Alles aan jou

48

Milo draait zijn hele lichaam naar me toe, en even, heel even, ben ik bang. Bang dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt hem te vertrouwen. Bang dat het toch allemaal een grote grap was.
'Hey'. Milo glimlacht lief naar me. Ik laat alle angst die ik in me had in een klap ontsnappen. Hoe twijfelde ik aan hem? Waarom? Het zal vast de locatie zijn. Dat alles nieuw is nu. Anders. Milo bekijkt me even van top tot teen en terug en leunt tegen de kluisjes aan. 'Alles goed?' Vraagt hij. Ik knik. 'Zeker?' Milo kijkt me achterdochtig aan. Ik haal mijn schouders op. 'Ik- ik was een beetje zenuwachtig voor vandaag. Ik wist gewoon niet wat ik moest verwachten'. Milo grinnikt. 'Ik ook hoor. Ik had geen idee. Maar volgensmij gaat het allemaal wel goed.' Ik knik en kijk even opzij. Alle 3 de jongens staan met elkaar te praten terwijl ze naar ons blijven kijken. Koen en Robbie nogsteeds geïrriteerd, terwijl Raoul vrij ontspannen lijkt. 'Oei, ze zijn niet blij hè?' Merkt Milo op. Ik schud mijn hoofd. 'Raoul heeft er wel vertrouwen in, maar de andere twee zijn niet overtuigd en ze zijn bang dat je niet oprecht bent'. Ik kijk Milo weer aan, die een beetje teleurgesteld naar de grond kijkt. 'Ik snap ze wel' zegt hij zacht. 'Hoe is het gegaan met jouw vrienden? Heb je al met ze gepraat?' Milo glimlacht en knikt. Een goed teken lijkt me. 'Ja, zeker. We zijn geen vrienden meer en ik moest niet meer bij ze in de buurt komen.' Mijn ogen worden groot. 'Wat? Hoe- waarom? Wat heb je gezegd?' Milo haalt zijn schouders op. 'Dat ik je leuk vind, dat ik met je om ga. Dat ik gay ben en dat ik tijd voor mezelf nodig had en daarom zoveel afwezig was.' Nu valt mijn mond open. 'Je- wat?'. Milo knikt. 'Maar rustig, ik heb niet gezegd dat jij mij ook leuk vind ofzo. Ik wist niet of je dat wilde.' Ik glimlach. 'Ik... ik wil het nog even geheimhouden, ik moet er zelf nog aan wennen, maar binnenkort wil ik er wel open over zijn.' Milo glimlacht. 'Het hoeft niet hè? We kunnen het ook geheim houden'. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik wil het binnenkort wel, denk ik. En jij?' Milo haalt zijn schouders op. 'Nu ik het die 4 heb verteld zal binnenkort de hele school het weten. Beter als ik er dan zelf ook niet geheimzinnig over doe, toch?' Ik glimlach en knik. Even blijven we elkaar aankijken. Ergens voel ik me schuldig. Hij heeft nu, zoals hij al verwacht had, niemand meer. Alleen omdat hij zichzelf is. En dat verdient hij niet. 'Kom je mee? Met ons?' Stel ik dan voor. Milo kijkt even weer in de richting van mijn vrienden, en dan weer naar mij. Hij schud zijn hoofd. 'Nee, ik denk dat het beter is als ik dat nog even laat. Ze zijn nu al niet blij met me dus...'. Ik kijk even naar de grond en knik. 'Ik ga nog even naar buiten, ik zie je straks wel oké?' Zegt Milo. Ik kijk fronsend op. Milo rolt zijn ogen zodra hij mijn blik ziet. 'Ik ga niet roken, rustig, 1 per dag max had ik tegen je gezegd toch? Ik ga gewoon even een frisse neus halen.' Ik glimlach. 'Dan is het goed' grinnik ik. 'Nou tot straks dan' zegt hij. Hij leunt voorover. Even kijk ik rond. Er is behalve de andere 3 jongens niemand die in dit gangpad staat. Dan ga ik op mijn tenen staan en druk mijn lippen snel en kort op de zijne. Milo geeft me nog een glimlach en laat zijn hand nog even langs mijn schouder gaan voor hij weg loopt, en ik terug loop naar de jongens. Koen en Robbie staan me met grote ogen aan te kijken, en Raoul staat breed te grijnzen. 'Hoe is die in een weekje vakantie zo veranderd?' Merkt Koen verbaast op. Ik haal mijn schouders op. 'Staatsgeheim' zeg ik enkel. 'Maar goed, hij komt niet mee met je?' Zegt Robbie achterdochtig. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, hij denkt dat jullie dat niet leuk zullen vinden' zeg ik. 'Nou, dat heeft hij dan goed gedacht' snauwt Koen. Ik kijk hem even aan voor ik weer naar de grond kijk. 'Alvast naar het lokaal?' Stelt Raoul snel voor om van onderwerp te switchen. We stemmen allemaal in en Robbie en Koen gaan ons voor op de trap terwijl ze het hele vorige gebeuren alweer vergeten lijken en praten over iets totaal anders. 'Het komt vanzelf goed, geloof me' zegt Raoul bemoedigend. Ik haal mijn schouders op. 'Echt Matt, geen zorgen, ik zorg daar desnoods persoonlijk voor'. Ik glimlach zacht en voel even zijn hand over mijn schouder gaan.

Een paar minuten later komt de man van aardrijkskunde aan gelopen. Hij groet ons, vraagt of we een fijne vakantie hebben gehad en doet de deur open. Goed, snel een plekje zo ver mogelijk achteraan. Dan realiseer ik me dat dat niet langer hoeft. Nu Milo me niet langer pest, en die andere jongens toch meer met hem meeliepen. Het voelt raar. Heel raar. Alsof ik een heel nieuw leven in ben gestapt. Nu pas besef ik hoeveel ik deed om Milo te vermijden. Toch ga ik achteraan zitten. Want achteraan is toch stiekem wel de fijnste plek. Ik ga op de hoek zitten en Robbie komt naast me zitten. 'Hoe was het op vakantie trouwens?' Vraagt hij. Ik glimlach. 'Leuk, we zijn een dagje naar een pretpark geweest en uit eten. En gebowld. En heb veel spelletjes gedaan met Jesse en Jair.' Robbie knikt blij en we praten nog even door over het attractie park waar hij vroeger toen hij nog in Eindhoven woonde ook wel eens is geweest.

Ik hoor de bel gaan en kijk om me heen. Nog geen Milo. Hij komt toch wel? Of is het hem te veel? Is hij weg gegaan? Zijn nu-niet-meer vrienden zitten al wel in het lokaal. Ik begin net bezorgd te worden als de deur open gaat en de lange blonde jongen in zijn eentje het lokaal binnen komt. Nu pas merk ik op hoe moe hij er eigenlijk uit ziet. 'Milo snel zitten' zegt Meneer Hofnaar. Milo knikt kort en kijkt rond of er nog een plekje is. Ik sein met mijn ogen naar hem naar de plek voor me, naast Amber, die nog leeg is. Hij glimlacht kort naar me. 'Gatver wat Gay' hoor ik Jasper fluisteren. Milo kijkt niet eens op naar hem en gaat op de plek voor me zitten. Mooi, dan kan ik het komende uur ongegeneerd naar hem kijken.