13. Görev- TAMAMLANDI

49. Bölüm- Kahraman

Selamlaaaar. Nasılsınız? Umarım iyisinizdir. 

49. bölümle tam karşınızdayım. Biraz duygu dolu sayfalar okuyacaksınız fakat aksiyon, yine sizleri bırakmayacak. 

Uzatmak istemiyorum. Fikir, öneri veya sorularınızı yorumlarda belirtmeyi, oy vermeyi ve hikayeyi sevdiklerinizle paylaşmayı unutmayın. 

Öpüyorum, iyi okumalar!

"Adagio İn G Minor." Diye mırıldandı veba maskeli adam. "Bunu hiç duymuş muydun?"

Sarı saçları ancak çenesine kadar uzanan, yeşil gözlü kız konuştu. "Hayır."

"O halde, duymanı sağlayacağım Kritanta, çalmana izin vereceğim."

Kızın yüzünde mekanik bir gülüş oluştu, mekanik bir ses, bir hareket değil; mekanik bir gülüş. Bir yazılım programını andıracak hareketleriyle ellerini göğsünün üzerinde birleştirdi.

Derin bir nefes, derin bir nefes verirken ellerini göğsünün üzerinden çekti. İşaret parmağının dış tarafı kalbinin üzerindeki dikiş izine değdi, adeta bunu hissetmemişçesine konuştu.

"Fakat, kurbanı göremiyorum."

Veba maskeli adam, maskesinin ardından gülümsedi. Asıl kurbanına, bir kurbanın nasıl öldürüleceğine öğretmiş, onu baştan yaratmıştı.

Gelecekte hiçbirini hatırlamayacağı bu anılara karşın takınacağı ifade planlıydı, yıllar öncesinden.

Hiçbirini hatırlamayacağı bu anılara karşın vereceği tepki planlıydı, yıllar öncesinden.

O gülümseyiş, boş zamanlarda zihnine uğrayacak melodi planlıydı. Kurbanlarının karşısındayken yüzünde oluşacak o gülümseme, duygusuz bir yüz ve gerçekten, duygular tarafından terk edilmiş bir ruh.

Belki de terk edilmiş bir ruh, bunların her biri planlıydı.

Ve hiç kimsenin gücü, bu planları, onlar için hazırlanmış bu sonu değiştirmeye yetmezdi.

Hiç kimse buna cüret edemezdi.

Ona ve ordusuna karşı gelemezdi, onun gücüne karşı gelemezdi.

Kimse, karşısında duran, her şeyden habersiz kuklaya karşı gelemezdi.

Kimse onun gücünü hafife alamazdı çünkü Dimitri onu yönetiyordu. Dimitri ona öğretmişti, bu kızın büyüdüğünde gerçekleştireceği her hareket, aldığı her nefes Dimitri tarafından kontrol edilecekti.

Fakat o kız, planı en başından bozmuştu. Kukla, yıllar önce karşı gelmiş; emri reddetmişti.

O kız, Dimitri'nin hiç beklemediği bir şekilde kaçmıştı. Ona verilen emri yerine getirmemişti, zihninden silinmesi gereken anılar hala ona bir şey çağrıştırıyor olmalıydı.

O kız, bağlı olduğunu sandığı ipleri en başından kesmişti.

Tıpkı şimdi, bir cinayeti izlerken ellerini arkasında birbirlerine kenetlemesi ve olmayan iplerin acısını bileklerinde hissetmesi gibi; yıllar sonra tamamıyla kurtulduğu o şeylere rağmen vücudu zincirlenmiş gibi hissedecekti.

Özgür kalmaya çalışan kuş, kafesinin kapılarını zorlayacaktı.

"Bu kez kurban yok." dedi Dimitri.