Alles aan jou

14

'Dus... ik heb het niet gemaakt, sorry'. Mevrouw de Gelder kijkt me zonder enige vorm van emotie in haar gezicht aan, waarna ze langzaam terug draait naar haar scherm. 'Hoelaat is je laatste les?' Zegt ze nors. Ik zucht. Daar gaan we. En dat op een vrijdag. 'Tot 3' antwoord ik kort. 'Goed, dan mag je daarna hier heen komen om na te blijven.' Ik zucht en knik. Niet wat ik hoopte maar het kon erger. 'En dat verslag wil ik volgende week alsnog ingeleverd'. Ook dat nog. 'Is goed mevrouw' zeg ik, voor ze ook nog boos wordt dat ik niet netjes antwoord. 'Ga maar snel zitten, ik wil beginnen' zegt ze.

Op de valreep vliegt de deur open, waar een vijftal jongens doorheen komen. Jasper, Tobias, Pepijn, Timon en als laatste Milo. 'Dat was net op tijd, volgende keer mogen jullie een briefje halen'. 'Sorry Mevrouw' zegt Tobias grijnzend. 'En Milo, ik heb jouw verslag niet gezien.' Milo is gaan zitten en kijkt haar emotieloos aan. 'Ach, helemaal vergeten mevrouw' zegt hij. Ik bijt op mijn lip. Alsjeblieft. Laat me niet met Milo nablijven. Ik kijk even Koen aan, die precies door heeft wat er aan de hand is. 'Mooi, dan zie ik jou ook om 3 uur hier om na te blijven, en volgende week is dat verslag ingeleverd'. Ik kan mijn kop wel door de tafel rammen op dit moment. Van alle personen, moet hij precies net als ik weer niks hebben ingeleverd. Het heeft ook nog eens geen zin gehad om voor de les aan het te zeggen, Milo krijgt precies dezelfde straf. 'Ik begin echt met de minuut meer medelijden met je te krijgen man, als ik op je moet wachten doe ik dat' fluistert Koen. Ik kijk hem even aan en schud mijn hoofd. Ik kan wel iedereen de schuld hiervan gaan geven, of hiermee opzadelen, maar uiteindelijk ben ik het zelf vergeten. Het is mijn eigen schuld. Dus ik moet zelf de consequenties aanvaarden.

'Zeker dat ik niet op je moet wachten?' Vraagt Koen als we de gang doorlopen. 'Nee, ik red me wel, vanavond wel FIFA?' Koen glimlacht breed. 'Tuurlijk, altijd'. Ik glimlach en geef hem nog een snelle knuffel. 'Tss' hoor ik achter me. Ik kan precies raden wie daar staat. 'Tot vanavond man' negeer ik Milo volledig. Koen klopt op mijn schouder en loopt weg. Dan draai ik me om, zonder Milo aan te kijken. 'Ook geen verslag gemaakt? Dacht dat jij braaf was?' Ik pak mijn telefoon er bij om te doen alsof ik druk ben zodat ik niet op Milo hoef te reageren. 'Je hoeft me niet te negeren muisje, da's erg onbeleefd.' Ik kijk op. 'En jij hoeft niet onaardig te doen, maar toch doe je het, hm?' Snauw ik. 'Ik? Onaardig? Dat zou ik nooit doen.' Lacht Milo. 'Ik zei gewoon dat ik dat van jou niet had verwacht'. Ik zucht. 'Kan je niet gewoon je bek houden?' Milo zet een stap naar me toe waardoor hij in een keer vlak voor me staat. Ik hou mijn adem in. 'Ik zou maar heel snel anders praten muisje, anders ben je er geweest' sist hij. Hij geeft een harde tik tegen mijn telefoon aan waardoor hij op de grond valt en de halve gang door schuift. Boos kijk ik hem aan. Milo grijnst afwachtend. Ik heb hier niet eens zin in. Ik draai me om en loop naar mijn telefoon toe om hem op te pakken. Gespannen check ik hem. Hij is gelukkig nog helemaal heel. 'Ja, jongens, kom binnen' hoor ik achter me. Snel loop ik naar de deur. Milo is al naar binnen gelopen. 'Ga zitten, Milo jij hier voor, Matthyas ga jij maar op de hoek van de derde rij zitten'. Ik zucht opgelucht. In ieder geval niet in de buurt van Milo. 'Jullie blijven hier tot half 5, dan wil ik een Essay van minimaal 2 kantjes over een willekeurige gebeurtenis uit de geschiedenis. Jullie mogen jullie boek daarvoor gebruiken.' Ik haal mijn boek uit mijn tas terwijl in een blaadje aangerijkt krijg van Mevrouw van Gelder. 'Kan ik die niet gewoon inleveren als verslag Mevrouw?' Hoor ik Milo nog vragen. 'Nee, en daar ga ik jullie ook op controleren dus dat zou ik niet proberen'. Vermoeid zucht ik. Ik heb zo uitgekeken naar het weekend. Ik had nu weekend kunnen hebben als ik dat stomme verslag gewoon eerder had gemaakt. En nu zit ik hier vast in een lokaal voor nog anderhalf uur. Precies met de persoon die ik vanaf nu voor 2 dagen niet meer wilde zien.

Voor ik het weet heb ik een heel verhaal opgeschreven over de Franse Revolutie en waarom ik dat bijzonder vind, wat ik trouwens helemaal niet vind. Ik kijk op de klok rechtsboven in het lokaal. 5 over 4. Nog 25 minuten. Ik lees een beetje mijn geschiedenisboek door en kijk een beetje uit het raam. De minuten sluipen voorbij. Telkens als ik weer op de klok kijk is er misschien een minuut verstreken. Ik kijk even naar Milo die schuin op zijn stoel zit. Een arm over de leuning. De ander op tafel. Hij schrijft af en toe een paar woorden waarna hij weer in zijn boek leest. Zijn haar zit een beetje los aan de voorkant, waarschijnlijk doet de gel aan het eind van de dag zijn werk niet meer. Hij likt af en toe zijn lippen kort en steekt zo nu en dan het uiteinde van zijn pen tussen zijn tanden. Eerlijk gezegd heb ik Milo nog nooit geconcentreerd gezien. Meestal is hij bezig met alles behalve school. Dit is ook de eerste keer dat ik zo dicht in de buurt ben en dat zijn aandacht totaal niet op mij ligt. Ik zak een beetje onderuit en blijf kijken naar hoe hij bezig is. Ineens kijkt hij mijn kant op. Eerst normaal, maar als hij ziet dat ik naar hem kijk, verandert zijn blik. Ik wil weg kijken, bang dat hij me boos of juist uitdagend aan zal kijken, en ik straks een probleem heb. Maar nee, hij kijkt... normaal. Dan gaat zijn blik terug naar zijn papier. Misschien maakte deze blik me nog wel banger. Ik kijk naar mijn eigen papier. Waarom keek hij zo?

'Jongens, het is half 5, mag ik jullie papieren?' Ik schrik op. Zo snel ik kan prop ik alles in mijn tas en leg ik mijn blaadje op het bureau van Mevrouw van Gelder. 'Fijn weekend Matthyas' zegt ze toonloos. 'Fijn weekend Mevrouw' zeg ik nog en ik sprint bijna het lokaal uit. Voor Milo beneden is wil ik hier weg zijn.