Alles aan jou

33

Ik open mijn ogen langzaam en knipper een beetje. Een onderbuik gevoel zet zich op. Het gevoel dat er iets belangrijks is vandaag. Al kan ik er nog niet opkomen wat. Ik sluit mijn ogen weer en denk diep na. Wat was er vandaag? Ik ga morgen pas op vakantie, maar vandaag is het maandag. Maandag. Ik open mijn ogen weer. Dit keer een stuk wijder. Ik ga zitten. Maandag. Milo komt vanmiddag langs. Het onderbuik gevoel zet zich om in spanning. Goede spanning, dat wel. Niet de spanning die ik eerst had bij Milo. Spanning die zich de afgelopen dagen flink is gaan ontwikkelen. Ik pak mijn telefoon en haal de lader er vanaf. Door de beweging licht het scherm automatisch op. Ik zie nog een laatste appje van gisteravond. 'Weltrusten, tot morgen x'. Milo is de x'tjes blijven voortzetten. Zaterdag, in ons gesprek na dat ik terug was uit de douche, in het gesprek wat ik zondag avond met hem had nadat hij vroeg hoelaat hij hier zou zijn en zijn laatste appje dat hij stuurde bevat er ook een. Ik glimlach zacht. Ik kan niet ontkennen dat ik het leuk vind. Zijn subtiele flirt opmerkingen. Zijn X'tjes. Berichten waarin hij laat doorschemeren hoe zijn leven er uit ziet buiten school. Ik hoop dat hij net zo is in het echt. Of nog beter. Dan hou ik het makkelijk een middag met hem vol. Dan is een middag zelfs te kort.

Ik kijk naar de tijd. 11:20. Al lang tijd om op te staan. Milo komt rond 1 uur, dus ik heb nog mooi de tijd om wat op te ruimen en me klaar te maken. En om doodzenuwachtig rond te lopen. Dat gaat namelijk ook zeker weten gebeuren. Ik loop naar beneden, waar mijn broertjes voor de TV een of andere film zitten te kijken op Nickelodeon en mijn moeder aan de keukentafel met een aantal brieven en haar laptop. Waarschijnlijk belasting aangifte ofzoiets. 'Goedemorgen' zegt ze lief zodra ze mij opmerkt. Ik glimlach. 'Goedemorgen' zeg ik met een nog slaperige stem. 'Lekker uitgeslapen?' Grinnikt ze. Ik knik en loop door naar de keuken, waar ik voor mezelf een glas yoghurtdrink inschenk en een broodje chocopasta smeer. Ik denk er niet over om een bord te pakken en loop met het broodje in de ene hand en het glas in de andere naar de woonkamer om achter de bank te gaan staan en stiekem mee te kijken met de film.

'Hoelaat kwam die vriend van je trouwens?' Mijn ouders heb ik gister verteld dat er een vriend van school langs komt die ik sinds kort heb. Dat is niet gelogen. Ze weten alleen niet dat dat ook degene is waarover ik had gesproken als 'een gemene jongen die me pest'. Ik hoop gewoon niet dat ze uit het raam hebben gekeken zaterdag en hem daarvan herkennen. Koen heeft me wel verzekerd dat ze niets over Milo hebben verteld tegen mijn ouders zaterdag, en dat is maar goed ook. Ik draai me om naar haar. 'Rond 1 uur' antwoord ik haar. 'Gaan jullie boven zitten?' Vraagt ze door. Ik knik. Ze kijkt me alleen niet aan dus dat heeft weinig zin. 'Ja' zeg ik daarom. 'Oké, ik ben vanmiddag even weg. Ik laat je broertjes thuis, maar als jij gewoon hier bent redden ze zich verder zelf wel, goed'. Ik zucht even. 'Ja, prima' zeg ik dan. Ik neem de laatste hap van mijn broodje en kijk weer naar de TV.
Ik giet het hele glas drinken er achter aan en trek een zuur gezicht. Niet een hele lekkere combi.

Dan loop ik terug naar boven. Ik besluit even te douchen. Ik open mijn kast en kijk rond. Wat moet ik eigenlijk aan? Ik zucht en laat mijn ogen over de broeken in mijn kast gaan. Ik pak er een zwarte broek uit. Dat past in ieder geval overal op. Dan zie ik mijn nieuwe grijze sweater liggen. Die hebben we op vakantie in Frankrijk gekocht. Het was toen over het algemeen te warm om hem te dragen, alleen 's avonds was het lekker. Echter is het nu een stuk kouder, echt sweater weer.
Ik pak de sweater met de donkerblauwe letters op de voorkant en een schone boxer en loop dan naar de douche.

Niet veel later ben ik fris gedouched en in schone kleren. Ik doe mijn haar voor zover dat kan met half nat haar en besluit dat ik het straks nog maar beter moet doen als het droog is. Dan loop ik terug naar mijn kamer en trek schone sokken aan, voor ik rond kijk en nog wat dingen opruim die op de grond liggen. Dan maak ik mijn bed op. Even laat ik mezelf op het bed zakken. Doe ik niet teveel? Ga ik niet te snel, te ver? Heb ik niet teveel verwachtingen? Ik zucht. Nee. Matthyas. Positief. Je zou hem een echte kans geven. En wat is er mis met een opgeruimde kamer? Ik zou het vaker op moeten ruimen.

Ik pak mijn telefoon van mijn nachtkastje af. 12:39. Ik laat mezelf op bed vallen. Nu is het wachten. Wachten terwijl elke minuut voorbij kruipt en ik elke minuut nog zenuwachtiger wordt. Mezelf voorstellend hoe het zal zijn. Elk scenario dat de afgelopen dagen door mijn hoofd is gegaan komt opnieuw voorbij. Dat zijn zowel goede als slechte. Er kan zoveel goed gaan, maar ook zoveel fout. Wat als ik iets verkeerds zeg? Wat als hij zich ongemakkelijk voelt? Wat als hij toch loog? Wat als hij niet komt en ik na de vakantie openlijk bekend sta bij de hele school als 'die domme Homo'.

Mijn hartslag raced nog eens 120 km omhoog als ik een appje binnen zie komen. 'Ik ben er'. Ik trek de eerste schoenen aan die ik zie en ren naar beneden en open de voordeur. Daar staat hij. Zijn fiets heeft hij in zijn hand. Een rugtas over zijn schouder. Hij glimlacht lichtjes. Het regent zachtjes, maar heel nat is hij niet. Even herinner ik me dat hij me vertelde dat hij niet ver hiervandaan woonde, dus dat kan kloppen. Ik loop naar buiten. Oké, hij is er dus wel. Nu hopen dat praten ook goed gaat. 'Hey' zeg ik zacht. 'Hey' zegt hij op dezelfde toon. 'Je kan je fiets achter zetten, ik loop wel mee.' Zeg ik. Milo knikt en loopt achter me aan. Ik ga een beetje met mijn hand rond als we achter het huis staan. 'Zet hier maar ergens' zeg ik. Milo volgt de aanwijzing op en zet zijn fiets op de standaard. Dan loop ik naar de deur. 'Euh, je kan je schoenen en jas wel hier laten' zeg ik terwijl ik de mijne ook weer uit trap. Milo hangt zijn jas op en kijkt me dan weer aan. Ik kijk omhoog om hem aan te kijken. Hij glimlacht langzaam. Ik kan haast niet geloven dat hij hier echt is.