ÜVEY MİYİM?

75. Bölüm

"Bahar..." karşımda bahar olduğuna emin olduğum ama izem denilen kişi vardı.

İyi de bu nasıl olabilirdi!?

Benim sevgilim ölmüştü...

Ellerimle koymuştum mezara onu...

Morg da ben okşamıştım son kez saçlarını...

Ben ekmiştim onun mezarına o sevdiği çiçekleri...

Nasıl yaşıyordu!?

Bütün algılarım bütün duyularım kapanmış gibiydi.

Bu işte bir iş vardı.

Beni hatırlamıyormuydu?

Gözlerim dolmuş bir şekilde ona bakıyordum.

Yavaş adımlarla yanına gidip oturdum.

Gözlerinin en derinlerine dolu gözlerim ile bakarak fısıldadım.

"Sana sarılabilir miyim? Lütfen...Buna çok ihtiyacım var..."

Red etmesinden korkar bir şekilde ona baktım.

Dudaklarını birbirine bastırıp kafasını sallayınca kararından belki vazgeçer düşüncesi ile hızla sarıldım.

Vazgeçmesin...

Benden vazgeçmesin.

Bahardan ayrılıp tekrardan baktım ona.

"Dizlerine yatabilir miyim?" Diye sordum.

Dizlerinde yatmayı çok seviyordum.

Her dizine yattığım da benim saçlarımı okşuyordu ve bu beni sanki dünyanın en güçlü insanıymışım gibi hissettiriyordu.

Ve ben o gittiğinden beri, dünyanın en güçsüz insanı olmuştum.

Birdaha kimseye saçlarımı okşatmamıştım.

Bahara özel kılmak istemiştim.

"Yatabilirsin" dedi sessiz bir şekilde Benim gibi.

Koltukta rahat bir pozisyon aldı sonra dizine 2 kez vurdu.

Burukça gülümseyip dizine yattım.

Akmayı bekleyen göz yaşlarım tek tek akıp dizlerine yol çizmişti ama bunu umursamıyor saçlarımı okşuyordu.

Eski günlerde ki gibi...

Gözlerim ağlamaktan olayı isyan bayraklarını çekmişti, uyku diye haykırıyordu resmen.

Ama uyumamalıydım, uyursam giderdi.

Gitmesin, yapamam...

Kendimi uyumamk için zorluyordum.

Hayır! Uyumamam gerekiyordu. Uyursam giderdi.

Ve benim birdaha onu kaybetme gibi bir niyetim yoktu.

Beni hatırlamıyor muydu?

İyide bu nasıl olabilir?

"Beni tanıyor musun?" Diye fısıldadım.

Ona bakmadım, sadece cevabını bekledim.

"Hayır" dedi.

O an içimdeki acı bir çığ gibi büyüdü, ben onu unutamazken o beni hatırlamıyordu.