Masal'la aramızda geçenler beni ümitlendirse de onun aklının hâlâ Mert'te olduğunu biliyordum. Masal'ı mutlu edip onun acısı geçtikten sonra da sevgisi solmuş bakışlarını görmeye dayanamazdım.
Onu en sevdiğim kafeye getirmiştim bugün. Ara sıra kafamı toparlamaya geldiğin küçük sıcak bir yerdi. Masal'ın da kafasını toparlayacağı sakin bir yer olsun diye onun da burayı görmesini istemiştim.
-Ooo Altay'ım hoş geldin.
-Hoş buldum Cengiz abi. Naber, nasılsın?
-Seni gördüm daha iyi oldum. Bu hanım kızımız kim? Seni buralarda yanında biriyle görmeye alışık değiliz ya ondan soruyorum.
-Arkadaşım, Masal. Onun da kafasını toparlaması gerekiyordu bende en iyi yer burası diye düşündüm.
-İyi yapmışsın geçin oturun hemen geliyorum.
Yine Masal'ın belinden tutup onu teras tarafındaki masaya yönlendirdiğimde gülümsemişti kafasını yukarıya kaldırıp.
Masaya geçtiğimizde Cengiz abi de hemen siparişleri almaya gelmişti.
- Abi her zamankinden dediğimde Masal kahkaha atmıştı.
Cengiz abi yanımızdan ayrıldığında Masal'ın tüm odağı gözlerimdi.
- Kaleci be..
- Efendim güzelim?
- Klişelere hiç inanmam ama.. Yanlış zaman doğru insan klişesi çok doğruymuş.
Dediğinde dolmuştu gözleri. Masadaki ellerini tuttuğumda yine gözlerine getirmiştim gözlerimi.
- Masal.. Seni çok yıpratıyor bu durum. Yapma bunu kendine. Biliyorum hala çok seviyorsun. Sana bunu yapamam ben. Biz olduğumuz gibi devam güzelim. Çok takılma buna. Her zaman yanındayım unutma bunu.
Göz kırptığımda gülüşü büyümüş ve rahatlamıştı.
- Oh be. Rahatladım cidden Bayındır. Teşekkür ederim. İyi ki varsın sen.. İyi ki.
- Asıl sen iyi ki varsın Bayındır.. İyi ki.
Ellerimden ellerini çektiğinde siparişlerimiz de gelmişti. Havuçlu kek ve çay her zaman mükemmel bir ikiliydi.
- Her zamankinden dediğinde komik gelmişti de güzel tercih Bayındır. Yapıyorsun bu işi.
- Mükemmel olmak pardon Altay Bayındır olmak kolay değil demiş miydim sana ya?
Kahkaha attığında çayından da bir yudum almıştı.
- Demiştin demiştin. Bay Ego ay pardon Altay Bayındır.
Bu sefer kahkahasına ben de eşlik etmiştim.
- Koç burcu olmak kolay değil be güzelim. Ne yaparsın işte kanımda var bu ego.
- Koç burcu mu? Sakın bana 14 Nisan deme Altay.
- 14 Nisan.. Neden dememeliyim?
- Benim de 14 Nisan çünküü! Bu zamana kadar bunu neden bilmedik kaleci. Olmadı bu.
- Ay yok artık. Önce soyadı sonra doğum günü? Cidden ürkütücü tesadüfler psikolog.
- Bir şey yok bir şey yok korkma kaleci.
Gülüşürken Masal telefonuna gelen bildirimle oraya yönelmişti.
Masal'dan
Bu mükemmel anın büyüsünü tek biri bozabilirdi. Mert Hakan Yandaş.
~komutan güzelim nereye kayboldun ya? akşam için rezervasyon yaptırmıştım ikimize
Bu ismi hala değiştirmemiş miydim cidden? Daha fazla bu lakabı görmemek için ismini değiştirip cevap vermiştim.
' keşke bana da sorsaydın neyse nerede ve saat kaçta?'
~ Mert Hakan 8 de gelirim almaya öptüm.
' gerek yok gelirim kendim zorlama şansını sorularıma adam akıllı cevap ver ne bu saçma samimiyet yeni tanıştığın birine :)'
~ Mert Hakan ya ama olmaz ki böyle psikolog tamam şansımı daha fazla zorlamıyorum *konum* gel lütfen.
' bakarız. '
Telefonu kapattığımda geri dönmüştüm Altay'a.
- Yüzündeki mutluluğa(!) bakacak olursak Mert Hakan herhalde? Ne diyor?
- Akşam romantik bir yemeğim var diyelim.
- Romantik mi? İyiymiş. Sana iyi eğlenceler kaçıyorum ben.
Dediğinde kahkaha atmıştım.
- Of Bayındır sen de mi? Gidelim bakalım ne diyecek canım(!) benim?
- Anca hazırlanırsın sen. Kalkalım mı?
- Üff hazırlanmak isteyeceğim bir şey değil ama haklısın sanırım. Kalkalım. Ama yine gelelim buraya iyi geldi.
- Sen iste yeter ki Bayındır.
Dediğinde atmıştı kolunu omzuma.
Altay'dan
Arabaya geçtiğimizde yine bağıra bağıra şarkı söylemeye başlamıştı. Bayılıyordum bu hallerine. Ona bakıp kısa bir gülüş attığımda yine dönmüştüm yola.
Bitmesini hiç istemediğim yol maalesef bittiğinde bana dönmüştü.
- Her şey için teşekkürler Bayındır. Daha sık yapalım bunu.
Göz kırpıp öpücük attığında gülümsemiştim.
- Dediğim gibi Bayındır. Ne zaman istersen yaparız. Sen iste yeter ki.
Bu sefer göz kırpan taraf ben olmuştum. Gülümseyip inmişti arabadan. O indiğinde koltuğundaki fular gözüme çarpmıştı. Elime alıp kokladığımda yüzümdeki gülümseme daha da büyümüştü. Fuları bileğime bağlayıp hareket etmiştim kapısının önünden.
Eve geldiğimde gün ne kadar güzel geçse de içimdeki berbat hissi çözememiştim hala.
Masal'dan
Hazırlanıp saate baktığımda Altay yine haklı çıkmıştı. Saat 8'di. Bu adamın beni tanıdığı kadar kimse tanımıyordu sanırım beni.
Çağırdığım taksinin korna sesiyle kendime son bir kez aynadan bakıp çıkmıştım evden.
Taksiye binip adresi söylediğimde evde çekindiğim fotoğrafı paylaşmak üzere telefonuma geri dönmüştüm.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
@masalbyndr black.
Paylaş tuşuna basıp telefonu kapattığım an beyaz bir ışık hüzmesi hatırladığım son şey olmuştu.
Gözlerimi açtığımda hastanedeydim.
~arkadaşlar bu sefer gerçekten sona çok yaklaştık sanırımm
