კელი
ისევ პრემენსტრუალური ტკივილები მაქვს.
ბოლო კვირამდე მუცელი ასე ძალიან არ უნდა მტკიოდეს, მაგრამ როგორც ჩანს, ჩემს სხეულში ახალმა ემოციამ გაიღვიძა.
და ახლა,
ჩემი ფეხებით დაკომპლექსებული ვარ, მაგრამ არ ისეთი ტიპის ადამიანი, ვინც ვინმეს წინაშე იტირებს-- ყველა ხალხიდან მხოლოდ მისტერ ტოდი. აქედან გამომდინარე, ეს ყველაფერი უბრალოდ PMS ის სიმპტომი იყო, რომელმაც ჩემი სენსიტიურობა გამოიწვია.
ისევ, სკოლაში უნდა წავიდე, მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან ცუდ ხასიათზე ვარ და მუცელიც საშინლად მტკივა.
ჩემს მეინსტრუაციას: ,,უკუღმა'' ს ვეძახი. რატომ? ბევრი გოგოებისგან განსხვავებით, მე ტკივილს კვირეებით ადრე ვგრძნობ, სანამ მეინსტრუაცია დამეწყება. მაგრამ როდესაც იწყება, მაშინ მუცელი არ მტკივა.
,,დილამშვიდობისა, კელი.'' მეუბნება დედაჩემი.
,,დილამშვიდობისა'' ვამბობ და მაგიდის გარშემო ჩემს ადგილს ვპოულობ. ,,შოკოლადი აღარ გვაქვს, დე?''
,,არა, ტკბილო, შვრიის ფაფა მიირთვი. სკოლაში უნდა წაგიყვანო.''
,,დილამშვიდობის!'' ჩემი გამაღიზიანებელი დედმამიშვილი მისი რუგზაკით ჩამოდის კიბეებიდან. ხელს იღებს, რომ თმები ამიჩეჩოს.
,,გააფსი.''
,,ვიღაცა ცუდ ხასიათზეა.'' ამბობს, ვაშლს იღებს და ხმაურიანად კბიჩავს მას. ესეც კი მაღიზიანებს. მას ვუყურებ და ღეჭავას წყვეტს.
,,რას ვაკეთებ?''
,,აქედან მოშოდი.''
მიდის, თან თავს აქნვეს, დედაჩემია ერთადერთია ვინც იღიმის, უკვე იცის ჩემი უხასიათობის მიზეზი. მას შეუძლია ღია წიგნივით წამიკითხავს. ხანდახან, მაღიზიანებს. მაგრამ რაღაც მომენტებში, ეს კარგია.
,,McDonald'ს გინდა დილით?'' ცდილობს, რომ გამამახნევოს, მაგრამ არ გამოდის.
