THE MACHIAVELLIAN [COMPLETED]

CHAPTER THIRTY-NINE

[A/N:] Hi! Napadaan ulit ako to drop this chapter. Dito ko naisipan huminga gaya dati. Dating gawi? You could say that. I'm glad to know that you're still here. I'm sorry for making you wait.

I hope I can make it up to you.

Deal with the Devil

"You didn't have to go with me. I can handle myself," saad ko sa dalawang kasama ngayon.

Vesta's driving while Viola's sitting beside me at the back of the car.

"You're going to hell," Vesta said as she took a glance on the rearview mirror. "There's no way we'll let you go there alone," she simply added.

"I once went there alone and..." There was a pause when I remembered the first time I visited here after my brother died.

"And, you survived. Trust me, it was surprising." Si Viola na nakatingin lang sa labas ng bintana ng sasakyan.

"I've been seeing you with Miss Lopez these days," panimula ni Vesta. I think I know saan patungo ang usapang ito.

Hindi nga ako nagkamali nang idugtong niya ang tanong kasunod nito. "Are you guys seeing each other behind our backs?"

Napabuntong-hininga na lang ako. Tingin ko'y maging si Heather ay ganito na rin ang iniisip lalo pa't madalas nga kaming makitang magkasama ni Miss Lopez.

"No," simpleng sagot ko sa pinsan.

"Lies," singit ni Viola na nakatingin na sa akin ngayon. "I've seen you guys at the field last time."

"She just found me there," paliwanag ko. "There's no way I'll fall in love with a professor again."

Narinig ko ang mahinang tawa nilang dalawa. Hindi ko inaasahan ang bagay na 'yon pero kahit papaano ay nagpapasalamat ako dahil nabawasan ang kaba sa loob ko habang tinatahak namin ang daan.

"Traumatized so much?" Viola teased while grinning like a little devil beside me.

Pinili kong hindi na lang sumagot. Hindi ko na rin naman gusto pang pag-usapan ang mga bagay na tulad nito. Isa lang dapat ang nasa isip ko ngayon, ang dahilan kung bakit ako nandito.

Hindi rin nagtagal ay dumating kami sa malaking bahay kung saan kasalukuyang tumutuloy ang lola at lolo namin.

Nasa gate palang kaming tatlo ay kita na namin agad ang mga nagkalat na tauhan ng pamilya namin. Agad din silang yumuko nang mapansin ang pamilyar na sasakyan na papasok ngayon.

"We're not yet inside but it's already suffocating me," bulong ni Viola sa tabi ko.

"You know you don't have to go inside. Just go home," sabi ko kaya nilingon nila akong dalawa.

"Hinatid ka na namin sa impyerno. Tama lang na ihatid ka namin hanggang sa demonyo." Seryoso si Vesta nang sabihin 'yon pero hindi pa rin napigilan ni Viola ang hindi matawa. Napailing na lang ako.

Nakakaisang hakbang palang kami papasok ay sinalubong na agad kami ni Frank.

"Here comes the Elder's dog," Vesta uttered, insulting the man in front of his underlings.

Kitang-kita ko ang galit sa mga mata ni Frank pero dahil alam nito ang lugar niya sa pamilya ay hindi siya sumagot pa. Itinuro lang nito ang daan habang kami ay tahimik na naglalakad.

"At last, dumating ka rin, iha." From the voice I despise the most.

Nanatili akong nakatayo hanggang maramdaman ang yakap nito sa akin. May ngiti sa mga labi nila. They're still the same, always happy because they always get what they want or wanted.