Alles aan jou

39

Matthyas POV

Een hoog lachje verlaat mijn mond. 'Schijtkind' zegt Jesse teleurgesteld als ik hem weer heb verslagen met online schaken. 'Jesse, even normaal'. Jesse rolt zijn ogen en mompelt een 'sorry'. We zitten in de auto onderweg naar huis. De zon is al onder gegaan. Toch is de lucht nog licht en kleuren de wolken roze. Jair zit achter in de auto nog te slurpen van zijn McDonald's Milkshake en Ezra is halverwege zijn happymeal in slaap gevallen tegen mijn schouder, waardoor Papa uiteindelijk de rest heeft opgegeten. Jesse, die voor de tussenstop nog naast Jair achterin zat, zit nu naast mij om spelletjes te spelen, aangezien Jair geen zin meer had om tegen hem te spelen en nu dus met zijn benen op de andere stoel en een koptelefoon op zijn hoofd een filmpje aan het kijken is.

'Ben ook wel blij als we weer thuis zijn hoor' zucht mijn moeder. Typisch. Dat zegt m'n moeder altijd, hoe lang, kort, leuk of saai de vakantie ook was. Toch ben ik het in dit geval met haar eens. De vakantie was super leuk en ik had het echt naar mijn zin. Toch keek ik ook enorm uit naar dat we weer naar huis zouden gaan. Niet omdat ik er zat van was, maar omdat dat betekende dat het bijna zaterdag was. Waar het me voorheen niet lang genoeg kon duren om hem niet te zien, en ik meer dan ooit uitkeek naar de vakantie, kon ik nu niet wachten tot ik hem weer zou zien. Dat doet me er aan denken dat ik nog niet heb meegedeeld dat ik er morgen niet ben. Mama is met Papa aan het praten over wat ze als eerste gaat doen als ze thuis is. 'Mam' onderbreek ik hun gesprek. 'Ja?' 'Ik ben er morgen niet trouwens'. Mama kijkt me even aan door de spiegel op de auto zonneklep die voor haar hangt. 'Oh, ga je naar de jongens?' Waarmee ze Koen, Robbie en Raoul bedoelt. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik ga naar Milo' zeg ik met een brede glimlach. 'Ben je verliefd op hem ofzo?' Grinnikt Jesse. Mijn hoofd schiet in zijn richting. Ongecontroleerd begin ik te lachen. 'Wat? Nee, tuurlijk niet, hoezo zeg je dat nou weer' lach ik ongemakkelijk. Jesse kijkt me grijnzend aan en haalt zijn schouders op. 'Zo doe je wel'. Shit. Is het zo duidelijk? Ik deed toch best normaal? Daarnaast; hoe kan een 12 jarig joch dat nou weer zien aan mij? 'Nou, het is niet zo' zeg ik stellig. Ik draai mijn hoofd terug naar de spiegel van mama, in de hoop dat ze dit gesprek niet heeft opgemerkt. Echter kijk ik haar, tot mijn teleurstelling, recht in de ogen aan door de spiegel. Ze heeft haar wenkbrauwen opgetrokken. Fronsend kijk ik haar aan en schud ik mijn hoofd. Nee, mam, het is echt niet zo. Oké, het is wel zo, maar geloof alsjeblieft dat het niet zo is.

Ik voel een hoofdje tegen me aan bewegen. Ik draai me om naar Ezra die flink gaapt en in zijn oogjes wrijft, waarna hij me een beetje warrig aankijkt. 'Hey, ben je wakker?' Vraag ik lief. Hij antwoord niet en blijft me met gespleten ogen aankijken. Ik pak zijn knuffeltje van de grond en reik die hem aan. Gelijk slaat hij zijn vingers om een van de pootjes en trekt het beestje tegen zich aan. 'Zijn we al bijna thuis?' Vraagt hij dan toch. Ik glimlach lichtjes. 'Nog 10 minuutjes' antwoord ik hem. Hij rolt zijn ogen omhoog. 'Zo lang nog' piept hij zeurend. Ik schiet in de lach. In een kleuter leven is 10 minuten nog een eeuwigheid blijkbaar. Ik pak mijn telefoon tussen mijn benen vandaan en swipe het schaakspel dat nog op het scherm stond weg, om naar Whatsapp te gaan.

Een appje van Milo. De hele vakantie zijn we door blijven appen. Overdag had ik niet echt tijd om te reageren, maar in de avond waren er lange gesprekken waarin ik hem steeds beter leerde kennen. Over nieuwe nummers die we blijkbaar beide wel leuk vonden, over dat hij mijn lievelings film nog nooit had gezien en we dat dus zaterdag zouden doen en over dat hij verbaasd was dat ik deze vakantie voor het eerst een slokje bier had geproefd. Ik open het appje dat hij net heeft gestuurd. 'Ik ook haha x' op mijn appje dat ik best zin had in morgen en benieuwd was wat hij van 'Back to the future', mijn favoriete film, zou vinden. Deels mijn favoriet omdat het verhaal goed in elkaar zit, deels omdat ik stiekem Marty Mcfly best knap vind, al weet ik niet of ik me daar nog op kan concentreren als Milo naast me zit.

Ik glimlach en begin terug te typen. 'Ben bijna thuis, dus het is al bijna morgen x'. 'Ik zei het toch' roept Jesse die blijkbaar mee kon lezen vanaf hier. Ik kijk boos op. 'Hoezo lees je mijn appjes?' schreeuw ik boos. Het valt echter in het niet bij Jesse's zelfgemaakte liedje dat ongeveer gaat van 'Matthy is verliefd op Milo'. Een verschrikkelijk irritant lied als je het mij vraagt. 'Hou op jess' snauw ik, maar hij blijft door gaan. 'Jesse, ophouden, jij zou het ook niet leuk vinden als we beginnen over Saline' zegt Mama streng. Ik grijns naar Jesse. Hij is gestopt en kijkt beduusd naar de grond. Saline zit al 3 jaar in Jesse's klas, en hij vindt haar al sinds dag 1 leuk, maar hij durft niet met haar te praten. En dat heeft hem in die 3 jaar al een hoop ongemakkelijke momenten opgeleverd. Daarom is het de perfecte manier om hem stil te krijgen op momenten als deze, en dat weet mama ook heel goed.

'Hahaha, oh werkt dat zo in jouw hoofd? X' heeft Milo terug gestuurd. Ik kijk weer op mijn scherm en probeer dit maal iets minder overduidelijk te glimlachen. 'Ja, dat werkt zo, praktisch gezien is het al morgen nu'. Ik voel ineens kleine vingertjes tegen mijn arm aan. Ik kijk op en zie Ezra me vragend aankijken. Hij buigt zich naar me toe. 'Ben jij verliefd op Milo?' Fluistert hij waarna hij me dood serieus aankijkt. Ik kijk hem bedenkelijk aan. Hoe kan ik nou tegen hem liegen? Maar tegelijk; hoe kan ik hem ooit de waarheid zeggen? Zou hij wel begrijpen dat ik jongens leuk vind en niet meisjes? Langzaam knik ik. De vragende blik van het kleine jongetje verandert in een glimlach. 'Dat is leuk, want Milo is erg lief'. Ik glimlach breed en knik naar hem. 'Dat vind ik ook'. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou zeggen. Opnieuw kijk ik op mijn scherm. 'Oh gelukkig, ik kon namelijk echt niet langer wachten x'.