Heartless December❄️ ZG version

အပိုင္း ၂၄ : အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပ်က္ရျခင္း

❄️❄️❄️

ေဆာင္းရာသီဟာ သူ႕ထိုင္ခုံကိုဖယ္မေပးခ်င္တဲ့ပုံစံနဲ႔ ဘုတ္ထိုင္းထိုင္သလိုထိုင္ေနခဲ့တာ မတ္လဆန္းထိ ေရာက္ပါပေကာ။ နံနက္ခင္းေလကို ႐ွဴလိုက္တိုင္း ေျခာက္ေသြ႕ေအးစိမ့္မႈေတြ ေရာယွက္ေနေသးသလို ႏွင္းက်သံတစ္ေပါက္ေပါက္ မၾကားရေတာ့တာေတာင္ အေပၚဝတ္အေႏြးထည္မခြၽတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ညေတြနဲ႔အတူ ေဆာင္းဟာမင္းမူေနတုန္း။ ကတ္တီးကတ္ဖဲ့နဲ႔ဆိုေပမယ့္ တစ္ခုေသာမာဖလာအနီေလးကို မသိမ္းခ်င္ေသးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အဲ့ဒီလုပ္ရပ္ကို လက္ခုပ္တီးလ်က္ပါပဲ။

'အဲ့သေလာက္လည္း မေအးေတာ့တာကို မာဖလာႀကီး ေန႔ပတ္ညပတ္နဲ႔ ကိုကို႐ူးသြားၿပီထင္တယ္' လို႔ အိမ္ကညီမဆီမွာ ေဝဖန္ခံရလည္း ကြၽန္ေတာ္နားေလးျပေနဆဲ။

အို... ေခြၽးထြက္ေတာ့ က်န္းမာေရးေကာင္းတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့
အခ်စ္နဲ႔ပက္သက္ရင္ လူတိုင္းကအ႐ူးပဲမဟုတ္လား။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေဆာင္းအကုန္ေႏြအကူးရဲ႕ ေလ႐ူးေလးေတြနဲ႔ အတူတူလိုက္ၿပီး ဘယ္သူပို႐ူးလဲ ယွဥ္ၾကည့္ခ်င္ေသးတာ။ စာေမးပြဲက ဗီလိန္အျပဳံးနဲ႔ ပခုံးပုတ္ေနလို႔သာ။

ေက်ာင္းကေန ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္ခ်ိန္ေတြ ေပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုကို႔ရင္ခြင္ေက်ာင္းကို ကူးသန္းၿပီး ေက်ာင္းအိတ္ေက်ာင္းစားမေန႐ုံတမယ္ အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားလုပ္ေတာ့တာပါပဲ။ စာကိုေပါ့။ က်န္တာေတာ့ ဘာမွလုပ္မရပါဘူး။

နဖူးစုတ္မယ့္ကိစၥေတြကို မၾကံစည္ဝံ့သလို၊ ခါတိုင္းလို သူခိုးက်င့္သူခိုးၾကံနဲ႔ ဉာဏ္မ်ားဖို႔ရာအတြက္ေတာင္ အခ်ိန္မ႐ွိတဲ့အထိ ဆရာသခင္က ကြၽန္ေတာ္႕ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ကိုင္တြယ္ေနၿပီေလ။ စာၾကည့္တဲ့ပုံစံကို ေျပာရဲ႕။

"ကိုကိုစာျပေနတဲ့ကေလးေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္က အေတာ္ဆုံးမလား..."

အဲ့လိုေမးၾကည့္ေတာ့ မ်က္မွန္ကိုပင့္ၿပီး စာ႐ြက္လွန္ရင္း
လွည့္မၾကည့္ဘဲေျဖတယ္။

"မင္းကို ဘယ္သူကေျပာလဲ"

"စဥ္းစားၾကည့္လိုက္တာေလ... ဂိုက္ဆရာေတြက သူတို႔သင္ေနသမွ်ထဲမွာ ထိုးထြက္ေနတဲ့ အေတာ္ဆုံးကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္႐ွိတယ္ဆို အဲ့တစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္ကို ထုတ္ထုတ္ေျပာၿပီး တစ္ျခားသူေတြ အားက်လာေအာင္၊ မခံခ်င္စိတ္ျဖစ္လာေအာင္ ဆြေပးေလ့႐ွိၾကတယ္၊ တကယ္လို႔ ကိုကိုစစ္တဲ့ test ေတြကို ကြၽန္ေတာ္႕ထက္ ပိုေျဖႏိုင္တဲ့သူ႐ွိတယ္ဆိုရင္ အခုခ်ိန္ဆို နာမည္ၾကားၿပီးေလာက္ေရာေပါ့... ကြၽန္ေတာ္ဘာနာမည္မွ မၾကားရဘူးဆိုကတည္းက အေတာ္ဆုံးကေလးက ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ေနလို႔မဟုတ္ဘူးလား..."