HAPSOLMUŞ RUHLAR

18. BÖLÜM

2010

Noah toplantı odasında oturmuş diğerlerini beklerken yeni bir şeyler bulduklarını umut ediyordu. Yavaş yavaş herkes gelip yerleştikten sonra bir başkan edasıyla sözü aldı:
" Evet nereden başlıyoruz?" Dedektif Christina söze girdi. "Adli tıp raporlarını bu sabah bizzat ben gidip aldım. Otopsi tamamlanmış, bu sabah itibariyle artık Emma'yı alabilirler. Olay yeri inceleme raporları geldiğimde masamdaydı. Noah geriye yaslandığı sandalyesinden doğrulup bütün dikkatini ortağına verdi.  "Devam et lütfen." Christina'nın yüzündeki acınası ifade Noah'ı duyacaklarına önceden hazırlar gibiydi. "Bunu duyacağına üzüleceksin ama yatak odasının halısında bir şey bulmuşlar. Bunun şey olduğunu düşünüyorlar, şey olduğunu..." dedektif cümlenin sonunu getirmekte zorlandığı için yüzünü buruşturdu.
"Ne olduğunu düşünüyorlar?"
"Amniyon sıvısı." Noah aklındaki görüntüyü hemen silip öyle olmamasını dua ederek sanki bilmiyormuş gibi sordu:"Bu ne demek oluyor yani?"
"Bu demek oluyor ki Emma saldırıya uğramadan hemen önce doğumu başlamış aslında ama doğuramadan ölmüş." Odadaki hiç kimse konuşmuyor ve önündeki kağıtlara bakıyorlardı. Noah masaya sert bir yumruk attı, Eli acımıştı ama şu an umrunda değildi.
"Lanet olsun, lanet olsun. O oruspu çocuğunu bulup geberteceğim."
"Ne kadar da profesyonel konuşuyorsunuz dedektif."  Christina odadaki insanların varlığını hatırlatmak istemişti ve Noah'da bunu anlayıp geriye yaslandı. "Üzgünüm, devam edebilirsiniz." Emma'nın doğumu başladıktan sonra katil saldırıp mahzende yakmış, zaten sende gördün. Sonra da ağaca asılmış, otopsiden çıkan raporda işe yarar pek bir şey yok. Vücudunun her tarafı 3. Derece yanık olduğu için iz varsa bile bulunacak halde değil. Zar zor da olsa boğuşma yaşandığını destekleyecek izler bulabilmişler. Yazdığına göre önce öldürüp sonra yakmamış. Maalesef canlı canlı yakılmış ve bir şey daha var, tahminimizce Emma bağırmasın diye dilini kesmiş." Noah başını iki elinin arasına alıp Emma'nın çektiği acıları düşünmemeye çalıştı. Gözünün önüne gelem sahneleri durduramıyordu. Masaya tekrar bir yumruk atıp ayağa kalktı ve odada volta atmaya başladı.
"Kanıtlar?"
"Elimizde pek bür şey yok. Emma'nın vücudunda parmak izi bulamadık dediğim gibi. Evdeki bazı bölümlere tekrar bakacaklar ve garajdaki merdivene de. Bu durumda söyleyebileceğim tek şey işimizin imkansız derecede zor olduğu."
"Bana bundan başka bir şeyler söylemediğiniz sürece bu odadaki hiç kimse karşıma gelmesin, her deliği her santimi araştırıp bana bir şey getireceksiniz.  Hepiniz çıkın ve eliniz boş dönmeyin." Sandalyesine oturup, olabildiğince geriye yaslanıp gözlerini kapattı. Herkes odadan çıktıktan sonra gözlerini açtı. Dedektif Foster hala yerinde oturmuş onu izliyordu.
"Bu olayı bu kadar kişiselleştirmemelisin Noah."
"Dedektif Emma'yı yıllardan beri tanıyorum, nasıl dışarıdaki normal bir insanmış gibi davranabilirim, Rylee'nin halini görmüyor musun? Onlar benim arkadaşım."
"Farkında olmadığımı mı sanıyorsun? Ama duygusal düşünmek sana hata yaptırır. Kolayca görebileceğin şeyleri göremezsin, yapabileceğin şeyleri yapamazsın bu sana engel olur. Ben sadece sama yardım etmeye çalışıyorum."
"Tamam, üzgünüm dedektif. Sadece iyi uyuyamadım ve çok gerginim. Hiçbir ipucu bırakmaması, böyle korkunç bir cinayeti bu kadar kolayca yapabilmesi sinirimi bozuyor. Elimde hiçbir şey yok, Rylee sorarsa ona ne diyeceğim ki? 'Üzgünüm dostum o piç geride hiç bir şey bırakmadan kaçıp gitti ve ortalarda serbestçe dolaşıyor' mu?"
"Haklısın ama böyle davranarak da elimize bir şey geçmiyor. Söz veriyorum onu bulup cezasını vereceğiz tamam mı? Şimdi gidip biraz dinlen." Noah iki gün boyunca sadece dört saat uyuduğunu fark etti. Uyumaya çalışmıştı ama kafasındaki düşünceleri atamıyordu. Sürekli atladığı bir şeyler bulmaya çalıştı ama bulamadıkça daha da kin dolup daha da uykusu kaçtı. En son uyuduğu bir kaç saat uykuda da yüzünü göremediği ama katil olduğunu bildiği o adamla savaşıp durdu. Noah adamı birine benzetiyordu ama kim olduğunu bir türlü çıkaramadı.