ផែនដីហាក់ឈប់វិល ស្របក្រសែភ្នែកទាំងគូសម្លឹងមេីល
គ្នាដោយភាពឈឺចាប់។ ការសម្រេចចិត្តដ៏ធំលេីកនេះ សង្ឃឹម
ថាគ្រប់យ៉ាងនឹងបានបញ្ចប់ទៅចុះ។
បញ្ចប់នៅលេីស្ពានមរណៈ។ មូលហេតុដែលគេដាក់ឈ្មោះស្ពាននេះថាស្ពានមរណៈ ព្រោះតែពុំមានប្រកាន់ដៃ
អមសងខាងដូចស្ពានដទៃទេ ពោលគឺមានតែតួស្ពានប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីដែលកាន់តែគួរឲ្យញញេីត ស្ពាននេះមានប្រវែង
បណ្ដោយវែងខ្លាំង តែទទឹងខ្លីតែមួយម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ តែមិនចេះទប់លំនឹងខ្លួន ដឹងតែធ្លាក់ចូលទឹកដែលកំពុងតែគួចស្លាប់មិនខាន។
«អូនចង់ឱបបងណាស់ពេលនេះ តែយេីងគ្មានសិទិ្ធសូម្បីតែឈរជិតគ្នា»នាយតូចពោលឡេីង បង្ហាញពីអារម្មណ៍ក្នុង
ទ្រូងដែលវាកំពុងតែកេីតមាន ខណៈកំលោះមាឌធំឈរនៅ
ចម្ងាយបីម៉ែត្រពីគ្នា បានត្រឹមតែញញឹមងក់ក្បាលយល់ពី
បំណងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ព្រោះគេក៏មានអារម្មណ៍ដូច
គ្នា។
«សូម្បីតែជិតស្លាប់ ក៏មានអ្នកមកអបអរដែរ»ជុងហ្គុក
អស់សំណេីចជាខ្លាំង ក្រោយងេីយក្បាលសម្លឹងទៅលេីឃេីញឧត្ថម្ភាគច្រកពីរគ្រឿងហោះមិនជាខ្ពស់ពីពួកគេប៉ុន្មាន។
ប្រហែលជាចង់ឃេីញប្រាកដជាក់នឹងភ្នែកថាសម្លាប់គ្នាមែនឫ
សម្ដែងទេដឹង?ហាសហា កំប្លែងណាស់!
«មានអីម៉្យាងដែរតេី!»ថេយ៉ុង ញាក់ស្មាបែបមិនខ្វល់។
ព្រោះមិនខ្វល់ស្រាប់ហេីយ មុននិងក្រោយគង់តែស្លាប់ដដែល បានមកមេីលជិតកៀកភ្នែកអញ្ចឹងក៏ល្អ ដេីម្បីកុំឲ្យ
ពិបាកសង្ស័យច្រេីន។
«ចូលមក!»រវល់តែគិត អ្នកខាងនោះបក់ដៃហៅបាត់
ហេីយ ទេីបមិនចាំយូរ ទុកអាវុធមួយអន្លេី ស្ទុះហក់ដាល់មុខ
សង្ហាដែលខ្លួនធ្លាប់តែថេីបគ្រញិចមួយដៃយ៉ាងដំណំ។
«ដៃធ្ងន់គ្រាន់បេី»ជុងហ្គុក ព្រួសឈាមចេញពីមាត់ បោះ
កាំភ្លេីងទៅម្ខាង រួចកាច់ដៃកាច់ជេីងលេងមែនទែន។ មុននេះ
មិនបានត្រៀមខ្លួនទាន់ ព្រោះមិននឹកស្មានថាសង្សារលេងខ្លាំងដល់ម្លឹង។
