Alles aan jou

38

Milo's POV

'Het is oké. Ik ken je nu van een andere kant en ben eigenlijk alleen maar heel blij dat we het nu zo leuk hebben. Vergeven en vergeten oké?'. Nog eens staar ik naar het appje van hem dat me vertelde dat alles goed zat tussen ons en hij me vergeven had voor alles wat ik hem aan had gedaan. Toch zat het niet goed bij mij. Het moment dat zijn moeder begon over hoe erg Matthyas last had gehad van 'dat joch' waarmee ze, zonder het te weten, het over mij had, voelde ik meer spijt dan ik ooit in mijn leven had gevoeld. De dingen die ik deed waren enkel om er voor te zorgen dat hij me genoeg zou haten en vooral een wanhoopspoging op dat ik hem misschien ook ooit zou gaan haten. Nooit had ik me beseft dat het hem buiten die momenten ook beïnvloedde. Dat het zijn leven beïnvloedde. Dat hij er op zo'n manier mee thuis kwam dat zelfs zijn moeder er van wist.

Dan scroll ik terug naar het laatst gestuurde appje. 'Weltrusten Milo x'. Het is donderdag nacht, kwart over drie om precies te zijn. Matthyas is al uren geleden gaan slapen, maar mijn gedachten houden mij wakker. De glimlach komt terug op mijn gezicht als ik de laatste berichten terug lees. Ondanks dat het niet goed bij me zat, had ik het achter me gelaten. Ik zou er vanaf nu alles aan doen dat hij wist dat ik van hem hield in plaats van hem haatte. Dat ik hem leuk vond in plaats van alle namen die ik hem had genoemd de afgelopen jaren. Morgen zou hij terug naar huis gaan. Dan was zaterdag niet ver meer. De dag dat hij bij mij thuis zou komen.

Mama vond het natuurlijk goed. Ik had niet anders verwacht. Sterker nog, ze was zelfs blij dat ik eindelijk eens iemand uitnodigde in plaats van weg ging. De 'vrienden' die ik de afgelopen jaren op school had gehad waren amper bij me thuis geweest. Alleen om me op te halen eigenlijk. Ze hadden ook nooit echt aandacht besteed aan mijn ouders, aan bij mij thuis iets doen of überhaupt vragen wat ik leuk vond om te doen. Ze gingen er allemaal van uit dat ik hetzelfde leuk vond als zij. Ergens in een hok zitten en stiekem van de drank drinken die een van hen mee had genomen. Een heel pakje oproken. Naaktfoto's aan elkaar laten zien die ze stiekem hadden opgeslagen van meisjes van onze school. Wiet roken die iemand via een of andere vage dealer had gehaald. En ondanks dat het gezeldschap af en toe leuk was, was het niet iets dat ik echt wilde. Ik wilde wat ik dinsdag bij Matthyas had gedaan. Gewoon, spelletjes spelen op iemands slaapkamer. Elkaar een beetje uitdagen en plagen.
Dat was natuurlijk niet het enige wat ik leuk vond. Ik vond hem leuk. Nog leuker dan ik hem altijd al had gevonden. Ik dacht dat dat niet kon, maar het kon zeker wel. Fucking hell, ik was zo verliefd op hem. Voor mij kon het niet snel genoeg zaterdag zijn, maar tegelijk was ik zo zenuwachtig. Ik wilde zo graag dat hij hetzelfde zou voelen als ik, al leek me dat onmogelijk. Niemand kon verliefder zijn op iemand dan dat ik was op hem.

Ik sta op van bed en loop op mijn tenen door mijn kamer, waar ik de deur van open en de gang op sluip. Voorzichtig stap ik de trap af, waar ik stil sta bij elk kraakje dat ik hoor. Ik wil absoluut niet dat iemand wakker wordt en door heeft dat ik hier loop. Eenmaal beneden zucht ik gerust uit en loop ik naar de keuken om een glas uit de kast te pakken en die te vullen met wat water. Ik draai me om en leun met mijn onderrug tegen het aanrecht aan terwijl ik een arm over mijn middel sla en met de ander het glas omhoog houdt tegen mijn lippen aan. Terwijl ik een slok neem kijk ik rond. Wat zou hij er eigenlijk van vinden? Zou hij het wel leuk vinden hier? En wat zou hij van mijn ouders vinden? Ik kon er van uit gaan dat papa en mama uiterst aardig zouden zijn tegen hem. Dat deden ze altijd naar gasten toe, en ze waren ook gewoon aardige mensen, dat zou niemand ontkennen. Ik hoefde me geen zorgen te maken over of Matthyas ze wel aardig zou vinden. Maar misschien was dat wel het probleem.

Ik had altijd gemeen gedaan, en nu zouden mijn ouders ineens enorm aardig blijken. Op die manier lijk ik wel een psychopaat. Ik zou hem zo graag de waarheid willen zeggen. Zeggen waar het vandaan kwam. Waarom ik het deed. Maar aan de andere kant wil ik dat absoluut niet. Ik wil me niet verschuilen achter zoiets doms. Ik wil niet het risico lopen dat hij het niet begrijpt. Het was nu zo goed tussen ons en ik wilde het niet langer opbrengen. En ik wilde al helemaal geen medelijden. Ik haatte medelijden. Ik haatte praten over moeilijke dingen. Al was het soms nodig en was het soms goed. Ik haatte het. Ik haatte kwetsbaarheid en het liefst sloot ik dat deel van mezelf af en was ik gewoon de leuke grappige lieve Milo die ik was. Niet de gevoelige Milo die zich ongezien en een teleurstelling voelt. Dat was zo dom eigenlijk. Ik haatte dat soort dingen en dat was ook precies de reden waarom ik Matthyas gewoon had gepest. Het was de makkelijkste optie. De meest gevoelloze. Oh, als hij, als iedereen, toch eens wist hoeveel dingen eigenlijk met me deden. Hoeveel ik eigenlijk voelde. Ik leek misschien de meest gevoelloze persoon ooit. Ik was stiekem alles behalve dat.
En nu was het de vraag of Matthyas dat mocht weten of niet.