Alles aan jou

20

'Ja Matt, hier' hoor ik Koen roepen. Ik kijk even op en zie hem een paar meter van me af staan. Ik zwiep de hockey stick voor me in zijn richting en de bal vliegt met een noodgang in zijn richting. Koen krijgt met wat moeite controle over de bal en rent verder, maar wordt onderschept door wat mensen van het andere team die het kleine balletje weer afpakken. Het is woensdag middag en de laatste twee uren van de dag hebben we gym. We hadden het vorig jaar altijd op dinsdag ochtend en dat was geen pretje. De eerste twee uur zweten en dan nog de hele dag stinkend door moeten, omdat je geen tijd krijgt om nog te douchen ofzoiets. Dan is dit een stuk beter. Ik ren weer richting ons doel als ik zie dat de tegenpartij dichterbij komt. Bij een potje hockey met de halve klas is iedereen gewoon alles. Iedereen verdedigd, iedereen valt aan. Behalve Raoul. Die is onze keeper. Ik probeer de bal af te pakken, maar krijg een duw. Ik hoef niet eens op te kijken om te weten wie dat was. Helaas zit Milo in de groep tegen wie ik speel en ik kan vanuit mijn ooghoek zijn lange postuur al zien. 'Aan de kant muisje' mompelt hij. Ik laat me niet zo aan de kant zetten en pak de bal af. Ik voel dat hij achter me aan rent, samen met Evi, die veel te fanatiek is met Gym en nooit van haar leven het zal laten gebeuren dat er iemand van haar wint. Ik schiet de bal terug naar voren, in de hoop dat Koen of Marrit, die daar al staan, hem aan neemt. Marrit heeft de bal en speelt hem naar Koen. Snel trek ik een sprintje, met Milo achter me aan. Ik blijf kijken naar Koen en wil roepen dat hij naar mij kan spelen, als ik over een stick struikel, mis stap en voorover val. 'Tyfus' scheld ik. 'Gaat het?' Hoor ik. Een stem die ik haast nooit bezorgd hoor. En liever ook nooit meer. Want zijn bezorgde stem maakt alles alleen maar moeilijker. Echter heb ik teveel pijn om nu ruzie te maken. 'Nee' sis ik moeilijk. Ik pak mijn enkel vast en leg mijn hoofd op de grond. Ik knijp mijn ogen dicht. Het doet echt heel veel pijn. 'Meneer?' Hoor ik Milo naast me roepen. 'Kom, ga zitten'. Ik kijk door de spleetjes van mijn ogen en zie hem zijn hand uitsteken. Ik schud mijn hoofd en wil zelf omhoog komen, maar door de pijn lukt het me maar moeilijk, waardoor ik uiteindelijk toch maar zijn hand vast pak. Milo trekt me overeind tot ik zit.

'Matthyas, wat is er aan de hand?' Hoor ik de Gym Docent, Meneer Straassen, aan me vragen. 'Hij struikelde volgensmij over iemands hockey stick' legt Milo uit. Ik knik moeilijk. Het zou me niets verbazen als het gewoon Milo's hockey stick was trouwens. 'Ik misstapte daarn-, ik ben-'. Ik haal een teug adem. 'Ik ging door mijn enkel daarna' breng ik met moeite uit. 'Matt, alles goed?' Hoor ik Koen vragen. Ik schud mijn hoofd en open mijn ogen wat meer. 'Oké, Milo? Wil jij even met hem naar de conciërge gaan voor een Icepack?' Mijn ogen vergroten. Milo kijkt me een beetje beduust aan. 'Meneer, ik wil anders ook wel-' begint Koen maar Meneer Straassen kapt hem af. 'Koen, ik vroeg het Milo. Niet jou.' Koen kijkt me vol medelijden aan. 'Succes Matt' zegt hij voor hij terug loopt. Ik knik kort naar hem en zucht. Dan kijk ik Milo aan die achter me gaat staan en zijn armen uitsteekt. 'Kom' zegt hij. Ik til met tegenzin mijn armen op zodat hij me kan helpen staan. 'Kan je hinkelen?' Vraagt Milo. Ik geef een kort knikje en blaas pijnlijk lucht uit. Milo ondersteunt me aan de kant van mijn verzwikte enkel.

Elke stap die ik zet doet pijn. Milo duwt de deur van de gymzaal open. Ik zucht. De gymzaal is in een ander gebouw. Het is nog zo ver naar de conciërge. Ik sis zacht, om zo min mogelijk van mijn pijn te laten merken. 'Lukt dit überhaupt wel? Of doet dit ook al pijn?' Vraagt hij. 'Stil' snauw ik. 'Ik wil je ook wel dragen, misschien is dat beter' stelt hij voor. 'Nee, dankje, dan heb ik liever pijn' lach ik geërgerd. 'Oke, dat doen we dus niet Matthyas'. Milo laat me los en een paar seconden later word ik in bruidshouding opgetild door hem. 'Milo zet me neer' snauw ik boos. Milo schud zijn hoofd. 'Absoluut niet'. 'Milo' roep ik gefrustreerd. Milo negeert me en loopt rustig door. Ik zucht en geef me over aan de situatie. Veel kan ik nu niet beginnen. Ik kan niet eens normaal staan. Ik zucht gefrustreerd uit en kijk een beetje naar de grond. Naar mijn half opgevouwen lichaam in zijn armen. Milo zegt nog altijd niets. Zijn ogen zijn gefocust op alles voor hem. Ik blijf even naar hem kijken. Hij lijkt het alleen niet door te hebben. Of hij zegt er gewoon niets over. Wat raar is voor Milo, die dat altijd door heeft en het liefst er dan ook een opmerking over maakt. Het is weer zoals vrijdag. Dat moment dat hij druk bezig was met dingen opschrijven. Dat hij zo rustig was. Zo anders dan hoe ik hem ken.