Alles aan jou

2

Na twee lessen een beetje gekloot, saai geluisterd en een aantal opmerkingen van achter uit de klas van dezelfde jongen genegeerd te hebben zijn we nu in de kantine. Het voordeel is dat Milo en zijn vrienden hier nooit zijn. Ze zijn altijd buiten, vieze sigaretten aan het roken. Alleen maar beter voor ons, dan is er tenminste nog een deel van de dag waarop we ze niet hoeven te zien. Robbie en Koen zitten packs op hun telefoon te openen, en ik hoor ze enthousiast praten over wat ze packen. Ik eet een banaan, die ik nog net in mijn tas heb kunnen gooien voor ik weg ging. Ik had ondertussen toch wel een beetje honger gekregen dus dan is een banaan altijd goed.

'Gaan jullie dit weekend nog iets doen?' Vraag ik in de hoop dat iemand tijd heeft om wat leuks te doen. Normaal hebben we een wedstrijd op zaterdag, maar dit weekend staat er geen gepland, dus moet ik een andere bezigheid zoeken. Ik zit anders het hele weekend weer op mijn kamer, en ik vind dat absoluut niet erg, alleen mijn moeder denkt daar anders over. Als ik het hele weekend niks doe dan verplicht ze me iets te gaan doen, dus ik kan haar maar beter voor zijn. Koen knikt direct. 'Ik ga met m'n Pa naar Scheveningen. Beetje over de boulevard lopen. Wat drinken ergens. Klinkt saai maar ik heb er best zin in' zegt hij, en ik zie zijn ogen enthousiast sprankelen. Ja, dat hij er zin in heeft kan je inderdaad zien. Ik zucht en kijk de andere twee een voor een aan in de hoop dat zij wel tijd hebben. 'Ik heb niks' zegt Robbie. 'Ik moet zaterdag ochtend werken maar daarna heb ik ook niks meer' zegt Raoul. Raoul werkt bij de supermarkt om de hoek bij hem, meestal twee keer per week. 'Rob, zal ik naar jou toekomen zaterdag en dat we dan samen naar Raoul gaan als hij vrij is?' Vraag ik. Robbie knikt gelijk blij. 'Ja gezellig, als het mooi weer is kunnen we wel even wat eten halen en dan voetballen achter Raouls huis' zegt hij. Raoul knikt nu ook. 'Goeie' zegt hij. Koen kijkt sip. 'Ah, Koentje, volgende keer ga jij ook gewoon mee, en morgen training trouwens hè?' Zegt Robbie en hij wrijft over Koens rug. Koen kijkt gelijk blij. 'Is ook zo, ik heb geen zin om thuis te eten dus morgen uit school gewoon wat hier in de buurt eten?' Vraagt hij. We knikken beide. Dan kijken we Raoul aan. Raoul zit niet bij ons op voetbal, hij is een half jaar geleden gestopt omdat hij het te veel vond. Raoul knikt. 'Ik wil wel mee' zegt hij. 'Yes, gezellig' zegt Koen. Ik glimlach nu ook. Het voelt heerlijk om zulke dingen in het vooruitzicht te hebben. Dingen om aan te denken wanneer ik op school ben. School is verschrikkelijk, maar gelukkig zijn mijn beste maatjes er om het wat beter te maken.

'Ik ga even naar m'n kluisje nog' zeg ik dan en ik sta op. Jammer genoeg hoeft geen van de andere jongens er meer heen, dus ik loop er maar in m'n eentje naar toe terwijl ik een beetje op mijn telefoon zit. 'Ach moet ik nou net jou hier weer tegenkomen' hoor ik ineens een stem. Als ik op kijk staat hij vlak voor me, met een grijns die ik het liefst direct van zijn smoel zou slaan. 'Ga weg Milo' zeg ik en ik wil doorlopen. 'Waarom? Het was net gezellig' zegt hij en hij slaat een arm om me heen terwijl hij me mee trekt naar de kluisjes. Ik loop niet al te blij mee, maar het is wel waar ik heen moet dus veel andere keuze heb ik niet. 'Waarom negeer je me nou weer als ik wat tegen je zeg in de klas? Is toch onaardig?' zegt hij op een irritant lieve toon. 'Je snapt zelf vast wel waarom' zeg ik boos. 'Nee, eigenlijk niet' zegt hij en hij duwt me ineens tegen de kluisjes. 'En de volgende keer antwoord je gewoon op me als ik je naam noem' zegt hij. Bang sta ik tegen de kluisjes aan. Hij blijft me aan kijken, maar langzaam verandert zijn gezichtsuitdrukking. Zijn gemene gezicht vaagt langzaam weg. Ondanks dat verroer ik me niet. Hij blijft me even aankijken, tot we ineens stemmen horen. 'Kijk Milo heeft dat bange muisje zo tegen de kluisjes aan' lachen een paar vrienden van hem. De gemene grijns komt terug op zijn gezicht. 'En nu heel gauw je boekjes gaan pakken, en waag het niet om te laat te zijn hè, anders zijn pappie en mammie boos' zegt hij lachend. Hij geeft me een klap tegen mijn hoofd en laat me dan los. Geschrokken blijf ik staan, maar dan loop ik heel snel door terwijl ik ze achter me nog hoor lachen. Waarom? Waarom ik? Waarom moet hij precies mij hebben? Kan hij me dan geen enkel moment met rust laten?