Alles aan jou

7

Pov Matthyas

Ik stal mijn fiets in de rekken, en ga naast Koen lopen. Koen is een praatgraag dus het valt gelukkig niet op dat ik niet veel zeg. In vergelijking met hoeveel ik normaal praat is het niet veel minder. Maar normaal luister ik wel, en dat gaat nu een stuk moeilijk. 'Dus wat denk jij?' Vraagt hij ineens en hij stoot me aan. 'Hm?' Vraag ik. 'Jonge, waar zit jij met je hoofd?' Zegt hij lachend. Ik druk een glimlach op mijn gezicht en schud mijn hoofd. Niks wat ik aan jou wil vertellen op dit moment. 'Nou ik vroeg dus of ik morgen dan een korte broek aan zal doen, want we gaan wel naar het strand natuurlijk, maar het wordt ook weer niet heel warm' zegt hij. 'Ik zou een lange broek aan doen, en dan T-shirtje met jasje, goed genoeg toch?' Zeg ik. Koen knikt. 'Ja dat dacht ik ook al, maar toch even vragen voor de zekerheid' zegt hij. Ik grinnik. 'Want ik ben een fashion icoon natuurlijk' grap ik. Koen schiet in de lach. 'Natuurlijk' zegt hij daarna alsof hij het echt meent. Ik schud lachend mijn hoofd. Mijn outfits bestaan meestal uit simpele broeken, of een trainingsbroek, en de meest random trui of shirt dat ik in mijn kast kan vinden. Daaroverheen altijd dezelfde jas, die ik een keer in het half jaar wissel. Binnenkort word het alweer tijd voor een winterjas. Mijn schoenen zijn ook niet veel belovend. Afgetrapte sneakers die nodig aan vervanging toe zijn.

In mijn ooghoek zie ik een jongen langs lopen. Verschrikt kijk ik op wanneer ik hem herken aan zijn jas, zijn lengte en zijn blonde haar. Milo loopt vlak langs me naar de ingang. Gek genoeg zegt hij niets. Helemaal niets. Hij kijkt niet eens om. Ik blijf kijken tot hij de school binnen is. 'Was dat nou Milo?' Vraagt Koen die het blijkbaar ook is opgevallen. Ik knik stil. 'Heeft ie z'n dag niet ofzo' grapt Koen. Ik haal mijn schouders op, maar diep van binnen hopen de vragen zich alweer op. Er is geen dag voorbij gegaan dat Milo niet de eerste de beste kans greep die hij kreeg om gelijk het rondje weer van voor af aan te beginnen. Dat hij langs loopt zonder ook maar iets te zeggen, is enorm uitzonderlijk, zo uitzonderlijk dat het zelfs Koen opvalt. Het kan niet anders dan dat dit iets te maken heeft met gister. Want 1 + 1 is 2 toch?

Koen en ik lopen ook naar binnen en banen ons een weg naar de kluisjes tussen de mensen die overal rond lopen. Robbie staat al bij de kluisjes te wachten. 'Hey, is Roel er nog niet?' Vraagt Koen. Robbie schud zijn hoofd. 'Nee, die was later, heb je de groepsapp niet gelezen?' Vraagt hij lachend. Ik sta er zwijgend bij. 'Hey Matt' zegt hij dan. Ik schrik als hij ineens zijn armen om me heen slaat maar knuffel snel terug. 'Is er iets?' Vraagt hij. Ik schud snel van niet. 'Nee, nee, niks hoor' zeg ik. 'Rob, er was net iets zo raars, Milo liep gewoon vlak langs Matt en hij zei niet eens iets' zegt Koen. Rob begint te glimlachen. 'Ik hoop echt dat ie z'n dag niet heeft en dat hij eindelijk een keer z'n bek houdt' zegt hij. Lang houdt die droom niet stand. 'Ah, m'n favoriete muisje is er ook weer' hoor ik een stem niet ver van ons vandaan. Milo komt samen met zijn vrienden de gang door gelopen. 'Niet nu leuk gaan doen Milo, net liep je nog heel snel langs ons. We hadden het wel door hoor' zegt Koen die al in de verdediging is voor ik het door heb. 'Langs jullie gelopen?' Hij kijkt bedenkelijk. 'Ach ik heb vast over jullie heen gekeken, wanneer is jullie groeispurt eigenlijk? Die bruggers zijn haast groter dan jullie' zegt hij triomfantelijk. 'Ach je durft gewoon niks als je alleen bent' zegt Koen en hij draait zich om. Zwijgend blijf ik nog even staan. Milo kijkt me aan, en ik hem. Zijn grijns verwaterd. Al zou ik het willen,  hij en ik weten beide dat Koen geen gelijk heeft. Hij durft prima alleen. Hij heeft me vaak genoeg in zijn eentje dwars gezeten, maar heeft gister ook in zijn eentje 4 jongens aangepakt. De andere jongens om hem heen staan een beetje te lachen. Maar Milo niet. Hij heeft op dit moment alle reden en ruimte om te lachen. Waarom lacht hij niet? Zou gister dan toch ook iets los in hem hebben gemaakt? Een besef? Een idee dat zijn gedrag echt waardeloos is? Dan zet hij een stap richting ons. Ik schrik en stap achteruit, maar hij loopt niet richting mij. Zijn weg is naar de jongen naast me. Hij duwt Koen tegen de kluisjes aan. Koen schrikt zich dood en probeert hem van zich af te duwen. 'Ik durf niet alleen Hm? Ik zal je eens laten voelen wat ik alleen durf Koentje.' Snauwt hij en hij drukt hem harder tegen de metalen kluisjes aan. Iets knapt in mij bij die woorden. Milo is vaker zo ver gegaan bij mij, maar als hij aan mijn vrienden komt, dan gaat hij echt te ver. Ik pak Milo bij zijn keel vast en duw hem van Koen weg. 'Milo, je blijft met je fucking poten van hem af. Ga je zielige agressieprobleem lekker op andere mensen uiten. Dat jij zo'n zielig bestaan lijdt en je waarschijnlijk niet eens door je eigen ouders geliefd wordt is niet ons probleem dus kanker op, ja?' Schreeuw ik. De woorden, het volume en alles er omheen. Het verlaat mijn mond voor ik het door heb. Ik zie in mijn ooghoeken alle mensen in de gang naar me kijken. Maar dat maakt me niet uit. Het enige dat mijn aandacht op dit moment heeft is de jongen recht voor me. De blonde lange jongen die geshockeerd me aan staat te staren. Voor een paar seconden staat alles stil. Dan zie ik zijn gezichtsuitdrukking vertrekken. Ik draai me om en loop heel hard weg. Matthyas waarom?