THE MACHIAVELLIAN [COMPLETED]

CHAPTER FORTY-FIVE

[A/N]: Fun fact, today is the 2nd anniv of this story HAHAHAHAHAHA let this chapter serve as my anniversary gift to everyone. I can't believe it's been two years since I first published this one. Thank you so much for staying and waiting. I hope you will always feel the gratitude and love I can't show all the time. May you all find it in your heart. 

I made this banner para sa inyo pala HAHAHAHAHA just a simple greeting from me.

Unedited version.

The Beginning: Villains

I always hear people say, "villains aren't born for they were made" and continue to do so like it was a normal thing in this cruel and mean world. For that reason, I always believed villains always exist because people exist. Thus, in order to stop these villains, people should cease to exist as well. Yet things are still complicated because humans will do everything for survival for we're all living in this world with only two choices; to be someone's prey or just be a predator. 

And along with the existence of these villains, angels do exist too. Angels like her-- Andromeda Arellano, Wren's possible child. Napangiti na lang ako sa sariling iniisip habang nakasandal sa big bike na nakaparada sa likuran ko pero agad napawi 'yon ng marinig ko ang pamilyar na boses.

"What are you doing here?" tanong ni Miss Nyxen habang papalapit ito sa pwesto ko. 

Dalawang oras na akong nandito sa labas ng bahay ng mga Arellano at alam kong alam nila ang bagay na 'yon pero pinili kong tumayo lang sa tabi ng big bike na sinakyan ko para makarating sa tapat ng gate nila. 

"Leave before I call the cops," walang emosiyon na turan niya pero hindi ko iyon pinansin at dumiretso sa bukas na gate nila kung saan tanaw ko ang batang si Tutay, ang apo ng kasambahay ng mga Arellano.

Walang pakundangan akong pumasok kahit pa rinig ko ang pagtutol ng mga nandito. Nasa living room nila ako nang maramdaman ko ang isang palad na mahigpit na humawak sa kaliwang braso ko, bagay na nagpatigil sa akin sa paghakbang.

Hinarap ko ito at marahas na kinuha ang kamay mula sa kaniya. "Touch me again and you'll die."

Kita ko kung paano ito natigilan sa tangkang paghawak muli sa akin pero kalauna'y ngumisi lang bago humalukipkip sa harap ko. Umiling pa siya bago inutusan ang katulong nila na tumawag ng pulis. Nag-aalangan pa nga ang mga inutusan nito pero dahil si Nyxen ang kaharap nila ay umalis din ang mga kasambahay para sundin ang utos niya.

"You're stubborn. I still don't understand why my sister's--" tumigil ito bago ako inirapan at prenteng umupo sa sofa. 

Tinalikuran ko ito at tuluyang tinitigan ang malaking family portrait na nasa wall. Makikita mo 'yon kapag naisipan mong umakyat sa taas pero kahit nasa baba at kung malinaw naman ang mata mo ay tanaw mo pa rin ang mga mukha nila mula kinatatayuan ko.