Alles aan jou

12

In mijn eentje wandel ik in mijn voetbal kleding door de schoolgang. Het is donker, en leeg, op een paar lampen die aanstaan na. Koen, Robbie en Raoul zijn naar de verjaardag van Ronaldo, en ze vroegen mij mee, maar ik moest eerst nog de gang dweilen. Zometeen loop ik wel naar zijn huis. 'Wat doe jij nog hier?' Ik kijk op en draai me langzaam om. Milo staat in zijn eentje tegen de kluisjes aangeleund. 'Ik moest de gang nog dweilen, ik ga nu weg' zeg ik. Milo knikt begrijpend. Hij zet een stap naar me toe. 'Jammer' zegt hij terwijl hij dicht tegen me aan komt staan. Ik glimlach verlegen en leg mijn handen op zijn borstkas. 'Ik ga naar een verjaardag, je mag best mee.' zeg ik zacht. Ronaldo zal dat vast niet erg vinden toch? Milo begint te glimlachen. 'Oké' zegt hij. Hij leunt dichter naar me toe. 'Je bent echt mooi, weet je dat?' Fluistert hij. Ik giechel zachtjes. Ik voel zijn lippen op de mijne. Zacht kust hij me terwijl zijn handen teder over mijn lichaam glijden. Overal voel ik vlinders. Hij is echt zo leuk.

Ik schiet overeind. Ik kijk om me heen en na even realiseer ik me dat ik in mijn bed lig, in mijn eigen slaapkamer. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik trek mijn benen op, verward over de droom die ik net had. Dat ik verliefd was op Milo. Dat ik naar de verjaardag ging van Cristiano Ronaldo. Ik ga weer liggen en kijk naar de posters die op mijn muur hangen tegenover mijn bed. Posters van Ronaldo, van Kevin de Bruyne en van Justin Bieber. Gewoon omdat ik fan ben. Omdat ik Kevin en Cristiano goed vind voetballen en omdat Justin Bieber best goede muziek maakt. Ik zucht en leg mijn handen achter mijn hoofd.

Nee, niet omdat ik ze knap vindt. Langer kijk ik naar de posters van Justin Bieber. Zeker niet omdat ik hem knap vindt. Toch? Even flitst het beeld uit mijn droom voorbij. Mijn hart klopt weer sneller. Ik val niet op jongens toch? Milo had toch niet gelijk? Ik val op meisjes. Daar ben ik altijd van uit gegaan. Nog eens kijk ik naar de poster. Ik sluit mijn ogen en beeld mezelf een knap meisje in. Een knap meisje. Ik zucht. Waarom vind ik meisjes niet knap? Ik open mijn ogen weer. Waarom doen 'knappe' meisjes me niks maar vind ik Justin Bieber wel knap? Waarom heb ik nog nooit een meisje leuk gevonden maar droom ik wel over dat de jongen die ik met mijn hele hart haat me kust? En waarom wilde ik dat? Ik wil dit helemaal niet. Ik wil jongens niet leuk vinden. En al zeker niet Milo. Ik begin me misselijk te voelen. Snel ga ik recht overeind zitten terwijl ik adem probeer te halen. Mijn voeten bungelen over de bedrand vlak boven de vloer. Ik probeer mezelf te kalmeren. Nee, je vindt Milo niet leuk. Je houdt niet van jongens. Je bent gewoon normaal. Geen zorgen. Ik voel me duizelig. Langzaam keert de rust in mijn ademhaling terug. Er ontstaat een brok in mijn keel. Waarom kan ik niet normaal zijn? Waarom zit alles altijd tegen? Langzaam ontsnapt er een snik tussen mijn lippen door. Ik wil dit niet. Ik wil niet homo zijn. Ik wil niet Milo leuk vinden. Ik wil niet gepest worden. Ik wil niet dit leven. Ik wil een ander leven.

De koude ochtend wind raast langs mijn wangen, die broos aanvoelen. Met een hoop moeite trap ik tegen de wind in. Nog 2 dagen overleven. Dan is het weekend. Vannacht heb ik amper geslapen. Het lukte me niet meer. De droom die ik had blijft zich constant als een film herhalen in mijn hoofd. Vooral het laatste gedeelte. Ik ben bang. Ik snap er niks van. Ik snap niets meer van mezelf. Van wat ik voel. Van wie ik ben. 'Hé, luister je wel?' Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk naast me. Koen kijkt me vragend aan. 'Oh sorry, ik was even in gedachten' zeg ik. 'Slecht geslapen?' Vraagt Koen. Ik blijf stil. 'Matt?' Ik slik en knik. 'Ja, ik weet niet' zeg ik. 'Heb ik ook soms, komt goed, nog twee dagen overleven en dan is het weekend' zegt hij blij. Ik glimlach zwak. Hij heeft gelijk. Helaas zal ik van mijn malende gedachten nooit eens een dag weekend krijgen. Gelukkig is er een voordeel: Weekend betekend geen school, en geen school betekend geen Milo. Na deze dag zal ik hem in ieder geval 2 dagen niet meer zien en dat alleen al is iets om naar uit te kijken. Nu nog meer dan anders.

'Hey Koen, hey Matt' zegt Robbie blij als we naar hem toe komen gelopen. 'Hey Rob' zeggen we in koor op dezelfde toon, waardoor we alle 3 in de lach schieten. 'Matt, voetbal kleren bij je? Dan kunnen we gewoon weer uit school gaan' zegt Robbie dan. Ik knik en via de plastic zak uit mijn tas om in mijn kluisje te gooien. Het is dat mijn moeder het vanochtend opbracht dat ik vanavond training had. Zelf was ik dat namelijk compleet vergeten. 'Ben echt blij dat ik training afgezegd heb, moet alles voor dat geschiedenis verslag nog doen' zeurt Koen. Ik sla mijn hand voor mijn hoofd. Kutzooi, dat ook nog. Moet ik na training dat verslag nog gaan maken, maar ik kan nu echt die training niet meer afzeggen. 'Ik heb het al af' zegt Robbie blij. 'Da's ook voor het eerst' grinnikt Koen waardoor hij een stomp tegen zijn arm krijgt. 'En jij dan Matt?' Vraagt Koen die zich omdraait en blijkbaar niet mijn theatrale uiting heeft gezien. Ik schud mijn hoofd. 'Nog niks aan gedaan' mompel ik. Koen klopt me op mijn schouder. 'Komt vast wel goed, en anders vraag je Raoul, die is toch goed in geschiedenis'. Ik zucht en knik. Ik zal het hoe dan ook moeten maken vanavond, dat wordt weer een nacht slecht slapen.