ឆ្វាច់...
«ជេខេ/ថេយ៍»សំឡេងស្រាលស្រទន់និងសំឡេងគ្រលរមាំបន្លឺឡេីងស្របគ្នា ខណៈរៀងៗខ្លួនក៏ភ្ញាក់ផ្អេីល ហួសចិត្ត
មិននឹកស្មានថាបានជួបគ្នាម្ដងទៀតនៅកន្លែងបែបនេះសោះ។«បង-បង-ជាបងពិតមែន»ថេយ៉ុង រញីញ័រធ្វេីអ្វីមិនត្រូវ។
អារម្មណ៍ពេលនេះវាពិតជាច្របូកច្របល់ពិបាកបរិយាយណាស់។ សង្សារបណ្ដូលចិត្តខានជួបមុខមួយរយៈធំ សុខៗក៏
ជួបមុខគ្នាដោយចៃដន្យ។ជារឿងចៃដន្យពិតមែនហ្ហេស?មិនមែនជាការគ្រោងទុករបស់អ្នកណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេទាំងពីរនាក់
ទេឫ?ផឹប...
«អូននឹកបងណាស់»នាយតូច ស្ទុះក្រសោបឱបរាងកាយ
ធំឌាំងប្រកបដោយសេចក្ដីនឹករលឹកជាប់ ស្របពេលអ្នកម្ខាង
ទៀត បែរជាឈរស្ងៀមស្ងាត់ដូចម៉ាឡាកាំងទៅវិញ ហាក់ដូច
គ្មានអារម្មណ៍អ្វីសោះ។ ។ ថេយ៉ុង ងេងេី បេីកភ្នែកក្រឡាប់ក្រឡេីតចុះឡេីង ដៃក៏
ញ័រតតាត់ ពេលដឹងដល់ការរុញច្រានពីសង្សារជាទីស្រឡាញ់។ គេកេីតអី?ខឹងព្រោះខ្លួនមកមិនប្រាប់ផ្ទាល់មែនទេ?តែបានសរសេរសំបុត្រទុកឲ្យហេីយ ចំណែកការផ្ដល់ វៃវៃ ទៅឲ្យក៏
ជាចម្លេីយ បញ្ជាក់ថានឹងត្រលប់ទៅវិញនៅថ្ងៃណាមួយ។«បងកេីតអី?ខឹងអូនមែនទេ?អូនអាចបកស្រាយបានណា»នាយតូច ចាប់ប្រអប់ដៃធំមាំទាំងគូអង្រួនតិចៗ ហាក់
ចង់ឲ្យមនុស្សប្រុសចំពោះមុខយល់ពីចិត្តខ្លួនខ្លះផង។ កុំសោះអង្កេីយបែបនេះបានទេ? គេពិតជាឈឺចាប់ណាស់ ដេីមទ្រូងកំពុងតែចាក់ចុកឆៀបៗ។
«ឯងជាអ្នកណា?»គេដកដៃលែងឲ្យនាយតូចចាប់ រួចស៊កចូលក្នុងហោប៉ៅខោទាំងសងខាង ញាក់ស្មា លេីក
ចិញ្ចេីម ព្រមទាំងបញ្ជាក់ច្បាស់ៗថាមិនធ្លាប់ស្គាល់ក្មេងនៅ
ចំពោះមុខទេ។ ផឹករហូតច្រឡំមនុស្សហេីយហ្ហេស?«ជេខេ! បងកុំមកធ្វេីពុតជាមិនស្គាល់អូន មុននេះបងហៅ
ឈ្មោះអូនច្បាស់ណាស់»ហួសចិត្ត ហួសខ្លាំងណាស់ ហួសអស់ពាក្យនឹងថ្លែង។ មុននេះហៅ ថេយ៍ យ៉ាងច្បាស់ក្រឡែត
ដល់ឥឡូវប្រកែកថាមិនស្គាល់ តេីឲ្យជឿបានយ៉ាងម៉េច?ហេីយមនុស្សលេីភពផែនដីនេះ ពិតជាមានមនុស្សមុខមាត់
រូបរាង សម្ដីសំដៅ ដូចគ្នាដល់ម្លឹងឫ?