The Last Mission #1Rossetti

38

Hayat.

Dopiero po dwóch dniach zorientowali się, że mam gorączkę. Nie chciałam brać tabletek, mimo że próbowali mi je włożyć do gardła siłą. Dlatego też przynieśli metalową ramę łóżka, położyli na niej ten sam stary materac, związali tak bym nie miała możliwości się wiercić. Przyszedł lekarz i podłączył mi kroplówkę która podniosła mnie na nogi, teoretycznie bo tylko miała pozbyć się gorączki, nic więcej. Gdy "doszłam do siebie" odwiązali mnie i zostawili sam materac.

Zostawili też psy.

Śmierdziało paskudnie. Zaczęły się już rozkładać. Latało coraz więcej much.

Nie ruszałam się z materaca nawet o milimetr.

Nie rejestrowałam kiedy ktoś wchodził a kiedy wychodził.

Nie odpowiadałam gdy coś do mnie mówili.

Zaczęli mnie bić. Po nogach, rękach, brzuchu i plecach. Jegor kazał zostawić twarz nietkniętą. Myśleli, że siłą zmuszą mnie do jakiejkolwiek reakcji. Nie reagowałam, przychodzili systematycznie i robili to na okrągło.

Wyłączyłam się. Nie myślałam o tym co robią, spinałam całe ciało gdy przychodzili. Wtedy bolało mniej ale śladów było więcej i później ból był okropny.

Nie wspominałam już, nie rozmawiałam w myślach sama ze sobą.

Nie piłam gdy przynosili mi wodę. Nie jadłam gdy jeden z desperacji, że gdy umrę to Iwanow go zabije przyniósł mi obiad.

Nie płakałam, nie miałam już czym.

Nie wiem jak długo jeszcze wytrzymam.

Chcę umrzeć.

Jegor Iwanow mnie zniszczył.

Zabił Flavio Rossetti.

Zabił Devila, Toto, Dolara, Cezara i Borysa.

Zabił moje dziecko. Dziecko moje i Flavio.

To on to zrobił, nie ja.

To nie byłam ja!

To Ty ich zabiłaś, mogłaś mu powiedzieć, wszyscy by żyli - usłyszałam głos w mojej głowie.

To nie byłam ja!

To Ty ich zabiłaś! To Ty ich zabiłaś! - ten sam głos zaczął krzyczeć. Krzyczał ciągle, w kółko i w kółko.

Chwyciłam się za głowę, pociagnelam za włosy i zaczęłam się bujać do przodu i do tyłu.

To ja ich zabiłam.

Zabiłam ich wszystkich.