Kwiat ognia

Rozdział 28

Ze złością odpycham ją. Bogini po chwili stoi prosto. Czułam ogromne zdenerwowanie do niej. Do innych bogów. Że nic nie robili. Przez nich ludzie będą umierać z powodu jakieś żądnej władzy bogini. Nie. Muszę się uspokoić. Próbuje mnie wyprowadzić z równowagi.

— Jesteś gotowa? — Uspokajam się.

— Myślałam, że będziesz mniej mówiła, a więcej robiła. — Ze sarkazmem odpowiadam. Widziałam małą zmianę w jej wyrazie twarzy. Przygotowuję się mentalnie i fizycznie na walkę. — Może w końcu zaczniemy?

— Jesteś taka porywacza. — Nagle rzuca ogniem. Nic innego się nie spodziewałam. Mimo, że zrobiłam unik na ziemie to i tak czułam gorąc ognia.

Szybko wstaje i podbiegłam do niej rzucam magią. Uchyla się i po chwili uderza mnie. To było mocne. Upadłam na ziemie. Jestem taka beznadziejna! Ona jest taka szybka.

— Co? Tylko tyle potrafisz? — Uśmiecha się. Wypowiada to takim władczym głosem. Próbuje wstać. Szybko idzie i uderza mnie w głowę nogą. Upadam. — Nie mogę uwierzyć, że jesteś moją córka. Jesteś taka słaba.

Jeszcze nie czas. Muszę poczekać.

Z trudnościami wstaje z trawy. Patrzę na nią. Przecieram ręką twarz. Widzę na niej krew. Pewnie to moja. Zaciskam ją w pieść.

— Czyli jeszcze masz siłę. Wspaniale. — Bez czekania uderzam ją w twarz. Upada. Teraz! Tempus zatrzymał czas. Szybko znowu uderzam i trzymam ją. Po 7 sekundach czas znowu rusza. Dziękuje...

— Teraz to twój koniec. — Wyrywa się, ale mocno trzymam ją. Czuje satysfakcję.

— Nie mogę uwierzyć! Grasz nie czysto. Zatrzymałaś czas i mnie pokonałaś. — Zdenerwowana mówi.

— To jeszcze nie wszystko. — Wpatruje się w niebo. No przychodźcie! Zaraz nie dam rady jej trzymać! Ciekawi was jak to zrobiłam? Jak mogę ją tak trzymać? Bardzo prosto.

~~~~•~~~~

— Tempus. Nauczysz mnie czaru siły. — Po trenowaniu ogłaszam bogowi. — Mam plan na pokonanie jej.

— O to ciekawe! Proszę mi opowiedz.

— Więc... Po prostu przy mojej powiadomieniu zatrzymasz czas na 7 sekund. — Z zaciekawieniem słucha. — Jeszcze przekonaj innych bogów na przyjście i ukaranie Ignis. Ja ją zatrzymam, a bogowie niech ją wezmą.

— Dobra. Nauczę cię.

~~~~•~~~~

Trzymam ją. Powoli mi się wyrywa z rąk. Nagle zauważam światło. Mocne i jasne. Po chwili pojawiają się... Bogowie i boginie... Wszyscy dziecięciu z Tempusem. Wszyscy wyglądają zachwycająco i wspaniało. Zupełnie inny poziom od ludzkiej piękności. Ignis przestała wyrywać się.

Tempus uśmiecha się do mnie i patrzy na mnie z dumą. Widzę jak odwraca wzrok od Ignis. Jeden majestatyczny mężczyzna wychodzi z szeregu przede mną. Ma blond-złoto włosy i oczy niebieskie jak niebo... Zupełnie jak słońce. Kłania mi się.

— Jestem Vita. Bóg życia. Najstarszy z wszystkich bogów. — Przedstawia się i ja zamieram. Nigdy nie sądziłam, że ktoś może być tak piękny... I jego głos... — Najpierw ci bardzo podziękuje za wszystkich bogów i bogiń za zapobiegnięciu od wojny i uratowaniu ludzkości.

— A... A to nic wielkiego...

— Ale przeciwnie. Jestem z innymi bardzo wdzięczny. Otwieram również dla ciebie drzwi do Celestii. Będziesz mogła przyjść do nas. W końcu jesteś jedną z nas. — Uśmiecha się i bardzo przyjaźnie mówi. — A co do ciebie Ignis...

— W końcu postanowiłeś się odezwać do mnie. — Grubiańsko odparła.

— Jak zawsze arogancka. Bogini ognia Ignis. Skazuję cię na 500 lat do więzienia. — Podchodzi do kobiety. Podnosi jej twarz i patrzy na nią. — Musisz zrozumieć z końcu, że już bogowie nie chcą już władzy nad ludźmi. Postanowiliśmy dać im swobodę. Pewnie by były bunty za buntami i wojnami. Mam nadzieje, że zrozumiesz to. — Wstaje i odwraca się do pozostałych bogów. — Zwiążcie ją i zabierzcie do więzienia.

Kilku bogów bierze ją. Inni z szacunkiem na mnie patrzą i wracają. Jedynie został Tempus i jakiś inny bóg. Wyglada na poważnego i strasznego... Mężczyzna obojętnym wyrazem twarzy podchodzi do mnie i przemawia.

— Jestem Fatum. Bóg przeznaczenia. Mówię do ciebie z powodu moich przeprosin. Przepraszam że mimo, że wiedziałem o wszystkim nic nie zrobiłem. — Skłania swoją głowę nisko. Zdziwiłam się. Tempus kiwa głowa z tyłu.

— Już. Już. Wszystko w porządku. — Dotykam jego ramienia.

— Do dla mnie zaszczyt. — Zarumieniłam się lekko. — Nie mam nic już do zrobienia. Wracam. Chętnie zagoszczę cię u nas. Inni bardzo by chcieli cię poznać. — Łagodnieje jego twarz. Popatrzył na mnie i poleciał. To koniec... To koniec?!

Upadam na kolana. Zaczynam płakać. Ze szczęścia. Tempus zmartwiony podbiega do mnie.

— Co się stało?! — Obejmuję go. Czułam jak znieruchomiał. Po kilku sekundach odwzajemnił objęcie. Płakałam. Zrobiłam to! Rohini... Alpana... Basanti... Zrobiłam to... — Cii...

Po kilku minutach uspokoiłam się.

— Muszę wracać. — Daje mi pocałunek na czoło. Zawstydziłam się, ale uśmiechnęłam się. — Do zobaczenia. — Leci. Mój tata... To fantastyczne mieć rodzica...

Poprawiam swoje ubranie. Wytrzepuje z ziemi. Jak ogarnęła się, nagle ktoś przyjeżdża koniem niedaleko mnie. Jakiś mężczyzna zatrzymuje konia z innymi. Czułam zdezorientowanie... Tego nie było w planie... Jeden mężczyzna z przodu rozwija jakiś list?

— Córka bogini ognia Lolita zostaje zatrzymania do więzienia z powodu powiązań z wojną. Z rozkazu Waszej Wysokości króla. — Gdy to słyszę to zamieram. Czy Ekani mnie zdradził?! Dlaczego to zrobił?! Zdezorientowana zostaje związane mi ręce. Popychają mnie na konia. Chyba to mój koniec...
———————————————————————
806 słów