Alles aan jou

27

'Het zal mij benieuwen'. Koen loopt voor me uit de deur door, de school binnen. Ik zucht gespannen uit en knik. 'Maar hem kennende, na alle vorige keren, zal hij vast pussy zijn en gewoon door gaan. Veel te bang dat z'n imago wordt aangetast ofzo' gaat Koen door. Ik druk mijn lippen op elkaar. Opnieuw ben ik enorm zenuwachtig. Toch is het anders dan gister. Gister was ik bang dat alles de verkeerde kant op zou gaan, dat het zou escaleren tussen mij en Milo. Dat hij zou doorslaan. Nu ben ik gewoon bang dat het zo blijft als het altijd was. Dat hij gewoon weer doet zoals hij altijd deed. Dat zijn woorden van gister een leugen waren. Een droom. Letterlijk een droom die te mooi was om waar te zijn.

Terwijl Koen door blijft ratelen over al zijn verwachtingen, die zoals hij al zei niet heel hoog waren, sluit ik mezelf er een beetje voor af. Ik wil het niet horen. Niet zolang ik nog een sprankje hoop heb. Ik open mijn kluisje, waar ik mijn jas in gooi en mijn geschiedenis boek uit haal. Even denk ik terug aan precies een week geleden. Waar ik op dit moment mezelf stond uit te schelden voor het vergeten van het verslag. Ik heb het verslag eergister ingeleverd. Ik wilde absoluut vermijden dat ik het nu nog niet ingeleverd zou hebben. Wie weet als ik dat niet had gedaan, wat me dan te wachten stond bij Mevrouw de Gelder. Ik wil het niet eens weten.

'Hey jongens'. De stem van Koen is het dit keer niet, maar die van Robbie. Ik doe mijn kluisje dicht en draai me naar hem toe. 'Heey' zeg ik vrolijk. Hij geeft me een knuffel. Ik hoor wat gemompel achter me en verstijf. 'Moet je zien, tss' hoor ik achter me. Ik word kort overspoeld door teleurstelling. Tot ik me realiseer dat het niet Milo's stem was die ik hoorde, maar die van Jasper. Ik laat Robbie los en draai mijn ogen richting de stem. De hele groep staat bij hun kluisjes. Jasper stoot Milo aan en wijst. Dan maak ik kort oogcontact met Milo. Heel kort. Gespannen duw ik mijn lippen op elkaar. Afwachtend wat hij zal doen.

Tot mijn verbazing schud Milo zijn hoofd, mompelt hij wat tegen Jasper en trekt hem dan aan zijn arm mee. Weg van de kluisjes, richting de kantine. De andere jongens volgen. Ik blijf ze even nakijken. 'Wat de fuck' hoor ik Koen achter me mompelen. Ik draai me verbaasd om. 'Z-zag je dat?' Koen knikt en rolt zijn ogen. 'Iedereen zag dat Matt'. Mijn hart klopt nog in mijn keel. Ik kijk nog eens in de richting van waar ze net verdwenen. Als ik terug kijk zie ik de vragende ogen van Robbie. 'Waarom zei hij niks? Wat is er gebeurd?' Ik zucht en schud mijn hoofd. Langzaam ontstaat de glimlach die ik wilde onderdrukken. 'Geen idee' zeg ik, veel te blij voor iemand die geen idee heeft.

'Hey' hoor ik naast me als ik halverwege de trap ben. Koen en Robbie lopen voor me. Ik kijk opzij en zie Raoul. 'Hey Roel' zeg ik blij. 'Wat ben jij vrolijk' merkt hij op. Ik grinnik zacht. Mijn hoop kan nog even doorzetten, en dat doet me enorm goed. 'Ja, goed geslapen' lieg ik. Raoul kijkt me vol ongeloof aan. 'Jaja' zegt hij dan als enige. Hij heeft net iets te snel door dat er iets aan de hand is. Toch houdt hij zich stil. En dat waardeer ik enorm. Koen had op dit punt me de oren van de kop gevraagd. Gelukkig heeft hij ook veel minder snel dingen door en neemt hij allang genoegen met de reden dat ik goed geslapen zou hebben.

'Had je het verslag nog ingeleverd?' Vraagt Raoul dan, om over een ander onderwerp te beginnen. Ik knik terwijl ik een teug adem haal om de laatste traptreden te overleven. 'Ja' hijg ik uit terwijl ik de laatste trede op stap. 'Woensdag al'. Raoul knikt. 'Beter, had niet willen weten wat De Gelder anders had gedaan' zegt hij terwijl hij zijn tas beter over zijn schouder slaat. Ik grinnik en haal mijn schouders op. 'We zullen het gelukkig nooit weten'.

We lopen het lokaal in. De hele achterste rij is nog vrij gelukkig. Robbie en Koen zijn aan de rechter helft gaan zitten, Raoul sluit daar aan en ik ga op de hoek naast Raoul zitten. 'Matthyas, dank voor je verslag nog, ik kijk hem vanmiddag na' zegt Mevrouw de Gelder monotoon die achter haar bureau is gaan zitten. Ik glimlach en knik. Langzaam stroomt de klas vol. Ik blijf zo onopgemerkt mogelijk naar de deur kijken, om te zien of Milo er al is. Wanneer ik Jasper binnen zie lopen, weet ik dat het niet lang meer zal duren. Het hele groepje komt binnenlopen en gaat op de tweede rij zitten, die als enige nog leeg is. Als aller laatste loopt de lange blonde jongen binnen. Zijn gezichtsuitdrukking is niet degene die ik van hem gewend ben. Normaal kijkt hij altijd verveeld. Ongeboeid. Meer met zichzelf en zijn vrienden bezig dan met de les. Nu kijkt hij beduusd. Haast onzeker. Net wanneer hij naar de plek naast Timon wil lopen verheft Mevrouw de Gelder haar stem. 'Milo, waarom heb jij je verslag niet ingeleverd? Ik was toch vrij duidelijk vorige week?' Ik bijt op mijn onderlip en mijn ogen schieten weer naar Milo. Benieuwd naar wat hij zal zeggen. 'Oh, sorry mevrouw ik- ik ben het vergeten' zegt hij zacht. 'Niet zo handig hè? Dan mag je vanmiddag weer een uurtje nablijven... en ik ga je ouders bellen.' Een sombere blik verschijnt op zijn gezicht, waarna hij knikt. 'Oké Mevrouw' zegt hij alleen, waarna hij gaat zitten. Ik frons mijn wenkbrauwen. Waar is de zelfverzekerde Milo die het niets kan schelen? Wat is er gebeurd met hem in 1 nacht? Raoul stoot me aan waarna hij naar me toe leunt. 'Wat is er met Milo aan de hand?'