Alles aan jou

24

Ik prop mijn voetbal tas in mijn rugtas en doe mijn kluisje dicht. De laatste twee lessen was Milo er niet eens, en ook zijn vrienden waren er niet, die zullen wel weer de stad in zijn ofzo. Mij kan het niet minder boeien. Ik geniet enorm van de rust en de gezelligheid die er is als hij er niet is om dat te verpesten. 'Jongens we gaan zo nog even Appie voor wat drinken oké?' Zegt Robbie tegen Koen en Raoul. 'En snoep' roep ik. 'Ohja en natuurlijk moet hij weer snoep' lacht Koen. 'Oké en snoep dus, nog andere wensen? Anders maak ik gelijk een boodschappenlijst' zegt Robbie sarcastisch. 'Chips?' Vraagt Koen lief. 'Dat heb ik nog wel'. 'Nou kom ik wil snoep' stuiter ik rond. 'Zeker dat je dat niet al hebt gehad vandaag?' Koen kijkt even hoe ik heen en weer spring. Ik grijns. 'Dit is mijn 'ik wil snoep' dansje' zeg ik. Robbie pakt mijn arm vast. 'Kom jochie, dan gaan we snoep halen' zegt hij op een vaderlijke toon.

Lachend lopen we de deur door naar onze fietsen. Een lach die snel vergaan is als ik opkijk en daar een lange blonde jongen bij mijn fiets zie staan. 'Wat moet je?' Zegt Robbie boos voor ik iets kan zeggen. Ik bijt mijn tanden op elkaar, bang voor wat Milo gaat doen. Maar hij doet niks. Hij blijft staan. Net als gister toen ik boos tegen hem uit viel. Hij kijkt zelfs niet naar Robbie. Zijn blik blijft op mij gericht. 'Euhm, kan ik... even met je praten?' Vraagt hij voorzichtig. 'Nee, tyf op' roept Robbie die hem een duw wil geven. 'Rob wacht, het is oké' zeg ik snel. Ik kijk Milo weer aan en knik opzij als teken dat hij met me mee moet komen.

Ik voel dat Koen een hand op mijn schouder legt. 'Zeker dat we niet mee gaan?' Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Blijf maar wachten bij de fietsen' zeg ik. Koen knikt en ik loop door, met Milo achter me aan. Iets verder op draai ik me om en leun ik tegen de muur aan. Milo is tegenover me gaan staan. Ik sla mijn armen over elkaar heen en wacht af wat hij heeft te zeggen. 'Ik... ik wilde nogmaals sorry zeggen voor gister' brengt hij met moeite uit. 'Ja dat lijkt me wel gepast ja' zeg ik boos. 'Wat de fuck denk je wel niet?' Milo kijkt me met een verdrietige blik aan. Dan kijkt hij naar de grond. 'Het was niet zomaar, ik-'. Even blijft hij stil. Ik blijf hem afwachtend aankijken. Wat gaat hij nu zeggen? Hij zucht even uit. Het lijkt wel of hij oprecht zenuwachtig is. 'Ik vind je leuk... al best wel lang'. Ik bijt langzaam mijn tanden op elkaar. Serieus? Durft hij nu met deze smoes aan te komen?

Gemaakt lach ik. 'Ohja tuurlijk' zeg ik. Milo's ogen schieten terug omhoog. 'Ik meen het Matthyas'. Ik schud mijn hoofd. 'Dit is een grap zeker. Mij laten denken dat je me leuk vindt, zodat je me daar de rest van deze jaren nog mee kan pesten. Leuk geprobeerd Milo.' Zeg ik en ik wil weg lopen. Milo pakt mijn schouder vast. 'Matthyas... alsjeblieft. Ik snap dat je me niet geloofd. Daar heb ik zelf voor gezorgd. Maar ik spreek de waarheid'. Mijn arm tintelt aan alle kanten op de plek waar hij me vast heeft. Even kijk ik naar zijn hand op mijn schouder en dan weer naar hem. 'Ik geloof je pas als ik het zie. Als je eens normaal tegen me gaat doen. Misschien, als je dat doet, dat we dan nog eens kunnen praten ja?' Zeg ik bot. Ik schud zijn hand van mijn schouder af en loop terug naar de fietsen. Dit keer loopt Milo niet achter me aan.

'En?' Vraagt Koen zodra ik aan kom lopen. Ik haal mijn fiets van het slot en pak het stuur vast. 'Hij wilde sorry zeggen' zeg ik kort. 'En toen?' Vraagt hij door. De andere twee jongens kijken ook om. 'Toen heb ik gezegd dat ik dat niet zomaar accepteer'. Koen glimlacht. 'Lekker bezig Matt' zegt hij trots. Ik glimlach. Dit is niet helemaal gelogen. Alles is de waarheid. Op een ding na: Milo zei ook dat hij me leuk vond. En ik heb geen idee of ik dat moet geloven. Maar voor het eerst kan ik dingen plaatsen. Alsof dit de optie is die ik tot nu toe over het hoofd zag en voor onmogelijk had verklaard, maar die eigenlijk als enige logisch klinkt.

Met een snoepzak in mijn hand zit ik een tijdje later op de bank bij Robbie. Ik leun tegen Koen aan terwijl we een beetje op zijn Instagram kijken. 'Kijk eens' zegt Robbie die een paar borden met Pizza's op de tafel in de woonkamer zet. 'Heerlijk, dankjewel schatje' zegt Koen overdreven lief. Ik schiet in de lach. Robbie gaat naast Raoul zitten die een arm om hem heen slaat. 'Zal ik zo mee naar de training?' Vraagt hij dan. 'Jaaa' roep ik direct. 'Ja Roel gezellig, doe je ook mee dan?' Vraagt Robbie direct. Raoul haalt zijn schouders op. 'Ik heb nog wel kleding voor je'. 'Dat pas ik toch niet' lacht Raoul direct. 'Met je kleine worstenbroodje armpjes' giechelt Koen er achter aan. Teleurgesteld kijkt Robbie naar beneden. 'Ahw Robje, het geeft niet, je groeispurt komt vast nog wel' troost Raoul hem. 'En anders niet, dan blijf je voor altijd ons kleine Robje'.