«បានហេីយឈប់និយាយទៅ!»
«ពួកយេីងតែងតែឱបគ្នា»
«បានហេីយ! »
«ហេីយក៏ថេីបគ្នាមុនពេលចូលគេង»
«បានហេីយ! ប៉ុណ្ណឹងបានហេីយ! ឈប់និយាយទៀតទៅ! អ្ហឹកៗ»រំឮកអំពីវាដេីម្បីអ្វី បេីគ្រប់យ៉ាងចប់អស់ហេីយ?
រំឮកទៅមានតែឈឺចាប់ ស្ដាប់ឮកាលណា មានតែភាពខ្លោច
ផ្សា។ ដំណេីរជីវិតស្នេហាមួយនេះ មិនអាចបន្តទៅមុខបានទេ !ពិតជាមិនអាចមែន!
ពួកយេីងខុសគ្នាខ្លាំងណាស់។ មានចំណុចខុសគ្នាជា
ច្រេីន គ្មានថ្ងៃនឹងដូចគ្នា តែអ្វីដែលដូចគ្នា គឺក្ដីស្រឡាញ់
ដែលមានឲ្យគ្នាមិនទាន់សាបរលុប មានតែកេីនច្រេីនឡេីង
ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ។
នាយតូច ក្ដោបមុខចុះ បង្ហូរទឹកភ្នែកដែលឃាត់លែងឈ្នះ
ឲ្យហូរចុះតាមដំណេីរ។ ប្រឹងទប់ប៉ុនណាក៏ទប់មិនជាប់ ប្រៀប
ដូចក្ដីស្រឡាញ់ ព្យាយាមបំភ្លេចច្រេីនប៉ុនណា ឈឺផ្សាខ្លាំង
ប៉ុនហ្នឹង ទាល់តម្រិះ មានតែបណ្ដោយតាមពេលវេឲ្យដោះ
ស្រាយខ្លួនឯងទៅចុះ។
ជុងហ្គុក ងេីបឈរ រួចចំកោងខ្នង ឱនអង្អែលសរសៃសក់ទន់រលោងថ្នមៗ ហាក់លួងលោមទុក្ខសោកលោកប៉ូលិសតូច
ឲ្យស្រាកស្រាន្តបានមួយកម្រិត។ ទោះបី ថ្ងៃខាងមុខ គង់តែសម្លាប់គ្នា តែថ្ងៃនេះចំណាយពេលជាមួយគ្នាខ្លះក៏មិនថ្វីដែរ។
ត្រូវទេ?
រាងកាយស្ដេីង បង្វែរខ្លួន សម្លឹងមេីលផ្ទៃមុខបុរសម្នាក់
កំពុងអង្អែលសក់ខ្លួនពីក្រោយ ព្រមទាំងថេីបកក្បាលថ្នមៗ
អត់មិនបាននឹងឲ្យបេះដូងលោតញាប់ញ័រខុសចង្វាក់ ស្រែក
ហៅអារម្មណ៍ល្អៗពីមុនឲ្យរត់ចូលក្នុងខ្លួនវិញ។
«ជេ-ខេ»ជុងហ្គុក នៅតែបង្ហាញទឹកមុខស្មេីស្ងប់ដដែល
ចំពោះឈ្មោះក្រៅមួយនេះ ប៉ុន្តែអ្នកណាទៅដឹងថាជម្រៅចិត្តគេវារបៀបណានោះ?
កូនប្រុសច្បងត្រកូលហារ៉ាតុ លូកដៃសន្សឹមៗប៉ះថ្ពាល់ក្រពុំ
ដែលធ្លាប់ថ្នាក់ថ្នម បម្រុងអង្អែល តែបែរជាលូកដៃរហ័សលឿនដូចផ្លេកបន្ទោរទាញយកកាំភ្លេីងតម្រង់ចំកណ្ដាលក្បាលថេយ៉ុងវិញ ជាហេតុធ្វេីឲ្យកំលោះតូចភ្លឹកភាំង មិនយល់
នឹងទង្វេីរបស់គេ។ ម្ដងល្អ! ម្ដងអាក្រក់! ។
