ÜVEY MİYİM?

54.Bölüm

❄️❄️❄️

2 gün sonra;

Yazardan;

Güneş tam 48 saattir olanlardan habersiz uyutuluyordu.

Bugün doktorlara göre uyandırılacaktı.

Doktorların korktuğu şeyler vardı.

Güneşin iki bacağında da doku kaybı olabilirdi.

Ve bu yüzden bir süre yürüyemeye bilirdi bile.

Tabiki kalıcı bir durum değildi ama ihtimaller vardı.

~°~°~°~°~°~°~°~

Emir olanlardan hep kendini suçlu tutuyordu.

Kardeşlerinin bu durumda olmasında ben suçluyum diye düşünüyordu.

Kardeşleri ve ailesi her ne kadar onun suçlu olmadığını dese de inanmıyordu.

Çok yanlışlar yaptığı kardeşini şimdi ne duruma soktuğunu düşünüyordu.

Öte yandan en küçük kardeşi can vardı. Onun da canını yakmıştı. Can en kırılganlarıydı.

Emir vicdan azabı çekiyordu.

Hemde dibine kadar.

~°~°~°~°~°~°~°~

Bütün aile Emir ve can bile güneşin uyanmasını bekliyordu hastane odasında.

Abileri her ne kadar istemese de aden de oradaydı.

Selin hanım kalmasını istemişti.

Abileri karşı çıkmış fakat güneşin durumu için susmuşlardı.

❄️❄️❄️

Beklenen oluyordu.

Güneş uyanıyordu.

Güneşten;

Beyaz ışığa yürüdükten sonra gözlerimi açtım.

Neredeyim lan ben!?

Lan can ve emire noldu!?

"Can! , Emir!" Gözlerimi açtığım gibi bağırarak doğruldum.

Karnımda hissettiğim acı ile hafifçe inledim.

"Abla..." can'ın sesi ile hızla ona baktım.

Hastane yatağındaydım. Bütün ailem hatta aden bile burada bana kızarmış gözlerle bakıyorlardı.

Sakin olun lan ölmedim.

"Kardeşim..." göz yaşlarım arasından mırıldandım.

İyiydi. Can yaşıyordu.

Ona birşey olmamıştı...

Hızla gelip yavaşça kollarım arasına girerek kafasını boynuma gömdü.

Hıçkırarak ağlamaya başlarken bende gözyaşlarımı tutamadım.

"Ö-öleceksin s-sandım.." dediğinde kafa salladım hızla.

"Sizi bırakamam..."

O sırada bakışlarım emire kaydı.

Bize dolu gözleri bakıyordu.

Gözgöze gelince hızla başını eğmişti.

Kendini suçlu tutuyor olamazdı değilmi...?

"Emir.." diye mırıldandım.

Kafasını yavaşça kaldırıp kan çanağı olmuş gözlerini benimkiler ile buluşturdu.

İçim cız etti bu haline.