HAPSOLMUŞ RUHLAR

30. BÖLÜM

30. BÖLÜM

Ian arabasını park edip Rylee'nin evinin bahçesinden içeri girdi. Emma'nın asılı bulunduğu ağaç hala yerinde, aynı heybetiyle duruyordu. Sanki üzerime hamile bir kadın, her yeri yanmış cesedi asılmamış ve kimse acı çekmemiş gibi. Kapıyı çalıp bir dakika yakın bir süre bekledikten sonra Rylee kapıyı açtı. Uzun süredir tıraş olmamış, saçı neredeyse gözlerini kapatacak kadar uzamıştı. Ama bu durumda umursayacağı en son şey sanırım tıraş olmaktı. Uzun süredir işe gitmiyor, telefonlarını açmıyor ve evden çıkmıyordu.

"Dostum, telefonlarını açmayınca merak ettim." Rylee cevap vermeden kapıyı açık bırakıp içeri doğru yürümeye başladı. Ian da içeriye girip kapıyı kapattıktan sonra arkasından salona gitti.

"Rylee, toparlanman gerek. Emma gitti ama sen hayatına devam etmek zorundasın."

"Ben de gideceğim." Bunu söylerken oldukça ciddi ve kararlı görünüyordu. Ian arkadaşım kendisine öldürme düşüncesiyle korkuya kapıldı ama bunu ona belli etmeden, onu bu isteğinden vazgeçirmeliydi.

"Rylee, bu delilik."

"Artık yaşamak için bir sebebim kalmadı, anlamıyor musun? Her şeyimi kaybettim."

"Böyle konuşma, karın da oğlun da böyle bir şey yapmanı istemezler. Neden yaşayıp mutlu olarak onları da mutlu etmiyorsun?" Rylee söylediklerini ya duymamış ya da duymamazlıkdan gelmişti.

"Jason ve Noah nerede?" Ian olanlardan haberi olmadığını fark ettiğinde ne cevap vereceğini düşünmek için çok fırsat olmamıştı.

"Rylee, Abbie öldü." Rylee ilk defa bir hayat belirtisi verip, hem şaşkın hem de üzüntülü gözlerle Ian'a baktı.

"Nasıl oldu?"

"Abbie duştayken eve zorla girip onu boğmuş."

"Lanet herif, demek ki Jason'a da bana verdiği gibi zarar verdi. Peki o nasıl?"

"Senin gibi, ama o kendini öldürmeyi düşünmüyor." Ian bunu biraz sitemli biraz da kızgın söylemişti.

"Merak etme dostum, hemen değil. Onu bulup öldürmeden değil."

"Rylee bütün gün bu evde oturup sürekli aynı şeyleri düşünerek yaşayamazsın. Eğer onu bulmak istiyorsan bu evden çıkmasın."

"Ian, Sarah öldürürse sen ne yapacaksın? Bak Emma gitti, Abbie gitti, sadece Sarah kaldı. Sıranın onda olduğunu görmüyor musun?" Ian bunu bir çok kez düşünse de o an gelene kadar bunun cevabını bilemeyecekti çünkü Sarah'ı sevmiyordu. Onunla ailesinin zoruyla nişanlanmıştı. Evliliği geciktirmek için her türlü yöntemi deniyordu. Rylee ya da Jason gibi olmayacağı kesin ama elbette ki üzülecekti. Hatta kızacak, acı çekecek fakat Rylee gibi intikam planları yapar mıydı, Jason gibi günlerce ağlar mıydı? Bilmiyordu. Rylee'e vereceği cevabı da bilmiyordu o yüzden en kurtarıcı cevabı verdi.

"Bilmiyorum dostum." Rylee'nin bu konu hakkında daha fazla soru sorması için dua etmeye başladı

"Noah neden benimle konuşmuyor?" Demek bunu fark etmişti.

"Çünkü Emma'ya bunu yapanı bulana kadar senin yüzüne bakamayacağını söyledi. Katil yakaladığında ilk geleceği kişi sen olacaksın ama o zamana kadar senin bu acılı haline dayanamayacağını düşünüyor. Kendini suçluyor, onu bulamadığı için. Emma'nın da diğer ölen kişilerin ölümünden kendini sorumlu tutuyor."

"O halde herhangi bir şey bulursa bana haber verir misin?"

"Tabii ki, dışarı çıkmak ister misin, hava almak, kafanı dağıtmak için?"

"Hayır, geldiğin için teşekkürler dostum. Evden çıkmak istemiyorum."

"Yalnız kalmanı istemiyorum raylı, en azından annenin yanına gidemez misin?"

"Burası bizim evimiz, Emma ile bizim evimiz. Onun bütün hatıraları bu evde, kokusu hala burada, burayı bırakıp gidemem." Ian Rylee'nin oturduğu koltuğun yanındaki yastığı ve battaniyeyi gördü.

"Burada mı uyuyorsun sen?" Rylee sadece başını aşağı yukarı sallayarak sessiz kaldı.

"Neden?"

"Emma öldüğünden beri yatak odasına girmedim. Hatta üs kata bile çok nadir çıkıyorum." Saçının kirli halinden ve gelen ter kokusundan, nadir banyo yaptığı da anlaşılıyordu.

"Korkmana gerek yok lan, dediğim gibi o piçi bulup öldürmeden ölmeyeceğim."

"Artık gitmeliyim, beni her zaman arayabilirsin tamam mı?" Rylee sadece başıyla onayladı. Ian da başka bir şey söyleyemeyeceğini anlayınca evden ayrılmak üzere kalktı. Kapıdan çıktığında ağaç hala orada duruyordu ve lan uzaklaşırken sanki sinsice arkasından ona seyrediyordu.