ភូមិគ្រឹហារ៉ាតុ
រាងកាយមាំមួន អង្គុយនៅលេីសាឡុងស្បែកពណ៌ខ្មៅ
ក្នុងបន្ទប់អាថ៌កំបាំង ងងឹតស្លុបមេីលអ្វីមិនឃេីញ ឃេីញត្រឹម
តែរូបថតជាច្រេីនសន្លឹកនៅជាប់នឹងជញ្ជាំង តាមរយៈពន្លឺជះចូលតាមប្រឡោះប្រហោងតូចៗនៃបន្ទប់តែប៉ុណ្ណោះ។
ត្រលប់ទៅកាន់សហរដ្ឋអាមេរិក កាលពី១សប្ដាហ៍មុន
«អូនដាច់ចិត្តណាស់»មិនថាកន្លងទៅអស់ពេលប៉ុន្មាន
គេនៅតែអង្គុយនៅមាត់ទ្វារ រង់ចាំមេីលផ្លូវ ថេយ៉ុង ជានិច្ច។
មាត់ថាស្អប់ តែកាយវិការស្ដែងចេញមក គឺបញ្ជាក់ពីក្ដី
ស្រឡាញ់ដែលនៅសេសសល់។
ជុងហ្គុក លេីកអកស្រាមួយដបដាច់បុិត កែវភ្នែកក៏
ចាប់ផ្ដេីមស្រវាំងមេីលលែងច្បាស់ រូបភាពព្រាលៗរបស់
ថេយ៉ុង បានបង្ហាញចំពោះមុខគេ រួចក៏រលាយបាត់ ទោះបី
ប្រឹងឱបយ៉ាងណា ក៏មិនជាប់។
ប្រាវ! ! !
«បងស្អប់អូន!»បបូរមាត់ញ័រ កែវភ្នែកក្រហមងាំង បង្ហាញ
ពីក្ដីស្អប់បង្កប់នៅក្នុងបេះដូងពោរពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់របស់គេពេលនេះ។ ជុងហ្គុក គ្រវាសដបស្រា មួយទំហឹង ទាល់
តែបែកខ្ចាយ ទេីបដេីរទៅរកបន្ទប់វិញទាំងធេងធង ទប់ខ្លួនមិន
ចង់ជាប់ តែសំឡេងទូរស័ព្ទរោទ៍ បង្អាក់ជេីងទាំងគូឲ្យលែងបោះជំហានទៅមុខបន្ត។
រីង! រីង! រីង!
កំលោះសង្ហាស្ថិតក្នុងសម្លៀកបំពាក់ជាមេធាវី ទាញទូរ
ស័ព្ទចេញពីហោប៉ៅខោ មេីលលេខច្បាស់ថាលេខរបស់អ្នក
ណា ទេីបលេីកស្ដាប់ ដោយភាពស្ងៀមស្ងាត់។
(ប៉ាផ្ដល់សេរីភាពឲ្យឯងច្រេីនណាស់ ប៉ារឹតតែចង់ផ្ដល់
សេរីភាពឲ្យឯងរហូតទៅ តែពេលនេះ ប៉ាពិតជាត្រូវការវត្ត
មានឯងពិតមែន)ស្ដាប់តែប៉ុណ្ណឹង ដឹងច្បាស់ពីគោលបំណង
លោកប៉ា ទូរស័ព្ទក៏ដកចេញពីត្រចៀក តែពាក្យសម្ដីខ្លះរបស់
លោកហារ៉ាតុ ធ្វេីឲ្យមនុស្សឯករាជ្យដូចគេ រហ័សទាញទូរស័ព្ទមកស្ដាប់វិញ។
