Τα δώρα της Αρμονίας

Κεφ. 3.4 Η μάχη στον κάμπο

Μουσική επιμέλεια: Γλαύκη (https://stisglafkistocafe.blogspot.com/)

"Άδραστε οι Θηβαίοι επιτίθενται στον κάμπο!"

Ακούστηκε αγχώδης η φωνή του Πολυνείκη, καθώς πλησίασε με το άλογό του τον βασιλιά στην παράταξη. Ολόγυρά τους επικρατούσε αναβρασμός. Σε λίγο έφτασε εκεί και ο Τυδέας μαζί με τους άλλους πολέμαρχους. Ο Άδραστος έριξε μια ματιά στο βάθους του πεδίου.

"Βγαίνουν από τα τείχη. Ιππικό και πίσω το πεζικό. Δεν καταλαβαίνω αυτήν την επιλογή. Δεν τους συμφέρει"

"Ποντάρουν στον αιφνιδιασμό" απάντησε ο Πολυνείκης.

Ο Άδραστος γύρισε ολόγυρα του. Άρχισε να δίνει τις διαταγές του:

"Δώστε σάλπισμα μάχης! Να κινηθεί το Ιππικό από τα δύο άκρα, θα αποκρούσουμε την επίθεση. Μην πλησιάζετε τα τείχη. Περιμένετε να ξανοιχτούν στον κάμπο, μακριά απ' τα τείχη και μετά τους χτυπάμε" φώναξε δυνατά. Αμέσως οι αγγελιοφόροι μάχης έφυγαν ολόγυρα με τα άλογά τους να δώσουν διαταγές στους λόχους.

"Οι τοξότες μας να αρχίσουν να βάλλουν μόλις φτάσουν σε βολή!"ούρλιαξε ο Τυδέας.

"Και το πεζικό να ετοιμάζεται πίσω για απόκρουση επίθεσης"

"Στις θέσεις σας όλοι!" κραύγασε ο Άδραστος παίρνοντας στρατηγική θέση μπροστά στο Ιππικό του. Όλοι επέστρεψαν. Ο Τυδέας ήταν σε λυσσώδη κατάσταση.

"Ήρθε η ώρα σου βλάσφημε και άτιμε Ετεοκλή να πληρώσεις!" μουρμούρισε μέσα του την ώρα που έπαιρνε θέση στο άρμα του, "ήρθε η ώρα να σου ανταποδώσω την ανανδρία σου. Η ώρα που οι Θεοί θα εκφράσουν την οργή τους για την παγίδα θανάτου που μού έστησες..."

Οι σάλπιγγες του στρατού του Άργους, ήχησαν. Το ιππικό άρχισε να κινείται προς το μέρος των Θηβαίων, που ήδη είχε ξεκινήσει κατά πάνω τους με πλήρη καλπασμό. Ο κάμπος στη Θήβα γέμιζε σκόνη και αντάρα που σηκώνονταν ως ψηλά τον ουρανό. Οι τοξότες των Αργείων και των συμμάχων τους, προωθήθηκαν γρήγορα με την κάλυψη ενός μέρος Ιππικού μπροστά τους. Σε λίγο δόθηκε η πρώτη εντολή να φύγουν τα φονικά βέλη. Ο πολεμόχαρος Άρης άρχισε να χαμογελά εκεί ανάμεσα στις καρδιές που πάλλονταν από αγωνία, φόβο και ένταση. Όλα πια υπάκουαν στους δικούς του νόμους. Ο ουρανός γέμισε χάλκινες κοφτερές σαίτες που έπεσαν πάνω στους Θηβαίους καβαλάρηδες λίγο πριν αυτοί φτάσουν στον Ισμηνό ποταμό που έστεκε εκεί μπροστά σαν φυσικό σύνορο των δύο αντιπάλων. Η λουλουδιασμένη ανοιξιάτικη γη άρχισε να ποτίζεται με το αίμα των νεκρών. Οι Θηβαίοι ιππείς δέχτηκαν πολλές σαϊτιές από τα αντίπαλα βέλη. Οι απώλειες ήταν μεγάλες.