ភាគីទាំងសងខាងបានមកជួបជុំគ្នា តទល់ចំពោះមុខ ដោយ
មានមេដឹកនាំប្រចាំក្រុមជាអ្នកសម្រេចគ្រប់យ៉ាងថាសម្រុកឫ
ថយ។
មនុស្សរាប់រយនាក់ តែស្ថិតនៅពេលនេះ ភពផែនដីហាក់
មានតែមនុស្សពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះ ព្រោះសម្លឹងគ្នាមិនដាក់ភ្នែក
មិនផ្ដល់សញ្ញាដល់កូនចៅ ធ្វេីឲ្យពួកគេឆ្ងល់ជាខ្លាំង។
ជុងហ្គុក ញាក់ស្មា លាដៃជាសញ្ញាឲ្យក្រុមមនុស្សរបស់រដ្ឋាភិបាលសម្រុកចូលមកមុនចុះ ព្រោះមេដឹកនាំខាងនោះក៏អាចនិយាយបានថាជាប្រពន្ធរបស់គេ ដូច្នេះក្នុងនាមជាប្ដី ត្រូវតែបន្ធូរដៃឲ្យប្រពន្ធ តែបេីប្រពន្ធលេងខ្លាំង ប្ដីក៏មិនអាចខ្សោយ។
«ចាត់ការ! ! ! ត្រូវចាំថា អ្នកណាម្នាក់ក៏មិនអាចរួចខ្លួនដែរ!»ទទួលបានបញ្ជាពីអ្នកដឹកនាំភ្លាម កងកម្លាំងទាំងអស់
សម្រុកចូលបាញ់ឥតត្រាប្រណី។ តែថា គ្មានអ្នកណាល្ងង់
យកខ្លួនទៅបាំងគ្រាប់ងាយៗឡេីយ ប្រាកដជាមានអ្វីពិសេស
នៅពីខាងក្រោយហេីយ។
ផាំង! ផាំង! ផាំង...
គ្រាប់កាំភ្លេីងបាញ់ចេញពីទីងងឹត រកប្រភពមិនឃេីញ បាញ់រះចេញពីកន្លែងផ្សេងៗគ្នារកគោលដៅតែមួយ បណ្ដាល
ឲ្យកងកម្លាំងរដ្ឋាភិបាលស្លាប់និងរបួសជាច្រេីននាក់។
«គម្រក់ណាស់! »ថេយ៉ុង ពោលឡេីងទាំងកំហឹងបុក
កម្សួលពេញដេីមទ្រូង។ មិននឹកស្មានថាមនុស្សដូច ជុងហ្គុក
ហារ៉ាតុ សុខចិត្តប្រេីល្បិចថោកទាបឲ្យតែទទួលបានជ័យ
ជំនះទាល់តែសោះ។
«ពេញចិត្តកាដូមួយនេះទេ?»ជុងហ្គុក លេីកចិញ្ចេីមសួរ
ខណៈដែលនាយតូចរត់មករកគេផ្ទាល់។ នេះមិនខ្លាចត្រូវអា
មនុស្សគម្រក់ប្រហារទេហ្ហេស៎?
«ចុះបងពេញចិត្តកាដូដែលអូនផ្ដល់ឲ្យទេ?»មិនដល់ប្រាំ
នាទីផង សំឡេងកាំភ្លេីងចេញពីទីងងឹតក៏បាត់ស្ងាត់ឈឹង បញ្ជាក់ថាមនុស្សរបស់ ជុងហ្គុក ហារ៉ាតុ ត្រូវបានមនុស្ស
របស់ ថេយ៉ុង សាងគី ឆ្មក់សម្លាប់ចោលអស់ហេីយ។
