასრულეთ ეს საუბარი! ვინმემ კარი შემომარტვრიოს, ან ცა ჩამოიქცეს, ან რამე სხვა! რამე, რამაც კი შეიძლება, რომ აქედან გამიყვანოს! ვკვდები.
,,ოჰ, მესმის; ასეთმა სიტუაციებმა შეიძლება ადვილად გამოიწვიოს.. დაძაბულობა. ქალი იზრდები, ჰორმონები და ეს ყველაფერი...''
გთხოვ, არა.
,,ამაზე არ ვისაუბრებ. ამიტომ, არ იღევლო.''
რაღაც უცნაური მიზეზის გამო, ჩემს გულში ჩხვლეტას ვგრძნობ. რაღაც ისეთს, რაც მაშინ ვიგრძენი, როდესაც პიტერ კარსონმა მოსწავლეების წინ შემარცხვინა. განსხვავება კი ისაა, რომ ეს უფრო მტკენს, და არ ვიცი რატო.
