GEÇMİŞİN GÖLGESİNDE

Kalbinin Sesi

Yavaş yavaş dudaklarını dudaklarımdan çekti ve bana bakmaya başladı.Ben ise dolan gözlerimle bir süre gözlerinin içine baktım ve ardından titreyen sesimle konuştum.
"Bir daha sakın bunu yapma!Sakın!"dedim ve hızla yanından ayrıldım.Sinir ve bilinmezlikle dolmuş bedenim iyice ağırlaşmıştı.Üzerime büyük bir yük binmiş gibiydi.Bir elimle yanımdaki duvara tutunarak destek aldım.Diğer elim ise kalbimin üzerindeydi.Kalbim çok hızlı atıyordu.Onu gördüğüm zamankinden daha hızlı atıyordu.Canımı bu kadar yakmasına rağmen hala onun için kalbimin atması bedenimi iyice yoruyordu.Duvarlara tutuna tutuna merdivenlere zorda olsa ulaşmıştım.Ama daha fazla bedenim üzerimdeki ağırlığa dayanamadı .Bu yüzden yanına geldiğim merdivenlerin demirliğine tutunarak yere çöktüm ve sesimin duyulmaması için elimle ağzımı kapatarak ağlamaya başladım.Niye bana bunu yapıyordu?Beni neden aklım ve kalbim arasında ikileme sokuyordu?Neden beni bir yanına çekerken bir yandan da uzaklaştırıyordu?Canımı sürekli acıtıyordu.Bir gün bir bakmışsın içimdeki bütün umut kırıntılarını yok edip ondan iyice nefret etmemi sağlarken bir bakmışsın bir hamle yaparak içime bir umut filizinin yeniden yeşermesine neden oluyordu.Bu durum ise beni büyük bir ikilemin pençesine bırakıyordu.Ne yapmalıydım?Ona karşı nasıl davranmalıydım?Ağlamamı zor da olsa frenlemeliydim.Bu yüzden kafamdaki düşünceleri şimdilik sildim .Ardından zor durdurduğum gözyaşlarımı ellerimin tersiyle sildim ve olduğum yerden kendimi zorlayarak ayağa kalktım.Yavaş yavaş merdivelerden çıkarak koridora ulaştım.Koridorda da yavaş yavaş ilerlemeye devam ediyordum.Hala üzerimde büyük bir ağırlık vardı.İstemediğim bir gözyaşı kendimi o kadar sıkmama rağmen yanaklarımdan aşağıya doğru süzüldü.O süzüldükçe ben de hemen bir şey olmamış gibi siliyordum.Bu koridor aşağıda yaşadıklarımı hatırlatıyordu sanki.Belki de aklıma an be an kaydedildiği içindi.Bedenimi daraltan bu koridordan bir an önce çıkmak istiyordum.Daha fazla bu okulda kalamayacaktım.Her kaldığım an onu bana daha çok hatırlatacaktı.Hızla bahçeye doğru ilerlemeye başladım.Artık okulda kalmamın bir nedeni yoktu.Zaten yok da yazılmıştım.Gerçi derse girsemde anlayabileceğimi pek sanmıyordum.Dışarıya çıktığımda benim kalbim kadar kararmış bir gökyüzüyle karşılaştım.Kara bulutlar yağacak yağmuru müjdeliyorlardı.Yağmuru çok severdim.En azından tertemiz kokusuyla beni rahatlatırdı ve daha huzurlu olmamı sağlardı.Belki de o yüzden her yağmur yağdığında altında yürümek için can atıyordum.Bir süre daha gökyüzüne bakarak düşündükten sonra koşar adımlarla okulun bahçesinden çıktım.Daha fazla bu okulda kalmak istemiyordum.

Okuldan uzaklaştığım için artık daha yavaş adımlarla ve minik minik atıştıran yağmurla yürüyordum.Yürümek biraz daha iyi gelmişti.Ama hala kalbimde büyük bir ağırlık vardı.Onu ve onun beni sokmuş olduğu ikilemi düşünmek kalbime bu kadar ağırlık yapıyordu aslında.Ama onu unutmalıydım.Bana bu kadar acı çektiren birine karşı nasıl sevgi besleyebilirdim ki...Ondan uzak durmak her ikimiz içinde en iyisiydi.Bu sayede onun bana kötü davranmasını bir daha yaşamazdım.O ise benim onun başına açtığım tüm belalardan kurtulurdu.Evet,böylesi daha iyiydi.Onun içinde benim içinde doğru olanı buydu.Ondan uzak duracaktım.Nasıl olacak bilmiyordum ama uzak duracaktım.Çünkü kalbimin daha fazla kırılmasını istemiyordum.Kafamda biriken bir çok düşüncelerle sahile yakın bir parkta yürüyordum.Etrafta kimse yoktu ki olmaması da normaldi.Çünkü yağmur hızını artırmıştı.Ama ben bana mısın demiyerek hiç hızımı artırmadan yeni yeni çiçeklenmekte olan ağaçların arasında ilerliyordum.Bu yolda yürümek insanın içini huzurla dolduruyordu.Üzerine yağan yağmurda buna eşlik ediyordu.

İlerlediğim yerde durdum.Ardından ellerimi gökyüzüne doğru uzattım.Yağmur damlaları elime bir bir damlıyordu.Bu an o kadar güzeldi ki...Bu anı hiç bir şeye değişmezdim.Yaşadıklarımdan sonra çok iyi gelmişti.Ellerimden sonra kafamı gökyüzüne kaldırdım ve yukarıda olan ellerimi aşağıya indirdim.Sırtımdaki çantamı ani bir hareketle yere bıraktıktan sonra kollarımı iki yana açarak inanılmaz derecede yağan yağmurun altında kendi etrafımda dönmeye başladım.Bir an rahatladığımı hissetsemde bir süre döndükten sonra hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.Zor tuttuğum gözyaşlarım daha fazla dayanamamıştı.Yaşadıklarım için ağlamamın yanında ondan uzak durma düşünceside kanayan yaramı iyice kanatıyordu.Canım çok yanıyordu.