HAPSOLMUŞ RUHLAR

8. BÖLÜM

8. BÖLÜM

Ian bütün perdelerin kapalı olduğu pencerelere bakmaya başladı. Herhangi bir gölge ya da ses yoktu. Ama iliklerine kadar onun burada olduğunu hissediyordu. Yavaşça ayağa kalktı ve pencereye doğru ilerledi. Perdeyi dışarıyı görecek kadar aralayıp etrafa baktı. Karanlık geceyi sadece sokak lambalarının ışıkları bölüyordu. Perdeyi tekrar kapatıp kameralara bakmak için güvenlik odasına yöneldi. Arka bahçedeki kapı girişinin önünde bir gölge gördü, bir anlığına orada birinin olduğuna emindi. Oradaydı, emindi ama sadece görmüyordu. Bir anda bütün görüntü kayboldu ve yerini siyah karlı bir ekrana bıraktı. Ian yeniden kalkıp koridora çıktı. Yan odaya geçip babasının çekmecedeki 0.9'luk tabancasını aldı.

"Başlıyoruz, haydi gel bakalım lanet olası herif."

Bir anda camın parçalanmasıyla Ian kendisini yere attı. Camın parçaları tüm salonu dağıtmıştı. Camı kıran kocaman bir taş Ian'ın hemen önüne düşmüştü. Ian pencereye doğru koştu ama kimseyi göremedi.

"Benden ne istiyorsun piç?"

Ses yoktu.

"Hadi çık karşıma, benden mi korkuyorsun?"

Yine ses yoktu, Ian kafasını indirip tam kalbinin üzerindeki kırmızı noktaya baktı. Ne olduğunu anladığında kendisini yere atacak bir kaç saniyesi vardı, hemen yere yatıp sürünmeye başladı. Evin bütün pencereleri silah ateşiyle paramparça olmaya başladı. Ian yerden kalkmadan salondaki masanın yanına kadar gidebildi ve masayı kendine siper etmek için yana çevirip arkasına geçti. Ne yapacağını bilmiyordu, artık sona yaklaştığını biliyordu. Buradan sağ çıkamayacaktı ama kendisini de hemen teslim etmeyecekti, direnebileceği kadar direnecekti. Dışarıda bir karşı ateş sesi duydu ama eve doğru değil, sanırım ateş edilen yere doğruydu. Bir anda sesler kesildi, Ian dikkatlice görünmemeye çalışarak pencereye doğru gitti.

"Ian?"

"Ah, Tanrım!"

Şükürler olsun ki bu Noah'ın sesiydi.