ប្រទេសជប៉ុន
ការជួបគ្នាលេីកនេះ ខុសពីការជួបគ្នាលេីកមុនៗ។ ជួបដោយភាពរីករាយ ជួបដោយសេចក្ដីនឹករលឹកនិងត្រូវការ។
មិនមានការបាញ់ប្រហារ! មិនចាំបាច់ប្រេីកាំភ្លេីង មិនបាច់
លាក់កូនកាំបិតតាមស្រោមជេីង រឹតតែមិនបាច់អង្គុយមិនសុខ
ភ្នែកនៅកញ្ចឹងក។ ចំណាយពេលវេលាឲ្យមានន័យ អង្គុយ
ផឹកស្រានិយាយរឿងក្នុងចិត្ត ដ្បិតឱកាសបែបនេះនឹងគ្មានត
ទៀត តែជាឱកាសមួយដ៏ល្អបំផុត។
«ខ្ញុំមិនទាមទារឲ្យស៊ូទូចងចាំខ្ញុំវិញទេ ត្រឹមមានគេនៅ
ក្បែរខ្លួនខ្ញុំគឺគ្រប់គ្រាន់ហេីយ»គេសន្យាថានឹងធ្វេីឲ្យស៊ូទូ
ស្រឡាញ់គេម្ដង។ ស្រឡាញ់ដូចកាលពួកគេស្រឡាញ់គ្នា។
ស្រឡាញ់ចេញពីទង្វេីល្អៗ មិនមែនស្រឡាញ់ព្រោះតែធ្លាប់
ស្រឡាញ់ទេ។
«ខ្ញុំនៅតែមិនទុកចិត្តលោកដដែល! ឈ្លេីយបែបនេះ
មេីលថែមិត្តខ្ញុំបានយ៉ាងម៉េច?»នាយតូច លេីកស្រាអកផ្ដាច់
ផឹង រួចទម្លាក់លេីតុសឹងតែបែកខ្ចាយ។ ហាក់កំពុងចង់គំរាម
សាតាឈិ យ៉ាងម៉េចមិនដឹង។
«សាតាឈិ មិនឈ្លេីយទេ គេទន់ភ្លន់ដាក់យេីងណាស់!»
ឮប្រយោគនេះហេីយ អ្នកទាំងបីងាកមេីលដាវាលព្រមៗគ្នា។
ដឹងយ៉ាងម៉េចថាសាតាឈិ ទន់ភ្លន់?មានការចងចាំវិញហេីយ
ឫ?
«ម៉េចក៏ដឹងថាទន់ភ្លន់?»
«មិនដឹងដែរ បេះដូងប្រាប់ឲ្យនិយាយបែបនេះ!»
«អួយ! ! ! ទ្រលាន់ណាស់!»កំលោះតូច ធ្វេីមុខដូចកល់
រកក្អួត ចំណែកសាតាឈិ ពេលឮអ៊ីចឹងហេីយ និយាយពីថា
ញញឹមបិទមាត់មិនជិត ខុសប្លែកតែ ជុងហ្គុក អង្គុយស្ងៀមៗ
ទាញបារីមកជក់តាមទម្លាប់របស់គេ។
«ជក់ទៀតហេីយ!»
«បងគ្រាន់តែចង់បន្ធូរអារម្មណ៍»
«ធ្វេីតាមចិត្តបងទៅ អូនលែងឃាត់ហេីយ»វាចាទាំងទឹក
មុខស្រពាប់ស្រពោនចប់ កាយតូចងេីបឈរដេីរទៅអង្គុយលេី
ទោង រួចយោលខ្លាំងៗ បេីហ៊ានតែដាច់ ដឹងតែគ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់
ធ្ងរ។
