17 yaşıma geldiğimde hayatımda asla olmaz diyeceğim şeyler ile karşı karşıyaydım şuan.
Birileri aniden evimizin kapısını çalıp hastanede çocukların karıştığını aslında benim onların kızı olduğumu söylüyorlardı.
Peki bu gerçekmiydi?
17 yıl boyunca...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Çantayı saymayın, altında da spor ayakkabı hayal edin, ya da bu ayakkabı ile de kalabilir)
Kahvaltı masasına oturup affetmedigim abi tayfasına sırıtarak baktım.
"Eee ne zaman başlıyoruz?" Dediğimde anlamaz gözlerle bana baktılar.
Öküzün trene baktığı gibi bakmak deniyor heralde buna.
"Neye?" Diyen emire göz devirdim.
"Siz boş boş durunca sizi affetmeyeceğime göre? Çabalamanız gerekiyor değilmi? Sizin burnunuzu sürtmeden affetmem" dediğimde hepsinin gözleri parlamıştı.
Işıkta yansıyor olabilir bilemiyorum.
"Affetmeyi deneyecek misin yani bizi?" Dedi emre çocuksu bir heyecanla.
"Evet, istemiyormusunuz affetmemi?" Dediğimde eren hızla gözlerini büyüttü.
"Hayır hayır, istiyoruz tabiki!" Diye hafifçe bağırdığında yüzümü buruşturdum.
"Ne bağırıyorsun oğlum sağırmı var!?" Dedim.
Can bu halime gülerek bir kolunu omzuma attı.
"Abla süründürürken desende benim ödevlere falan da bir el atsalar" dediğinde güldüm.
Diğer ablalar gibi 'hayır ödevlerini kendi yap birşeyler öğren, çalış.' falan demeyecektim.
