Alles aan jou

1

Ik sta te wachten op het kruispunt. 08:07. Koen had hier al 7 minuten geleden moeten zijn, maar zoals wel vaker is hij te laat. Ik app in de groepsapp. 'Zoals altijd is die rooie weer te laat'. Precies op dat moment zie ik de jongen aan komen fietsen, te herkennen aan zijn grijs met blauwe jas en zijn blonde, licht rode, haar dat alle kanten op zit. Ik glimlach en app: 'nou daar is ie hoor, we zijn er over 10 minuten'. Dan stop ik mijn telefoon weg en zet mijn voet alvast op de trapper. Zodra hij dichtbij genoeg is stap ik op en we fietsen samen door. 'Goedemorgen' zegt hij vrolijk. 'Goedemorgen laatkomer' grinnik ik. 'Ja sorry, ik moest echt nog even ontbijten' zegt hij. Lachend schud ik mijn hoofd. Zelf sla ik dat gedeelte over, alles om langer in bed te liggen.

Samen fietsen we door terwijl we het een beetje hebben over huiswerk, FIFA en andere nutteloze dingen en voor ik het weet zijn we weer op de vreselijkste plek op aarde, ook wel bekend als school. We lopen naar binnen en bij de kluisjes worden we direct begroet door Raoul en Robbie, die op ons stonden te wachten. We hebben onze kluisjes bij elkaar dus dat is dan ook de plek waar we meestal op elkaar wachten. 'Heey Maatjes' zegt Robbie en hij slaat even zijn armen om ons heen. We begroeten hem op dezelfde manier en ook Raoul krijgt een knuffel. 'Wat hebben we? Ik heb geen zin om te kijken' zegt Koen die zijn kluisje al open heeft. 'Lui kind, we hebben eerst Nederlands, en daarna Duits' zegt Robbie lachend. Ik luister mee en pak ook die boeken. 'Ach, zal je dat blonde homootje ook weer hebben' hoor ik een stem achter me, gevolgd door een hoop gelach. Langzaam kijk ik op, en zie ik ze staan. Het groepje jongens dat het liefst iedereen het leven zuur maakt, met als grootste ergenis de lange blonde jongen in het midden. 'Ah hou je bek, ga iets nuttigs doen' zeg ik. Koen tikt me aan. 'Matt laat gaan, ze willen alleen maar je reactie' zegt hij zacht. 'Pas op hoor, z'n vriendjes moeten hem rustig krijgen maar anders was ie me al aan komen vallen' hoor ik hem achter me zeggen. Dit maal draait Koen om. 'Milo hou je bek gewoon' zegt hij. 'Bemoei je er niet mee ginger' zegt Milo. Mijn bloed begint langzaam aan alweer te koken door die jongen. Ik draai me boos om naar hem, maar voor ik iets kan zeggen gaat de bel. 'Rustig aan he lieverd, dat boze koppie staat je niet' zegt hij nog en dan lopen ze weg. Raoul slaat een arm om me heen. 'Ik vraag me echt af wat ze na 2 jaar nog zo leuk vinden hier aan' zegt hij rustig. Langzaam zucht ik uit. Zijn stem kalmeert me altijd wel een beetje. 'Ik weet het ook niet, maar het liefst zou ik hem een keer goed op zijn gezicht rammen' zeg ik zacht. 'Niet het beste idee, maar ik snap het wel' zegt hij. Ik knik en zucht uit. Dat snapte ik zelf gelukkig ook al wel. Milo is anderhalve kop groter dan ik, dus vechten zou vooral voor mij heel slecht uit pakken. Maar zijn smerige gezicht vraagt gewoon om een klap.

We zitten hier ondertussen al meer dan 2 jaar op school, en vanaf de eerste week kwam ik er al achter wie de etters van de school waren. Jasper, Tobias, Pepijn, Timon en de ergste van allemaal: Milo ter Reegen. Milo heeft me denk ik sinds week 1, toen ik perongeluk tegen hem aan botste, geen enkele dag met rust gelaten. Tenzij hij ziek was, wat helaas niet vaak gebeurde. Elke ochtend begint met een opmerking van hem, en de laatste is dan ook nog lang niet gemaakt. En nogsteeds begrijp ik niet waarom, en waarom hij het zo leuk vind om specifiek mij te pesten. Wat is er zo bijzonder aan mij dat hij mij lastig moet vallen? Tuurlijk ben ik niet de enige die ze pesten, maar ik merk wel dat vooral Milo graag let op elk ding dat ik doe zodat hij er weer een opmerking over kan maken. Gelukkig heb ik de andere drie jongens die vaak voor me opkomen of me helpen hem te negeren, ondanks dat zij daardoor ook een vaak laag aan scheldwoorden over zich heen krijgen.

Dat is wel de voornaamste reden waarom ik school haat, dat ik dan hem weer moet zien. Ik wil niet naar een leraar gaan hiermee, bang dat ze het niet serieus nemen, of dat ik het alleen maar erger maak. Daarom zit ik hier mijn tijd uit, en kijk ik elke ochtend weer uit naar het moment dat het avond zal zijn, of weekend. Dat ik niet naar school hoef, dat ik lekker met mijn vrienden kan zijn. Kan voetballen, kan gamen, kan praten en lachen. Zonder dat er ook maar een Milo ter Reegen in de buurt is.