BELA -BXB

31- Abi

Yazardan... 12 yıl önce...
(Doğan 14, Ahmet 10 yaşındayken)

*İtalic yazılan yerler Doğan'ın iç sesi.

Akşamüstü etraf tatlı bir kızıllığa boyanırken yetimhanenin bahçesindeki çocukların sesleri doluyordu yatağında uyumaya çalışan çocuğun kulaklarına.
Daha geleli 3 gün olmuştu ve o sadece birkaç kere tuvalet ihtiyacı için gece geç saatlerde çıkmıştı bu yataktan.
Kimseyi görmek istemiyordu.

Odanın kapısı açıldığında Doğan yorganı biraz daha üstüne çekti. Yine aynı odada kalmak zorunda olduğu veletlerden biri gelmişti ve bu onun sinirini bozuyordu. Bir sürü çocukla aynı odada kalmak çok rahatsız ediciydi.

Kendi yaşlarında, ondan büyük olanlarda vardı ama hepsi onun gözünde aptal çocuklardı.

Hele bir tanesi vardı ki tam bir belaydı.

Yaşına başına bakmadan herkesle kavga ediyor, sürekli ağlıyor, odayı dağıtıyor, herkesi çileden çıkartıyordu.

Doğan umarım o velet değildir diye düşünürken kulağının onun sesi dolunca dişlerini sıktı.

"Abi yine uyuyor musun?!" Diye her zaman ki gibi yüksek sesle konuştu.

Doğan gözlerini açmazken önüne çocuğun gölgesi düştü. Resmen dibinde dikilmiş ona bakıyordu.

"Bugün öğretmenimiz ayıların kış uykusuna yattığını söyledi, sen de mi kış uykusuna yattın?" Dedi bir eliyle Doğan'ın burnuna dokunurken.

Doğan kaşlarını çattı. Belki susar da gider diye sessizliğini koruyordu.

"İsmini söyle bana." Deyip küçük eliyle Doğan'ın yanağına vurdu.

Doğan burnundan öfkeli bir nefes verdi ve gözlerini açtı. Ahmet gözlerini açmasıyla irkilirken Doğan yanağının üzerindeki eli tutup kendinden ayırdı.

Ahmet'e sırtını döndü.

"Uyandın!" Deyip küçük ama hızlı adımlarla yatağın etrafında koşarak tekrar Doğan'ın karşısına geçti.

"Demek ki ayı değilsin sen." Deyip kıkırdadı.

Doğan ona çatık kaşlarıyla bakarken Ahmet gülümsüyordu.

Doğan bu çocuğun hep huysuz dolaştığını gördüğü için şu an ki hali onu içten içe afallatmıştı.

Aslında Ahmet huysuz bir çocuk değildi, sadece burada ki herkes ona yaramaz olduğu için kötü davrandığından onlara öyleydi. Yoksa gülümseyi seviyordu.

"Abi oyun oynayalım mı?" Deyip omuzunu dürttü Ahmet.

"Siktir git velet." Dedi Doğan gözlerini tekrardan kapatırken.

"Hiiii küfür etti." Diye abartı bir tepki verdi. "Seni Özlem ablaya diycem." Dedi kafasını tehtid eder gibi sallarken. Özlem abla buranın müdiresiydi.

"Hadi git de." Doğan'ın onu başından kovmak için dediği şeyi Ahmet anlamayıp koşarak odadan çıktı.

Dakikalar sonra ise ağlayarak geri döndü. Yine ağlıyordu.

Yine niye ağlıyorsun amına koyayım?

Ahmet geçip Doğan'ın yatağına, Doğan'ın göğsüne sırtı yaslanacak şekilde oturdu.
Yumruk yaptığı elleriyle gözlerini silerken hıçkırdı.

Yaşıtlarına göre hareketleri ve davranışları biraz daha çocuksuydu.

"Özlem abla kızdı bana." Dedi Ahmet titreyen sesiyle. Burnunu çekti bir kere.
"Ben de ona kızınca vurdu bana, bak." Kazağını yukarı çekip kızarmış kolunu gösterdi Doğan'a.