Alles aan jou

10

Matthyas POV

'Ik hoop echt dat hij er nog is' giechelt Robbie blij. Ik grinnik en steek mijn handen in mijn jaszakken terwijl ik de zuilen die het schuine dak van de supermarkt omhoog houden ontwijk en daarmee steeds even tegen Robbie aan bots. We lopen richting de deur van de supermarkt waar Raoul werkt. Het plan was eigenlijk om later te gaan, als Raoul al vrij was, maar toen Robbie me vanochtend appte met het idee om Raoul nog tijdens zijn werk te irriteren, kon ik geen nee zeggen. We gaan hem natuurlijk niet echt irriteren, alleen de hele tijd in het gangpad rondhangen waar hij toevallig ook staat. De herfstzon staat hoog aan de hemel en laat, ondanks de matige temperatuur, een warme gloed achter op de muren.

'Ik heb echt zin in chips' zegt Robbie. 'Ohja, het is 11 uur en meneer heeft zin in chips.' Merk ik spottend op. Robbie geeft me een duw. 'Alsof jij nu geen zin hebt in snoep' sputtert hij. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Daar heeft hij een punt. 'Dat dacht ik' grinnikt hij en hij loopt voor me uit door het poortje. Ik loop grijnzend achter hem aan naar de chips afdeling. Robbie heeft al een zak in zijn handen als hij zich plots met een ruk omdraait, mijn hand pakt en me mee trekt. 'Ik zag hem' fluistert hij. Ik laat me door hem lijden terwijl ik mijn lach in probeer te houden.

Het gezicht van Raoul is onbetaalbaar als Robbie hem aanspreekt alsof hij een klant is die iets wil vragen. Met een teleurgestelde grijns kijkt hij ons aan, voor hij zich terug draait naar de doos die hij aan het openmaken was. 'Wat doen jullie hier?' zucht hij. 'Gewoon, we kopen dingen, dat doe je meestal in een supermarkt.' merkt Robbie sarcastisch op, alsof het super logisch is. 'En van alle supermarkten moest dat perse in deze?' 'Ja, we waren hier toch al in de buurt' grinnik ik. Raoul laat het maar gaan en gaat rustig verder met zijn laatste paar dozen die hij een voor een leeg werkt in de schappen.

Niet veel later, wanneer Robbie en ik al een tijdje op het bankje voor de supermarkt zitten, en ik al bijna mijn snoep zak leeg heb, komt Raoul naar buiten gelopen. 'Zo, had net zulke rare klanten. Ze zaten beide hele tijd te giechelen en rond me te lopen. Net kleine kinderen'. Ik grijns, maar Robbie lijkt niet te weten dat Raoul ons bedoelt en begint over hoe irritant dat moet zijn. 'Rob, hij bedoelt ons' lach ik hard op. De realisatie verschijnt langzaam op zijn gezicht. 'Ik neem mijn woorden terug, fantastische klanten, zouden er meer van moeten zijn.' Al lachend lopen we naar Raouls huis.

Na een hele middag FIFA spelen, lachen om domme grappen en het accent van Robbie en 2 zakken chips te hebben leeg gegeten, ben ik weer thuis. 'Was het leuk?' Vraagt mama zodra ik de keuken binnen stap. 'Ja' antwoord ik simpelweg. 'Ik zie het aan je' grinnikt ze. 'Zie je nou wel? Als je de hele dag op je kamer had gezeten was je nu echt niet zo blij. Je hebt het nodig. Als je van school komt ben je lang niet zo vrolijk'. 'Nou dat ligt echt aan iets anders hoor' mompel ik onverstaanbaar. Mijn moeder draait zich nu volledig weg van de pan spaghetti waar ze in stond te roeren, waarschijnlijk omdat ze met haar moeder zintuigen me toch heeft kunnen verstaan, en ik verafschuw mezelf nu alweer dat ik de woorden uberhaupt heb uitgesproken. 'Wat dan? Nogsteeds die jongens? We moeten echt met de school gaan praten hoor'. Direct schud ik mijn hoofd. 'Nee mam, dat moeten we niet' blaas ik. 'Hoezo niet? Ik kan het toch niet toestaan dat van die rotjongens mijn zoon het leven zuur maken?' 'Omdat...'. Ik kan me haast niet voorstellen wat er zou gebeuren als ik het zou vertellen aan de school. Sterker nog, ik wil het me niet eens voorstellen. 'Omdat ik het nu nog kan hebben. Heb je dan echt geen idee wat er zal gebeuren als ze weten dat ik ze heb verlinkt? Want het goed maken is het in ieder geval niet.' Ik word al naar van het idee wat Milo me allemaal zal flikken als hij dat te weten komt. Eén keer tegen hem ingaan zorgde er al voor dat hij me bijna liet stikken. Ik voel mijn keel weer opzwellen als ik er aan denk. Hem verlinken wordt mijn dood. Letterlijk.

Mijn moeder laat het onderwerp, na nog wat discussie, gelukkig rusten en met een maag vol spaghetti plof ik op bed. Ik app nog wat met de andere jongens en hoor het verhaal van Koen aan die in Scheveningen op het terras een biertje mocht drinken van zijn vader, voor Raoul vraagt of iemand nog een potje FIFA wil doen. Ik werp een blik naar mijn PlayStation. Op dit moment heb ik er even geen zin meer in. Gelukkig voor Raoul wil Koen nog wel en ik besluit nog wat YouTube video's te gaan kijken. Perongeluk klik ik in plaats van de YouTube app, mijn school app aan. Ik neem die kans om kort te kijken of ik nog huiswerk heb. Een verslag voor geschiedenis komende vrijdag. Over dingen waar ik geen zin in heb gesproken. Ik besluit me daar nu niet druk om te maken. Het is weekend, dat verslag komt volgende week wel. Ik sluit de app weer af en klik dit keer wel de goede aan, waarna ik me in mijn bed nestel en video's kijk tot diep in de nacht.