ÜVEY MİYİM?

53.Bölüm

Yazardan;

Karayel ailesi 3 ameliyat hanesi kapısında tüm benlikleri ile yıkılmışlardı.

Anneleri selin hanım, en üzülenleriydi.

3 çocuğu da ameliyatta ölüm kalım savaşı veriyordu.

Ama elinden hiçbirşey gelmiyordu.

Sadece onun değil.

Hiç birinin elinden birşey gelmiyordu.

Sanki duyacağı ufacık bir kötü haberde yıkılacaktı.

Çocuklarına değer verdi selin hanım. Ya değer vereceği çocukları ellerinden kayıp giderse...?

Ne yapacaktı o zaman?

Levent bey ailesi için dik durmak zorunda gibi hissediyordu kendini.

Ama olmuyordu.

Onunda çocukları ölüm kalım savaşı veriyordu.

Emir... en soğuklarıydı belki, en sevgisini belli edemeyendi. İlk babalık duygusunu yaşattığı çocuğu ellerinden kayıp gidiyordu. Evet soğuktu, ama bir o kadar da düşünceliydi, ailesine zarar gelmemesi için herşeyi yapardı. Tamam dışarıdan belki kötü gözüktü. Ama öyle değildi işte.

Can mesela, en son gelmişti ailelerine.  Ama çok iyi gelmişti ailesine.
Pelinden alamadıkları sevgiye, hissedemedikleri çocuklarına karşı can geldi dünyaya. Tıpkı bir merhem oldu ailesine. Belki hiçbiri farkında değildi. Ama can onlara özel olarak gönderilmişti sanki.

Ve güneş... 17 yıl boyunca ayrı kaldığı kızı... bütün abilerine kardeşine bütün ailesine o da merhem olmuştu can gibi.
Emir hiç gülmezdi mesela, Güneşten önce... Güneşte toplamıştı ailesini. Güneşte değiştirmişti ailesini. Abilerine ilk defa kız kardeşi sevgisini yaşatmıştı. Anne babasına ilk defa bir kız çocuklarının sevgisini hissettirmişti.
Can'a çok güzel abla olmuştu... Can pelini seven çocuktu, ama küçükken. Çünkü hiçbirşeyin farkında değildi. Farkına vardı herşeyin, nefret etti. Belki ablasına da yanlış yaptı. Ama güneş ona iyi geldi. Ona gerçek bir abla oldu. Ona gerçek bir sığınak oldu.

Ölüm kalım savaşı veren sadece onlar değildi. Ameliyat hanenin kapısı önünde ailesi de ölüyordu sanki.

Korkuyordu hepsi.

Eren ve emre mesela, en küçüklerini biricik can'larını kaybetme korkusu vardı içlerinde.

Oldu olası hep yanlarında olan abisi Emir... hep yanında olmuştu kardeşlerinin. Erenin bağdesi öldüğünde en çok o yanında olmuştu. Belki teselli konusunda iyi değildi, ama hissetiriyordu yalnız olmadığını kardeşinin.

Ve güneş... ailelerine sonradan gelen kardeşleri. Evet çok yanlış yapmışlardı güneşe. Güneş... o kadar iyiydiki ona rağmen affetmişti onları. İlk defa kız kardeş abisi olmuşlardı. Güneşe minnettarlardı, hayatlarının en güzel zamanlarını yaşatmıştı onlara, bu kısa sürede hemde. En korktukları şey gercekleşiyordu belki şuan, kardeşleri ölüyordu. Daha güneşe kendilerini affettirememişlerdi bile.

Aden den;

Sevdiğim kadının ölüm kalım savaşı verdiğini öğrendim.

Sevdiğim kadın ellerimden kayıp gidiyor, ama ben birşey yapamıyorum...

Ben aşkı onunla tattım.

Yaşama sevincimi onunla kazandım.

O giderse ben yanında giderdim.

O yoksa bende yoktum...

Güneşin yattığı hastanenin kapısına geldiğim gibi hızla ameliyat hanenin kapısına gittim.