Alles aan jou

45

Milo heeft zijn armen uitgespreid op de rugleuning van het bankje. Ik ben naast hem gaan zitten en leun een beetje tegen hem aan. We zitten hier al best een tijdje. In de mid-herfst zon, kijkend naar hoe er blaadjes van de bomen afwaaien in het meer. De lucht kleurt lichtroze, en af en toe komt er een grijze wolk voorbij. Iets verder op fietsen er af en toe mensen voorbij, en over de weg die achter het meer ligt razen auto's heen en weer. 'Dat is echt leuk hoor, gewoon zo'n marktje met gluwijn, curryworst en warme chocolademelk. Beetje eten en drinken.' Ik schiet in de lach. Milo heeft net verteld waarom hij een kerstmarkt wel leuk vindt. 'Dus eigenlijk alleen om het eten?' Vraag ik. Milo haalt zijn schouders op. 'Ja, de rest interesseert me niet zo. Wel leuke aankleding, vind alleen die mensen echt drie keer niks'. Ik grinnik en knik. 'Daar ben ik het wel mee eens'. Nu moet Milo ook lachen. 'Ja duh, jij vind alle mensen niks geloof ik.' Ik leg lachend mijn hoofd even tegen zijn schouder aan. 'Klopt' zucht ik. 'Hm, daarom vind ik het erg leuk dat je toch hier met mij zit.' Ik kijk weer op. 'Ja, ik vind mensen niks, maar jou wel.' Milo fronst. 'Ik ben ook een mens'. Ik giechel om zijn uitspraak. 'Nee, jij bent Milo'. 'Ja nee precies, en Milo's zijn weer een ander soort.' Milo kijkt weg over het water. 'Ja, Milo's zijn wel leuk'. Hij grijnst. 'Gelukkig'. Hij kijkt me weer aan. Mijn glimlach verdwijnt als hij naar me toe leunt en me kust. Zacht, kort, maar lang genoeg om het even in me op te nemen. Milo zucht uit en kijkt tevreden over het water uit. 'Ik zou hier wel eeuwig kunnen zitten.' Spreekt hij dan uit. Ik ga tegen hem aan zitten. Die zin bevestigt voor mij nog eens dat hij hetzelfde voelt als ik. Dat hij en ik minder verschillen dan ik denk. Hij houdt hier ook van, hij zou hier ook samen willen blijven zitten, zolang als het kan.

Ik pak mijn telefoon om te kijken hoelang ik hier nog met hem kan zitten. Ik heb namelijk met mama afgesproken dat ik in ieder geval voor het avond eten terug zou zijn. 16:34. Ik zucht. Nog een uurtje. Onderin mijn scherm stapelen de berichten zich steeds meer op. Van Koen, Raoul en Robbie. Die zich afvragen waar ik ben. Of het wel goed gaat. Ik heb gister avond alleen gereageerd op een paar berichten in de groepsapp, meer niet. Ik heb ze genegeerd. Simpelweg omdat ik geen zin had om ze uit te leggen waar ik was. Waarom ik niet met hen FIFA kon doen. Ze weten in principe niet eens dat ik al terug ben van vakantie. Laat staan dat ik nu met Milo ben. Daarnaast heb ik ook geen moment het idee gehad om op mijn telefoon te zitten. Elk moment dat ik had met Milo heb ik goed besteed. Ik leg ze vanavond wel uit wat er is gebeurd. Vroeg of laat zal ik dat namelijk toch wel moeten doen. Dus het is misschien maar beter het vanavond in 1 keer te doen.

'Dus... we gaan met kerst naar een marktje?' Peil ik Milo. Milo kijkt me aan en ik zie zijn hele gezicht oplichten. 'Ja, dat doen we'. Zegt hij blij. 'Mooi, dan hou ik je daar aan.' Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. 'Dus... je denkt dat we elkaar rond kerst nogsteeds spreken?' Vraagt Milo voorzichtig na een korte stilte. 'Hmja, in mijn geval wel'. Milo slaat zijn arm om mijn schouder. 'Gelukkig, in mijn geval ook'. Ik glimlach en kijk weer naar het water dat de steeds donkerder wordende lucht weerspiegelt. De blaadjes drijven kalm heen en weer en zijn bijna de enige reden dat het water nog beweegt. Het is verder namelijk aardig windstil. Ik luister naar het zoevende geluid van de auto's in de verte. Naar Milo's hartslag. Naar vogels die wat rond vliegen. Naar de stilte. Ik sluit even mijn ogen. Ik wil hier echt niet weg. Maar het zal wel moeten. Morgen begint school weer en dan... wat dan eigenlijk? Ik heb nooit verder gedacht dan deze dag. Hoe zal het morgen op school gaan? En heeft Milo daar eigenlijk al over na gedacht?

'Hoe... hoe zal school morgen zijn? Als we elkaar weer zien?' Vraag ik zacht. Ik hoor een diepe zucht. 'Ik bedoel... ik denk niet dat die vrienden van je hier iets van weten?' Ik ga rechtop zitten en kijk hem vragend aan. Mijn hart klopt in mijn keel. Ergens vind ik het eng om het hier over te hebben met hem. Sowieso om hem morgen weer op school te zien. Milo haalt droog zijn schouders op. 'Vraag me uberhaupt af of ze nog vrienden zijn' antwoord hij. 'Zie ze niet perse mijn gedrag van de afgelopen weken accepteren, al helemaal niet als ik ze vertel dat ik nu met jou omga, laat staan als ik toegeef dat je gelijk had... over dat zoenen en... en het leuk vinden enzo.' Ik knik zacht. 'Dus... vanaf morgen ben ik denk ik vriendloos' zegt hij dan en hij kijkt me met een sarcastische glimlach aan. 'Je mag wel bij mij zitten' probeer ik hem op te vrolijken. Milo laat een lachje tussen zijn tanden glippen. 'Nou over vrienden gesproken. Denk niet dat die vrienden van jou me hartelijk welkom zullen heten.' Milo speelt wat ongemakkelijk met zijn handen. Hij komt geïrriteerd over, maar het is meer een irritatie aan zichzelf. Ik schud mijn hoofd. 'Milo, dat komt goed, ik haal ze wel over. Geen zorgen oké?' Milo blijft stil. 'Of... wil je eigenlijk wel? Het hoeft niet hè?' Zeg ik wat onzeker. Straks zit hij helemaal niet te wachten op mijn vrienden groep. Ik kan hem natuurlijk niet dwingen om met ze om te gaan. 'Tuurlijk wel maar... dan zit ik daar met hun tegenzin. Ik heb al geluk gehad dat jij me hebt vergeven, dat kan ik niet van iedereen verwachten. Ik denk dat ik beter gewoon in m'n eentje kan zijn voor een tijdje. Misschien binnenkort als ze hebben gezien dat ik ben veranderd, dat het dan wel kan.' Ik knik en pak zijn arm vast, waar ik mijn arm omheen sla en me dicht tegen hem aan druk. Ik zou het anders willen, maar ik snap hem wel. Hij is, voor iedereen om ons heen, plots veranderd in een weekje, en hoewel ik hem vertrouw, zal vast niet iedereen dat gelijk doen. Dat heeft mij ook wel even gekost, maar misschien vergeef ik mensen gewoon snel, of in ieder geval Milo. Ik zou gewoon zo graag willen dat hij zich niet meer zo voelde. Zo schuldig. Alsof hij zijn tweede kans moet verdienen op een pijnlijke eenzame manier. Helemaal nu ik alles weet. Ik zie hem graag blij. Milo is een van de leukste en liefste mensen op de wereld, en ik zou willen dat meer mensen dat wisten.