Τα δώρα της Αρμονίας

Κεφ. 2.12 Η ώρα της μεγάλης απόφασης (Μέρος Α')

Μουσική επιμέλεια έργου: Γλαύκη https://stisglafkistocafe.blogspot.com/

Οι ανησυχίες ενός πατέρα

Το πρωί εκείνης της μέρας ο Αμφιάραος δεν είχε τη διάθεση να μείνει στο σπίτι του. Οι μέρες ήταν τέτοιες, που η προσμονή των αποφάσεων για την εκστρατεία στη Θήβα κρατούσαν τα νεύρα του τεντωμένα ως εκεί, που δεν μπορούσε να υποφέρει. Πήρε το μικρό του μόνιππο και διάβηκε προς τα κάτω. Ο δρόμος τον έφερε προς τον βωμό του Φύξιου Δία. Εκεί σταμάτησε για λίγο. Κατέβηκε γεμάτος προσήλωση και σεβασμό. Κατευθύνθηκε στο ιερό και άφησε τον εαυτό του να βγάλει κάτι σαν προσευχή:

"Φύξιε Δία! Προσπέφτω ικέτης στη δύναμη και την εύνοιά σου. Ποτέ δεν μού την αρνήθηκες και το ξέρω. Όμως τούτη τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Και ο κίνδυνος μεγάλος. Για μια ακόμα φορά κάνω επίκληση της παρουσίας σου..."

Αφού προσπάθησε να αποδιώξει την έντονη συγκίνηση σηκώθηκε. Εκεί κοντά ήταν το επόμενο που ήθελε να κάνει. Στο δρόμο προς την αγορά, πολύ κοντά στο βωμό τον έφεραν τα βήματά του σε έναν τάφο. Κατέβηκε από το μόνιππο, πήρε στα χέρια του ένα μικρό χάλκινο αγγείο με χοές και πήγε προς τα εκεί. Το πρόσωπό του ήταν σφιγμένο από συγκίνηση. Στάθηκε με σεβασμό πάνω από το μνήμα. Άδειασε το γάλα και το μέλι που περιείχαν οι χοές στο αγγείο και έμεινε να κοιτάζει με συγκίνηση.

"Υπερμήστρα, γλυκιά μου μητέρα! Στέκομαι ευλαβικά στο μνήμα σου επικαλούμενος την παρουσία και βοήθειά σου σε τούτες τις δύσκολες στιγμές. Είθε εκεί από τα πεδία του κάτω κόσμου να φτάσουν οι ευλογίες στο γιο σου..."

Σηκώθηκε, ανέβηκε στο μόνιππο και συνέχισε τη διαδρομή του προς τη θάλασσα. Εκεί βρέθηκε σε ένα ανοιχτό γυμναστήριο, που ήταν χτισμένο μέσα σε ένα όμορφο άλσος. Άφησε το μόνιππο σε μία από τις προβλεπόμενες θέσεις και προχώρησε πεζός. Πολλοί νέοι ήταν στο χώρο του σταδίου εκτελώντας τα ημερήσια αθλητικά τους προγράμματα. Πλησίασε περισσότερο. Το βλέμμα του έπεσε σε ένα νεαρό ώριμο έφηβο. Ψηλό, όμορφο με γεροδεμένο σώμα. Η αθλητική του παιδεία είχε αφήσει τα σημάδια της στο κορμί του. Ξαφνικά ο νεαρός τον είδε από μακριά.

"Πατέρα!" τού φώναξε. Σήκωσε το χέρι του εκείνος και τον χαιρέτισε. Ο νεαρός πλησίασε στον περίβολο.

"Πατέρα, αν έχεις χρόνο περίμενέ με, σε λίγο τελειώνουμε" τού είπε με χαρά. Του έκανε νόημα ότι θα τον περιμένει. Τράβηξε προς τη σειρά που ήταν οι κερκίδες. Βρήκε ένα σκιερό μέρος και έκατσε. Ο νεαρός άντρας συνέχισε το πρόγραμμα της γυμναστικής μαζί με την ομάδα, που ήταν ενταγμένος.