«ថេ-យ៍?ជាកូនថេយ៍ ត្រូវទេបង? អ្ហឹកៗ កូនយេីងមិនទាន់
ស្លាប់ទេ អ្ហឹកៗ»លោកហារ៉ាតុនិងភរិយាយំឱបគ្នាដោយក្ដី
រំភេីបចិត្ត ក្រោយទទួលបានសំបុត្រពីមនុស្សអាថ៌កំបាំងដូច
ដាវាលដែរ។ ប្រាកណាស់ អ្នកផ្ញេីគឺជាមនុស្សតែមួយ។
«បងអស់ចិត្តហេីយ បងមិនទាមទារអ្វីទៀតទេ»ឲ្យតែកូន
នៅមានជីវិត រស់នៅមានសេចក្ដីសុខ មិនថានៅទីណា
កន្លែងណា មិនត្រលប់មកជាន់ទឹកដីកូរ៉េខាងត្បូងវិញក៏ហ្ហី
ចុះ ឲ្យតែកូនរីករាយ ប៉ាម៉ាក់ស្លាប់បិទភ្នែកជិតហេីយ។
«កូនថេយ៍ហត់ពាក់កណ្ដាលជីវិតហេីយ ក៏ល្មមដល់ពេល
រស់នៅជាខ្លួនឯង អ្ហឹក អូនសប្បាយចិត្តណាស់បង អ្ហឹកៗ
កូនពួកយេីងមិនទាន់ស្លាប់ទេ ថេយ៍រស់នៅជាមួយសង្សារ
របស់គេ អ្ហឹក»ឲ្យតែកូនរីករាយ ប៉ាម៉ាក់ក៏សប្បាយចិត្ត។ ដ្បិត
កូនប្រុសមានតែម្នាក់ ស៊ូព្រាត់រស់ក៏មិនចង់បានព្រាត់ស្លាប់
ដែរ។ ត្រឹមតែរយៈពេល៥ឆ្នាំ ដែលគិតថា ថេយ៉ុង និង ជុងហ្គុក ស្លាប់បាត់បង់ជីវិត គ្មានអ្នកណាម្នាក់មានសេចក្ដីសុខទេ
ម្នាក់ៗតែងតែបន្ទោសថាមកពីភាពអាត្មានិយម លោភលន់
ចង់ឈ្នះគ្មានទីបញ្ចប់របស់ខ្លួនឯង។
ប៉ុន្តែ...ទាល់តែមានមនុស្សស្លាប់ទេីបមានមនុស្សដឹង
កំហុស?ដូចពាក្យចាស់លោកពោលថា"ពេលរស់តាមស្អប់
ពេលងាប់តាមស្រឡាញ់"ស្រឡាញ់ធ្វេីអី?អាណិតអាសូរធ្វេីអី?លេីកយកអំពេីល្អ គុណបុណ្យមនុស្សដែលស្លាប់ទៅហេីយមកទួញសោកបោកខ្លួនធ្វេីអី បេីពេលគ្នារស់មិនប្រណី
គ្នាផង?
តែណ្ហេីយចុះ...បេីគ្រប់យ៉ាងប្រែជាល្អប្រសេីរវិញហេីយ ទោសដែលអាចអភ័យឲ្យបានក៏គួរតែអភ័យឲ្យទៅ។
មិនមែនធ្វេីដេីម្បីអ្នកណា តែធ្វេីដេីម្បីខ្លួនឯង។ ជីវិតមនុស្ស
ម្នាក់ៗ បេីក្នុងទ្រូងគ្មានភ្លេីងច្រណែន គ្មានភាពគុំកួន គំនុំសង
សឹក សេចក្ដីសុខក៏កេីនឡេីងទៅតាមនោះដែរ។
