«អ៊ីចឹង ខ្ញុំគួរតែជាអ្នកបាញ់លោកមុនល្អទេ?»នាយតូច
លេីកចិញ្ចេីមសួរក្នុងន័យចំអក ដៃក៏ក្ដាប់កាំភ្លេីង តម្រង់ទៅ
កាន់អតីតសង្សារមិនព្រមព្រលែងឫទម្លាក់ចុះ។
«តាមចិត្ត»បុរសវ័យ៣២ឆ្នាំ ញាក់ស្មាបែបមិនខ្វល់។ ចង់
បាញ់គេមុនក៏បាញ់ចុះ ធ្វេីតាមបេះដូងទៅ ជុងហ្គុក ហារ៉ាតុ
បេីកដៃឲ្យស្រាប់ហេីយ។
«អញ្ជេីញ!»មិនព្រមឈប់ផ្ចាញ់ផ្ចាលឌឺដងគ្នា កំលោះ
មាឌធំបោះសម្ដីផ្លែផ្កាទៅកាន់គូប្រយុទ្ធ វិនាទីបន្ទាប់ក៏ទម្លាក់
កាំភ្លេីងចុះលេីដីខ្សាច់ បំណងបើកដៃឲ្យ អតីតមនុស្សដែល
ខ្លួនស្រឡាញ់ បច្ចុប្បន្នជាគូសត្រូវស្លាប់រស់ បាញ់មុន បេី
ចិត្តសឿងមែន។
«1...2...»រាប់លេខបញ្ជាក់ថាគ្រប់បីកាលណា បាញ់
ប្រហារកាលហ្នឹង។ ប្រអប់ដៃតូចស្រឡូន ក្ដាប់កាំភ្លេីងជាប់
ណែន តម្រង់ទៅកាន់ប្រអប់ទ្រូង មនុស្សប្រុសដែលឈរ
នៅចម្ងាយប្រហែលជា៥ម៉ែត្រពីខ្លួន គោលដៅ ប្រាកដជា
បេះដូងធ្លាប់ផ្ទុកសេចក្ដីស្នេហាមិនខាន។
«3!»ជុងហ្គុក បែរជាបញ្ចប់លេខ3ទៅវិញ ព្រោះតែចាំ
នាយតូចយូរពេក។ គិតតែតម្រង់ពេលណាបាញ់?រាប់ដល់
លេខ3ហេីយណា៎។
«មនុស្សដូចលោកស្លាប់លឿនពេកមិនល្អទេ គួរតែនៅ
ទទួលភាពឈឺចាប់ឲ្យបានច្រេីនជាងនេះ»និយាយចប់ ក៏ញាត់
កាំភ្លេីងចូលក្នុងចង្កេះខោវិញ រួចដេីរទៅបង្កាត់ភ្លេីងអាំងសាច់
ធ្វេីប្រងេីយ។
«ភាពឈឺចាប់អ្វីខ្លះដែលបងគួរតែទទួលបាន?»ជុងហ្គុក
អស់សំណេីចក្នុងដេីមក ព្រោះប្រាកដក្នុងចិត្តថាក្មេងម្នាក់នេះ
មិនទាន់មានភាពក្លាហានសម្លាប់គេទេ ទោះបីធ្លាប់ធ្វេីឲ្យគេ
មានរបួសជាច្រេីនដងក៏ដោយក្ដី។
«គ្រប់យ៉ាង រួមទាំងជីវិតវៃវៃ»រំលឹកដល់វៃវៃ កាយតូច
ស្ទុះងេីបឈរយ៉ាងលឿន ដេីរទៅកៀកទល់មុខជាមួយមនុស្សប្រុសឃោរឃៅ ព្រមទាំងប្រេីប្រាស់សម្ដីធ្ងន់ៗដេីម្បី
ដេញគេ។
