ម៉ោង១២:៣០នាទីយប់
ម្រាមដៃតូចៗចាប់កម្រេីកឡេីងបន្តិចម្ដងៗ ស្របត្របកភ្នែកបេីកសន្សឹមៗ ងាកមេីលជុំវិញខ្លួន មុននឹងស្ទុះងេីបយ៉ាងលឿន បន្ទាប់ពីដឹងថានៅទីណា។
«មានរឿងអីកេីតឡេីង?»ថេយ៉ុង សួរខ្លួនឯងទាំងមិនយល់។ ក្រោយអស់ជាតិស្រា គ្រប់យ៉ាងក៏ចាប់ផ្ដេីមវិលវល់។
មិនយល់ថាមកដល់បន្ទប់នេះដោយរបៀបណា?អ្នកណាយក
មក?ក្រែងពេលនោះ ខ្លួនបានដេីរចេញទៅវិញហេីយតេី។
«ឆ្ងល់អស់ចិត្តហេីយ?បេីអស់ហេីយ ចេញទៅ!»ពេល
ថេយ៉ុង នៅស្ងៀម សំឡេងគ្រលរមាំរបស់ម្ចាស់បន្ទប់ ចេញ
ពីកន្លែងមួយនៃរេរ៉ង់ដា ក៏បន្លឺឡេីងស្រែកដេញឆៅៗ។
នាយតូច ងាកខ្វាច់ទៅរកម្ចាស់សំឡេង ក៏ប្រទះឃេីញ
សត្រូវរបស់ខ្លួន អង្គុយជក់បារី ធ្វេីមុខឌឺគួរឲ្យស្អប់ខ្ពេីមបំផុត។
«ស្មានតែខ្ញុំចង់នៅជិតមនុស្សឃោរឃៅដូចជាលេីក
ហ្ហេស?ខ្ពេីម! ! ! »ពាក្យខ្ពេីមមួយម៉ាត់ បានបញ្ជាជេីងរឹងមាំ
មួយគូ ឲ្យបោះពួយទៅរកមនុស្សសម្ដីខ្លាំងហួសមាឌ។
«ចេញទៅ! ខ្ញុំក៏មិនចង់ឲ្យសត្វកញ្ជ្រោងលាក់ពិស សំងំ
ក្នុងបន្ទប់យូរពេកទេ!»កញ្ជ្រោងលាក់ពិសឫ?ធ្លាប់តែឮមនុស្ស
ប្រុសចំពោះមុខ សរសេីរខ្លួនថាស្រស់ស្អាតដូចជាសត្វកញ្ជ្រោងកន្ទុយប្រាំបួនតែឥឡូវគ្រប់យ៉ាងប្រែផ្លាស់ល្អ។ ប្ដូរពីការសរសេីរ ទៅជាការមេីលងាយ។
«សត្វដែលត្រូវគេចោទប្រកាន់ដូចខ្ញុំក៏មិនចង់នៅជិត
មនុស្សពូកែសម្ដែងធ្វេីជាចិត្តធម៌ដែរ ទាំងដែលការពិត ចិត្ត
គំនិតវាសែនស្មោកគ្រោកដូចលោកដែរ!»ថាចប់ ជេីងក៏បោះ
ជំហានចេញទៅ ព្រោះមិនចង់ឲ្យខ្លួនប្រាណស្ថិតនៅក្នុង
កន្លែងកខ្វក់យូរពេក តែដេីរបានបន្តិច ប្រអប់ដៃមាំក៏លូកក្រសោបកដៃស្ដេីងជាប់ ហេីយទាញផ្អឹបនឹងដេីមទ្រូងមួយទំហឹង មុននឹង៖
