Kwiat ognia

Rozdział 8

Mężczyzna. Wysoki i piękny. Rozmawiał z dyrektorką. Obok mnie stali moi przyjaciele. Podeszłam do niego i głośno powiedziałam:

— Zabierz mnie i moich przyjaciół! — On odwrócił się i popatrzył się na mnie niepewnie. Dyrektorka miała zabójczy wzrok.

— Chcesz opuścić sierociniec?

— Tak! Tutaj nic nie osiągnę w takim miejscu! Chce zostać magiem! — Pewnym głosem odpowiadam. Mężczyzny uśmiechnął się promiennie.

— Dobrze. Zabiorę cię i twoich przyjaciół. Jednak mam warunek. — Podszedł do nas. — Musicie ukończyć moją magiczną uczelnie.

Pokiwałam głową. Nie pomyślałam sobie wtedy, że moje uczucia względem jego w ogóle zakwitną. To było bardzo złe. Wiek między nami jest za bardzo duży.

~~~~•~~~~

— Niedługo będziesz uczyć się w tej szkole. — Rohini mówi mi, pokazując uczelnie. Są wakacje i zaraz będę się uczyć. W następnym roku. Pokiwałam głową na tak.

Szliśmy z kilka minut przez szkołę i różne pomieszczenia. Nawet znajduje się tutaj akademik. Po chwili zaprowadził mnie do takiej wielkiej kopuły szkła. W środku widziałam mnóstwo roślin i drzew. Różnych gatunków i rozmiarów. Mój opiekun zatrzymał się przed wejściem i z uśmiechem stał. Bardzo uwielbiam jego szczęśliwe uśmiechy. To bardzo uwielbia moje serce. Wtedy także udziela się mi jego wesoły nastrój.

— Podoba ci się mój ogród? — Patrzyłam na niego z zapartym tchem. Piękny i wielki.

— Bardzo piękny i wspaniały. —  Skomplementowałam. On ręką pokazał, żebym szła za nim. Podążyłam za nim do ogrodu. Widziałam masę kwiatów i drzew. Nagle natrafiliśmy na krzesełka i stolik, a na nim dzbanek na herbatę.

Bardzo go lubię. Rozpieszcza mnie, uczy mnie troszczkę magii. Mam 11 lat i tak idę uczyć się. Mam urodziny w Czerwcu i bym musiała iść za rok dopiero, ale moi przyjaciel idą w tym roku, a Rohini nie chciał rozdzielać mnie z nimi. Zrobił wyjątek. Dla mnie.

Usiedliśmy razem i nalał mi herbaty. Byliśmy w ciszy. W komfortowej ciszy. Słuchałam dźwięków ptaków. Tutaj jakby czas płynął wolniej. Kwiaty są nawet w zimie, a w środku jest ciepło i przyjemnie. Zwierzęta tutaj także żyją. Ptaki, wiewiórki i różne rodzaje robactwa. Może jest nawet więcej? Tego nie wiem.

Wiatr owiewa moje włosy i sukienkę. Mam na sobie naszyjnik, który mi dał mój opiekun. Był w kształcie ognia. Sukienkę mam do kolan zwiewną przed gorąca pogodę na zewnątrz. Włosy także mam krótsze. Popijam powoli rozkoszując się herbatą i jego towarzystwem. Patrzę na jego oczy zielone jak trawa... albo... liście na drzewach. Piękne.

— Jak radzi sobie Alpana? Miała trudne dzieciństwo... i to może się na niej odbić w przyszłości. — Zapytał się mnie.

— Ma problemy z mową i przez to większość dzieci nie chce się z nią bawić... Także przez jej nieśmiały charakter trudniej jej porozumieć się z innymi. — Mówię moje spostrzeżenia. Zielonooki kiwa głową.

— Będzie trudno z jej problemem z mową... i także z nieśmiałością. To najpewniej przez niską samoocenę. Przez bicie i wmawianie jej w dzieciństwo przez jej ojca, teraz ma problemy. Niestety trudno będzie jej pomóc, dlatego proszę cię. Pomagaj jak możesz. — Wypowiada monolog. Zgadzam się z nim. Miała tak ciężko... Bicie prze ojca. Matka, która popełniła  samobójstwo. Jąkanie się. W ogóle nie mówi o swoich potrzebach. Nie lubi za bardzo nowego towarzystwa.

— Dobra. Przejdźmy do Basantiego. Jak sobie radzi?

— On natomiast radzi sobie bardzo dobrze. Łatwo łapie nowe znajomości. Umie pomóc Alpanie jak trzeba. — Odparłam, rozglądając się dookoła ogrodu. Blondwłosy mężczyzna ma teraz więcej czasu dla nas. Przed tem musiał zajmować się dokumentami i nauką na uczelni. Przez ten czas mieszkaliśmy w wiosce niedaleko szkoły z jego przyjacielem. — Nie ma problemów.

— A jak ty czujesz się? — Poczułam w sercu ciepło. Z powodu jego słów. On popijał herbatę i patrzył się na mnie.

— A...Dobrze. Wszyscy się dla mnie mili. Nawet nie przeszkadza im mój charakter. Oczywiście czasami zdenerwuje innych w wiosce, ale kochają mnie. — Przypomniałam sobie jak pobiłam się z starszym chłopakiem. Miałam tyle siniaków, ale wygrałam. Przez to nie mogłam wychodzić z łóżka przez tydzień. Uśmiechnęłam się po chwili. — Nawet bardzo.

— Dobrze to słyszeć. — Wzdycha i pociera  rękami twarz. — Przepraszam, że czasami nie mam czasu dla was...

— Nic się nie dzieje! Wiemy jak bardzo jesteś zapracowany.

— Tak się cieszę, że ciagle mnie kochacie! — Uśmiechnął się promiennie. Widziałam jak o czymś rozmyślał. Delikatnie zawstydził się i otworzył usta. — Mogę się z tobą przytulić...?

— Oczywiście panie dyrektorze! — Pobiegłam do niego i go przytuliłam. Bardzo jestem szczęśliwa. Jest dla mnie jak starszy brat mimo, że oficjalnie jest moich opiekunem. Odwzajemnił uścisk. Czułam jak był szczęśliwy.
—————————————————————
717 słów