canbaz

Bölüm 21- Fiziksel Bağ

Medya: Kardelen

Uzun bir bölüm, bölümde ufak ufak kiss sahneleri bulunmakta, ben yine uyarımı yapayım orucunuz sakatlanmasın. Yavaş yavaş okuyun, hadi keyifli okumalar...

✨

Genç adam çalan kapıyı duyduğunda elinde uğraştığı yapboz parçalarını masaya doğru atıp ağır adımlarla kapıya doğru ilerledi. "Kim o?" diye sordu.

"Aç aç" diye bağıran Artem'in sesini duyduğunda gözlerini devirip ağır ağır açtı kapıyı. Kapının eşiğinde lise üniformasıyla beliren kardeşini gördüğünde baygın bakışlarıyla yüzüne baktı.

"Hangi ilahi güç forma giydirdi sana?" diye sorduğunda Artem kardeşinin yanından geçmiş boynunda takılı olan lacivert kravatı öfkeyle çıkarmaya çalışıyordu. "Hem bu suratının hali ne?"

"Şerefini siktiğim sokmuyordu okula formasız, giymek zorunda kaldım " dedi, sorun forma değil onun her hareketinde bir kulp bulan güvenlikti. Sırf onun inadına giymiyordu formasını. "Arkadaşın mevzusu vardı, oldu bir şeyler" dediğinde Aren kaşlarını kaldırdı.

"Şu sürekli bahsettiğin arkadaşın mı?" diye sordu ilgiyle. Artem başını salladı yalnızca, Aren'in yanından geçerken Aren onun profiline baktı, Artem'in farkında dahi olmadığı bir kıskançlıkla. Büyük bir kıskançlıkla.

Artem boynundaki kravatı evin bir ucuna doğru fırlatırken beyaz gömleğinin bir iki düğmesini açtı. "Yemek var mı?"

"Annem yaptı bana, yedim" dediğinde Artem bir an duraksadı ve yüzüne baktı bir kaç saniye. "Kalmadı mı? Hepsini yedin mi oğlum?"

"Tek kişilik yapmıştı zaten" dediğinde Artem bir an duraksadı ve gözlerine baktı, saniyeler sonra gözlerini kaçırdı ve dolabın içine baktı öylece. Yiyecek arıyor gibiydi ama aramıyordu, aklında onlarca şey dönüyordu. Artem bilmiyordu ki Aren annesinin yaptığı iki kişilik yemeği de kendisi yemişti, midesi bulansa da, tıka basa doysa da bitirmişti. Sırf bu cümleleri Artem geldiğinde ona söyleyebilmek için.

İştahı kapanınca dolabın kapısını kapattı, tam o an dış kapının çalma sesini duyduğunda büyük adımlarla kapıya yöneldi. "Birisini mi bekliyordun?" dedi Aren arkasından, Artem ona kulak asamadan kapıyı açtığında aynı kendisi gibi ağzı yüzü dağılmış arkadaşına baktı.

"O kim?" dedi Aren merakla kapıya doğru ilerlerken.

"Aren, bak sana bahsettiğim arkadaşım" dedi çocuğu kolundan tutup içeri çekerken. "İbrahim"

"İbrahim?" dedi Aren kaşlarını havalandırıp bir omuzunu duvara yaslarken. "Çok mu yakın arkadaşsınız?" diye sordu.

İbrahim, Aren'e baktı. Ona sevimlice gülümsediğinde bir kaç saniye duraksadı ve bulmaya çalıştığı sesiyle. "Evet" dedi. "Çok yakın arkadaşız" Aynı kişiydi sanki ama değildi de. Ona sevimlice gülümsemezdi mesela Artem, böyle gülerek ona bakmıyordu. Bu yüzden bir an duraksamıştı.

"Öyle mi?" dedi gülümsemesi daha da çok büyürken. "Uğruna dayak yiyecek kadar, o kadar mı yakınsınız?"

"Aslında o benim için dayak yedi" dedi İbrahim yarım ağız gülümserken, Artem sırıtarak iki defa ensesine vurdu. "Gömerim hepsini kuma, dokunamazlar sana" dedi üzerinde eğreti durmayan bir sokak ağzıyla.