3 ay sonra;
Aradan geçen 3 Ay'ın sonunda çokta farklı şeyler yaşanmamıştı.
Burak 4 kere daha intihar etmeye çalışmış ama başarısız olmuştu.
Güneş nadiren halisülasyon görmeye devam ediyordu.
Aile dağılmıştı.
Güneşi zorla okuluna devam ettirmişlerdi, ama burağı hiçbir şekilde ikna edememişlerdi.
Hepsi çok özlüyordu.
Güneş en az haftada 3 kere baharın yanına gidiyor ona olan biten herseyi anlatıyordu.
Sanki yanındaymış ve onu duyacakmış gibi...
Güneşten;
Yorgunca gözlerimi açıp yataktan kalktım.
Dün gece ağlamaktan yorulup sonunda uyuya kalmıştım.
Kimileri uykusunu kaçırırken ben onların aksine kendimi uykuya vermiştim.
Hep uyuyordum.
Çünkü her uyuduğum da bahar rüyalarıma giriyordu.
Uyumasam geçmezdi zaman, yaşayamazdım.
Düşüncelerim de boğulurum.
Düşüncelerinden sıyrılıp altıma gri eşorfman üstüne siyah bir tişört geçirdim.
Rutin işlerimi halledip aşağı indim.
Mutfağa girdiğimde annemi gördüm. Benim için çok endişeleniyordu, onu bu duruma soktuğum için kendimden nefret etmeye başlamıştım.
"Günaydın" Diyerek yanına ilerledim.
Hızla gülümseyip sarılmıştı...
"Günaydın kızım, nasılsın, iyimisin, birşeyin yok değil mi, halisülasyom görmüyorsun değil mi annecim?" Dedi endişe ile.
Onun bu halina gülümseyip kafa salladım "görmüyorum anne iyiyim birseyim yok benim"
❄❄❄
Sıradan kafamı kaldırıp sınıfa baktım. Herkes çıkmıştı.
Yine gün boyu uyumuş başka bir bok yapmamıştım.
Yorulmuştum.
Bütün hayatım tepetaklak olmuştu.
17 yıllık yaşantımda yaşamadığım şey kalmamıştı.
Kimse bilmiyor ama...baharın öldüğü gün benim doğum günümdü...
Bu konuda da lanetlenmistim.
Doğum günlerini çok severdim. Ama artık nefret ediyordum. Sevdiğim herseyin elimden gittiği gibi bu gün de tüm laneti ile üzerime gelmişti.
Çıkıp eve doğru yürürken arkamdan adım sesleri geliyordu.
Aman ne olacak halka açık yer insandır.
Başka ne olacaksa?
"Güneş" adenin sesini duymam ile sessizce ona döndüm.
Bende diyorum nerde günümü bok edecek kişi!
"Biraz konuşabilir miyiz?" Dediğinde göz devirdim.
"Hayır." Arkamı dönüp yürümeye devam ettim.
Çok rahat çok profesyonel.
"Lütfen bi dinle" dediğinde sinirle durdum.
Arkamı dönmeden kafamı hafif yana çevirdim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÜVEY MİYİM?
Teen Fiction17 yaşıma geldiğimde hayatımda asla olmaz diyeceğim şeyler ile karşı karşıyaydım şuan. Birileri aniden evimizin kapısını çalıp hastanede çocukların karıştığını aslında benim onların kızı olduğumu söylüyorlardı. Peki bu gerçekmiydi? 17 yıl boyunca...
