Ya"R"üyamsa

Sen Korkaksın!

(MEDYA: NECLA ŞENER
"AMANDA SEYFRIED")

Mart ayının getirdiği o hoş serinlik dolayısıyla, Asiye arka bahçeye çıkmadan önce üzerine sabahlığını atmıştı. Bahçeye vardığında ellerini birleştirerek, önünü kapatmış ve rüzgarın esintisine konsantre olabilmek için bahçede ki sandalyelerin birisine oturmuştu.

"Bakıyorum da birilerinin işi erken bitmiş."

Asiye gelen sesin ardından arkasını dönerek; "Senin burada ne işin var?" Dedikten sonra geri önüne dönmüş ve adamla hiç ilgilenmemişti.

"Evime girmem yasak mı?"

Asiye iç geçirerek; "Bugün bizim gecemizdi Baran, burada olmaman gerek."

"O zaman neden kocanın yanında değilsin Yengecimm?" Baran "Yengecim" derken bilerek kelimeyi uzatmış ve ağız dolusunca söylemişti çünkü biliyordu. Asiye laubali insanlardan asla hoşlanmazdı.

Asiye gözlerini devirerek; "Bu seni ilgilendirmiyor. Hem bir daha bana 'Yengeciğim' deme."

"Asiye?"

Asiye açıkçası karşısında oturan adam ile asla ilgilenmiyor. Arka bahçenin dekorunu kendi zevkine göre nasıl değiştirebilir onu düşünüyordu.

"Söyle."

"Abimle severek evlenmediğini biliyorum."

Asiye biraz önce arka bahçenin dekorunu düşünürken, karşınında ki adamın dediklerini işitince, bütün odağını Baran'a vermişti.

"Yine ne zırvalıyorsun?"

"Her şeyi bildiğimi söylüyorum."

Asiye derin bir nefes alarak; "Olmayan bir şeyi bilemezsin."

Baran, Asiye'nin karşısında ki sandalyeye oturarak; "Necla benden hoşlanıyor. Abimle evlenmemek için elinden geleni yapardı ve baban iflasın eşiğinde... Necla'yı evlendirmek onun geri dönüşü olacaktı. Peki sonra Asiye, olayları öğrendikten sonra kardeşinin üzüntüsüne dayanamadın. Benimle olan ilişkisini öğrendin ve sonra kendini, abime aşıkmış gibi gösterdin. Necla'yı kurtardın ama kendini yaktın. Abimi sevmiyorsun."

Asiye gözlerini kırpmayarak, karşıda ki adama bakmaya devam etmiş ve en sonunda konuşmuştu.

"Peki, küçük sırrımı biliyorsun. Artık az da olsa rahat bir nefes alabilirim."

Baran, Asiye'nin verdiği tepkiye şaşırarak; "Başkasına söylememeden korkmuyor musun?"

Asiye, Baran'ın dediklerine hafifçe kahkaha atarak; "Güldürme beni Baran, kendini ne kadar Yunan tanrıları gibi görsende, gerçekleri duymak elbette senin hakkın. SEN KORKAKSIN ve hep öyle olacaksın."

Asiye sahte bir gülümseme ile adama yaklaşarak, sanki destek veriyormuş gibi omzunu sıvazlamış ve geri çekilmişti.

"Rahat ol. Bazen korkak olmakta güzeldir. Hiçbir şeyi göze alamadığınız için hiçbir şeyi kaybetmezsiniz."

Baran şaşkınlıkla; "Nefretin olmak istemezdim Asiye, nefretin bir insanı kolayca yok edebilir."

"Çoktan olmuştun. Senden her daim nefret ettim. Bencildin. Kendini beğenmiştin. Laubaliydin ve Narsistin tekiydin. Herkesi kolayca manipüle ebeliyordun ama ben hariç, ne yazık ki senin nasıl biri olduğunu sadece ben görebildim..."

"Asiye sana kötü bir şey yapmadım. Bu kadar nefreti hak ettiğimi düşünmüyorum."

"Bana bir şey yapamazsın zaten. Herneyse, bana yapmış olmasan da diğer insanlara karşı olan tavırların her zaman beni senden uzaklaştırdı. Sadece keyfine bakıyorsun. Herkesle kavga ediyorsun ve bütün kızları sadece seni tatmin edecek objeler olarak görüyorsun."