ÜVEY MİYİM?

FİNAL

Aşağıdan gelen bağırış sesleriyle koşarak aşağı indim.

Kim bilebilirdi sonsuzluğuma yürüdüğümü?

Kim bilirdi göreceklerim karşısın da şok olacağımı..?

Hızla aşağı indim. Salona ilerledim yavaş adımlarla.

Sanki ecelden kaçıyordum. Sanki yavaşlayınca bağırışlar kesilecekti...

Salona girdim.

"Ne oluyor?"  Dedim gözlerimi ovuşturarak.

Sorumdan sonra sesler bir bir kesilmişti. Sanki herkes nefesini tutuyordu.

Dünya bir anlığına susmuş beni bekliyordu.

Gözlerimi açtığım da karşımda gördüğüm görüntü ile bir anlığına öldüğümü zannettim...

"A-abi" dedim dolan gözlerimle.

Burak abim..

İşte o an kaderin acı gerçeğiyle yanıp tutuştum.

Burak abim yerde kanlar içinde hareketsiz bir biçimde yatıyordu...

Evdeki herkes ağlıyor, bahar delirmiş gibi Burak abimi sarsarak uyanmasını söylüyordu.

Bahar hızla bana gelip Burak abimi işaret etti.

"G-güneş.. birşey yap uyanmıyor! Sen dersen uyanır lütfen..." dedi yalvarır çıkan ses tonuyla.

Yavaşça abime doğru ilerledim.

"Abi.. Ben geldim abi uyan" dedim yavaşça sarsarak.

"Abi! Uyansana artık!" Dedim bağırarak ağlarken.

Neden hareket etmiyor..?

Neden kalkmıyor..!

"ABİ KALKSANA ARTIK UYUDUN İŞTE! BANA ŞAKA YAPMA KALK ARTIK!" dedim acı içinde haykırarak.

"Kahretsin uyanmıyor!" Dedi bahar ağlayarak.

Dönüp aile üyelerine bir göz gezdirdim.

Hepsi helak olmuş bir şekilde ağlıyordu.

Ve sonra...

Hiç görmediğim o manzarayı gördüm.

Gözlerim kör olsaydı da görmeseydim! Dediğim o anı gördüm.

Gözlerimi kapattım.

Bunun bir şaka olduğunu ve gözlerimi açınca herşeyin düzeleceğini düşündüm.

Yanıldım...

Duvarın bir köşesine sinmiş elinde kanlı silahla duran aden'i gördüm.

Aden..?

Sen ne alaka amk.

"Aden?" Dedim sessizce.

Bakışları bana deydi ilk defa o an.

Duygudan yoksun soğuk bir biçimde bana bakarken gözlerindeki nefretle bedenim ürperdi.

2 dakika boyunca bana baktıktan sonra dudaklarının tehlikeli bir şekilde kıvrıldığına şahit oldum.

"Kim yaptı bunu?" Dedim cevabından korkarak.