BELA -BXB

14- Bilinmemezlikte kaybolmak

Medya: Ahmet...

Doğan yetimhaneden ayrıldıktan 1 ay sonra...

Ahmet'ten...

"Ahmet... oğlum gel bak hava çok soğuk oldu hasta olacaksın." Dedi Meltem abla üzgün bir sesle.

Yetimhanenin bahçesindeki banka oturmuş, dizlerimi kendime çekmiş, çenemide oraya yaslamış bir aydır her gün yaptığım gibi bekliyordum.

Gözlerimi ona çevirmeden başımı olumsuzca salladım. "Gelmiyorum." Dedim net bir sesle.

"Yemekte yemedin bugün hiç." Dedi dertli bir sesle. Cevap vermeden yolu izlemeye devam ettim.

Günlerdir her okul çıkışı gelip bu banka oturuyor, Doğan'ın bu kapıdan içeri girmesini bekliyordum.

Sözünü tutmuyordu. Bir ay olmuştu ama o beni bir kere bile görmeye gelmemişti.
Halbuki ben her akşam onun gelmesi bekliyordum.

"Ahmet, bak az önce hava durumunda gösterdiler, kar yağabilirmiş. Hadi gel içeri." Diyerek beni kolumdan tutarak kaldırmaya çalıştı. Kolumu sertçe kendime çektim.

"Gelmiyorum." Sıkıntılı bir nefes verdi ve yanımdan ayrıldı.

Üzerimdeki Doğan'ın kazağına daha da sıkı sarıldım. Bana ondan kalan tek şeydi bu.

Çok geçmeden yanıma Mehmet ve Emin geldi. Ayakta dikilmiş bana bakıyorlardı.
"Siktirin gidin." Dedim öfkeyle.

"Niye hâlâ bekliyorsun? Enayi misin sen?" Diye alayla konuştu Emin. Mehmet de güldü.

"Enayi sensin lan. Siktirip gitsenize!" Dediğimde yüksek sesle güldüler.

"Mal amına koyayım." Dedi iğrenç sesiyle Mehmet. Onlarla kavga edemezdim şimdi. Omuzumu pat patlayıp yanımdan ayrıldılar. Salaklar.

Birinin görmesini umursamadan bir tane sigara yaktım. Zaten hava soğuk olduğu için bahçe boştu. Müdür görürse büyük bir sorun çıkardı ama sikimde değildi.

Yaktığım sigaradan bir nefes çektim. Dumanı boğazımı yaktı. Hafifçe öksürdüm ama içmeyede devam ettim. Sigara içersem Doğan gelecekti. Gelmesi lazımdı. Kendi demişti çünkü gelirim diye.

"İyi ben de sen yokken içerim." Dedim umursamazca.

"Sen hangi deliğe girersen gir, seni bulur o sigarayı alırım elinden." Yüzümü ona çevirdim.

"Cidden her sigara içtiğimde gelir misin?"

"Gelirim."

Dolan gözlerimi görmezlikten gelirken dumanı aralık dudaklarımdan ve burnumdan dışarı üfledim.

"Gelecek ki, ben biliyorum Doğan gelir, yanlız bırakmaz o beni."

Günler geçmeye devam etti. İki ay oldu. Hâlâ bekliyordum onu.

Ya başına bir şey geldiyse düşüncesi içimi parçalıyordu. Sonra Doğan güçlü biri beni koruduğu gibi kendinide koruyordur diye kendimi avutuyordum.

Okul çıkışı bir banka oturmuş tekrardan sigara içiyorum. Belki görürde gelir, bu sigarayı elimden alır.

Gelmedi...

Beş ay geçmişti. Artık onu her akşam bahçede beklemiyordum. Okuldan gelir gelmez uyumaya gidiyor, saatlerce yataktan çıkmıyordum. Arada yapmam gereken şeyler için kalkıyordum o kadar.

O da beni istemiyordu. Sonunda birisi beni seviyordu, değer veriyordu diye düşünürken o da çekip gitti.

Doğduğum gün beni buraya bırakan hiç tanımadığım annem, ilkokuldayken beni dışlayan çocuklar, ortaokuldayken ona aşık olduğumu söylediğim için bana herkesin içinde tokat atan kız bile canımı bu kadar yakmamıştı.