Alles aan jou

18

'Dus hij heeft je thuis gebracht?' Koen kijkt me met open mond aan. Langer kon ik het niet voor me houden. Het voorval van afgelopen vrijdag. Het heeft me het hele weekend bezig gehouden. Samen met alle andere onzekerheden. Daarnaast kon ik maar beter eerlijk zijn over waarom ik ineens mijn vaders fiets mee heb in plaats van mijn eigen. Ik was de sleutel nogsteeds kwijt. 'Zou hij dan misschien nu eindelijk eens stoppen met dat onzinnige gedrag van hem?' Ik zucht en schud mijn hoofd terwijl ik weer voor me op de weg kijk. 'Ik hoop het, maar ik denk van niet, dit is niet eens de eerste keer dat hij me heeft geholpen'. Vreemd kijkt Koen me aan. Ik grinnik zacht om zijn expressie. 'Lang verhaal. Maar de conclusie is dat hij me helpt, maar vervolgens gewoon door gaat met pesten. Ik snap niets van hem. Ik snap niet wat hij van me wil. Waarom hij zo doet. Blijkbaar kan hij heel goed aardig zijn, maar wil hij het gewoon niet zijn'. 'Hm, beetje bipolair, niet te vertrouwen dus' haalt hij zijn neus op. Ik haal mijn schouders op.

Koen zet zijn fiets in het rek en ik mijn vaders fiets naast die van mij. 'Hopelijk heeft de conciërge m'n fiets sleutel man' zucht ik als ik naar mijn eigen fiets kijk. Mijn ouders waren niet heel blij met het nieuws dat ik zonder fiets terug was gekomen. 'Zo direct even vragen? Anders zit je er de hele dag nog mee, misschien wel voor niks'. Ik knik en sla mijn tas over mijn schouder, waarna we naar de ingang lopen.

'Hallo meneer, ik ben mijn fietssleutel afgelopen vrijdag kwijt geraakt. Is die misschien gevonden?' De man achter het loketje lijkt even na te denken, bukt dan en trekt een la open. 'Als die gevonden is zou hij hier in moeten liggen' zegt hij en hij laat een bakje met wat gevonden voorwerpen zien. Ik zie wel een aantal sleutels liggen, maar de sleutel van mijn fiets is er niet bij. Ik zucht en schud mijn hoofd. 'Nee ik zie hem niet, toch bedankt' zeg ik teleurgesteld. 'Mocht ik hem vandaag nog krijgen, dan laat ik het je weten oké?' Zegt hij meelevend. Ik knik, bedank hem nogmaals en draai me dan om naar Koen, die van mijn gezicht de situatie al af kan lezen. 'Niet dus?' Zegt hij terwijl we naar de kluisjes lopen. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, helaas' zucht ik.

Ik open mijn kluisje om mijn jas er in te stoppen. 'Hey jongens' zegt Raoul die er bij komt staan. 'Hey Roel' zeg ik zo vrolijk mogelijk. 'Je dag niet Matt?' Raoul heeft ondanks mijn poging gelijk door dat er iets aan de hand is. 'Hm, ben m'n fietssleutel kwijt' zeg ik somber. 'Nu al?' Vraagt Raoul. 'Nee, sinds vrijdag al'. 'Ach, en m'n dag begon zo goed'. Voor Raoul verder kan vragen worden we onderbroken door een stem. Die stem herken ik uit duizenden. 'Moet jij het weer verpesten met je aanwezigheid'. Ik kijk snel naar Koen, die zijn mond open wil trekken, maar ik stoot hem aan en geef hem een dodende blik. Niets zeggen Koen. Niet doen. Koen sluit zijn mond weer. 'Je kan ook weg gaan Milo' zeg ik dan. 'Wow, wat een goed idee, zelf bedacht? Wat knap!' Zegt hij alsof ik een klein kind ben en hij loopt lachend met zijn groepje vrienden weg. 'Nee, je had gelijk, die is niets veranderd' zucht Koen. Ik schud mijn hoofd en sla mijn kluisje dicht. 'Waar is Robbie eigenlijk?' Vraag ik dan. 'Ortho' zegt Raoul die op zijn telefoon aan het typen is. 'Ah' zeg ik kort. We lopen alvast de trappen op. Zometeen hebben we Aardrijkskunde en het liefst zit ik helemaal achteraan. Dan is de kans dat Milo achter me zit namelijk 0. Helaas staan er al wat mensen voor de deur. Ik zucht. Niet achteraan dus. Maar we kunnen tenminste voor hen gaan zitten.

Zodra de bel is gegaan en de man van aardrijkskunde de deur open heeft gedaan, ren ik het lokaal in. Ik ga op de hoek van de een na laatste rij zitten, vlak voor Amber, een meisje dat alleen met haar twee vriendinnen praat en verder tegen niemand, lekker rustig dus. Koen en Raoul komen al pratend naast me zitten. Ik rits mijn tas open en haal mijn boek en schrift er uit, waarna ik me richting Raoul draai. 'Dus nu moet Rob je Maccie trakteren?' Lacht hij net, en ik neem aan dat Koen op dit moment het verhaal verteld dat hij mij al op de fiets vertelde. Over dat Robbie zeker wist dat hij met het PSV team in FIFA van het Feyenoord zou winnen. Ideeën die alleen op zondag avond om 11 uur kunnen ontstaan. De winnaar zou de ander Maccie trakteren. 'Ja, echt vies gelukje hoor, maar-'. 'Nee nee nee' lach ik er door heen. 'Gewoon veel beter team'. Koen schiet in de lach en knikt. 'Dat zeker weten'.

Ik draai me weer terug recht als precies de jongen die ik ontweek het lokaal binnen komt. Al lachend loopt hij naar de achterste twee tafels. Ineens zie ik in mijn ooghoek iets in mijn tas vallen en wel uit zijn hand. Zo onopvallend mogelijk kijk ik in mijn tas. Het is een propje papier. Wat de fuck? Wat voor dom iets is dit nou weer? Zo onopvallend mogelijk Matthyas zijn tas vullen met propjes papier? Ik wil de prop papier oppakken en naar hem toe gooien, als ik voel dat hij veel te zwaar is voor een propje papier. Ik durf niet te kijken wat het wel is en laat het gauw weer los.

Zodra de aardrijkskunde les voorbij is en we eigenlijk naar Biologie moeten, pak ik mijn spullen in razend tempo in mijn tas. 'Ik moet nog even naar de wc, hou plekje voor me vrij' zeg ik en ik loop voor ik reactie heb van mijn twee vrienden het lokaal uit. Buiten adem doe ik de deur van de wc op slot en haal ik de prop papier uit mijn tas. Ik wikkel het los. Er valt een sleutel uit. Mijn fiets sleutel om precies te zijn. Mijn hart maakt een sprongetje van opluchting. Ik heb mijn sleutel terug. Dan vallen mijn ogen op de half leesbare geschreven tekst op het verfrommelde papiertje. 'Gevonden bij de trap. Groetjes je prive taxi.'